Τελικά όπως ήρθαν τα πράγματα βρέθηκα στο Τσιγντάο αρκετά για να κάνω τις δουλειές μου, να πάρω το ψυγείο του ΛιΤζενΓιόου και να τον αποχαιρετήσω ενώ αυτός θα γυρνούσε Κορέα για την πρωτοχρονιά. Στην ουσία αυτό είναι και το τέλος του κοινού μας ταξιδιού, αφού μετά απλά ξαναγυρνάει για 1-2 μέρες για να μας αποχαιρετήσει και να πάρει τα τελευταία πράγματα του!
Το επόμενο πρωί ετοιμάζομαι και φεύγω πάλι για πεκίνο!
Σήμερα φαίνεται οτι πετάμε. Ήδη είμαστε μέσα στο αεροπλάνο κάτι το οποίο πολλαπλασιάζει τις ελπίδες μας για να φτάσουμε στο Τσίνγκταο στην ώρα μας...[]
Την στιγμή αυτή πετάμε, οπότε αυτό είναι άλλη μια ένδειξη οτι ίσως φτάσουμε! Δύσκολες οι μέρες αυτές στα χαρτιά, άλλα στην πράξη δεν ήταν τόση ταλαιπωρία, όσο γκαντεμιά. Την πρώτη βραδιά κοιμηθήκαμε στα χιόνια, την δεύτερη όμως μετακομίσαμε σε άλλο ξενοδοχείο δίπλα στο αεροδρόμιο. Με τα μισά λεφτά, σε ενα λιγότερο αισθησιακό δωμάτιο, είχαμε επιτέλους θέρμανση. Στην Σανγκάη η θέρμανση δεν είναι κέντρικη όπως στο Τσίνγκνταο οπότε βασιστήκαμε στα κλιματιστικά, όπως κάνουν και όλοι.
Τον περισσότερο καιρό το περάσαμε στο ξενοδοχείο ειδικά αφού έξω χιόνιζε και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για τις επερχόμενες ώρες. Όταν γυρίσω στο qingdao θα πρέπει μέσα σε ενα απόγευμα να παω να αγοράσω πράγματα απο το σούπερμαρκετ ενω κουβαλάω τις βαλίτσες, να παω να εξαργυρώσω τα ακυρωμένα εισητήρια ενώ κουβαλάω τις βαλίτσες να γυρίσω σπίτι να ανοίξω βαλίτσες και να μοιράσω πράγματα με τον ΛιΤζενΓιόου, να βάλω κάμποσα πλυντήρια μιας και δεν εχώ καθόλου εσώρουχα,να φτιάξω νεες βαλίτσες να κοιμηθώ και να ξαναπετάξω. Ελπίζω η αυριανή πτήση να πηγαίνει πεκίνο.
Όλες αυτές τις μέρες κουβαλάω όπου πάω στο κεφάλι μου το καπέλο που αγόρασα για τον παππού. Μιας και δεν χωράει πουθένα και μιας και είναι και εύθραυστο πρέπει να το φοράω αφού τα χέρια μου είναι γεμάτα με τις αποσκευές. Στο αεροδρόμιο μας -που έχει γίνει πλέον δεύτερο σπίτι, όλοι μας γνωρίζουν, οι καθαρίστριες μας χαιρετάνε, οι γωνίες έχουν την μυρωδιά μας-λεμε τώρα-- όταν δεν είναι απασχολημένος ο κόσμος να κοιτάει τα δικά του προβλήματα και να κλαίει την μοίρα του, τα γέλια που ακούς είναι φανερά. Στην πράξη όμως δεν μπορώ να ξέρω αν κοροϊδεύουν το δικό μου καπέλο ή το τζόκεϋ του Λι. Μάλιστα στην ουρά αναμονής δύο παιδάκια είδαν το καπέλο μου που είχα κρυμένο στο αριστερό μου χέρι και άρχισαν αν το συζητάνε και να γελάνε. Η μητέρα τους οταν της είπαν να δει το καπέλο, γύρισε το κεφάλι, άλλα προφανώς οχι αρκετά ωστε να δεί το δικό μου καλά κρυμμένο, άλλα μόλις είδε του Λι αναγνώρισε σε αυτό το αντικείμενο γέλωτα και συφωνόντας/επαυξάνοντας γέλασε μαζί τους. Τα συμπεράσματα δικά σας για πιο απο τα δυο είναι πιο γελοίο.
Απ'την επιγραμματικά μπορούμε να πούμε οτι η τύχη μας μας έχει αφήσει. Έκτος απ'οτι έχασα όλες τις SD κάρτες,μαζί και τις καινούριες που αγόρασα για τους γονείς, αυτές είχαν μέσα τις φωτογραφίες του ταξιδιού στην ταϊλάνδη. Ακόμα έχω τις 2000 που έβγαλα με το κινητό μου, άλλα ήλπιζα να σας δείξω και λίγες με καλύτερη ποιότητα. Κρίμα. Βάλε σε αυτό τις απανωτές ακυρώσεις των πτήσεων και το ενδεχόμενο να μην φτάσω πεκίνο για να συναντήσω τους γονείς μου, το γεγονός οτι δεν έχω ρούχα για χειμώνα, οτι τα παπούτσια μου μονιμώς ήταν σφουγκαράκια και έχετε την σύνθεση του "παράπονου του παραπονεμένου".
Για την ακρίβεια η τεχνική μου στην επένδυση παπουτσιών με σακκούλες καλλιεργήθηκε σε τέτοιο βαθμό που πλέον νομίζω οτι έχω το κατάλληλο υλικό άλλα και εξειδίκευση στο θέμα για να γράψω την επιτομή του "χτίζοντας το υποβρύχιο παπούτσι: Ένας οδηγός για δύτες,μετανάστες και γκαντέμιδες".
Συνοπτικά -μιας και δεν θέλω να σας αποκαλύψω ολα τα μυστικά σε ενα τέτοιας φύσεως κείμενο (χωρις σκληρό εξωφυλλο δηλαδή) σας αναφέρω οτι η βέλτιστη διάταξη είναι η εξής: Κάλτσα μακριά.Απο πάνω σακούλα, απο πάνω της πάλι κάλτσα και απο πάνω της πάλι σακούλα. Η δεύτερη σακούλα στριφογυρισμένενη μέσα απο την 2η κάλτσα. Έτσι αποφεύγετε ερεθισμούς στο δέρμα, ενώ επειδή η σημαντική σακούλα τρίβεται μόνο και 100% βαμβακερή κάλτσα, δεν σκίζεται όπως θα συνέβαινε σε άλλη περίπτωση. Η εξωτερική σακκούλα απλώς βρίσκεται εκεί για να εξασφαλίσει οτι η εξωτερική κάλτσα δεν θα πολύβραχεί -πράγμα αναπόφευκτο- άλλα θα βρέχει οτι τόσο ώστε την νύχτα πάνω στο κλιματιστικό να μην προλάβει να στεγνώσει.
Πλέον σπουδαίος ο δεύτερος λειτουργικός λόγος είναι οτι συμπληρώνει το λούκ του κακομοίρογλου όποτε και αιτιολογεί τους λεκέδες πάνω στην μοναδική μακρυμάνικη μπλούζα που έχεις, άσε που αν πετύχεις και κανα φιλάνθρωπο, σου εξασφαλίζει και λίγα ψιλά για να φας τίποτα. Λέμε τώρα. Τέλος -σχεδον- σε μια προσπάθεια επικρότησης της Νευτώνιας φυσικής και της πεποίθησης "αίτιο-αποτέλεσμα" κάτι το οποίο δεν επιδιώκουμε να καταρρίψουμε ούτε να προκαλέσουμε, η παρουσία τους αιτιολογεί τον squeeky ήχο που κάνουν τα παπούτσια ούτως η άλλως. Τέλος, μέτα την αναβάθμιση στις στυλιστικά επιλεγμές σακκούλες, αποτελούν το σήμα κατατεθέν του προϊόντως. Είναι όπως θα λέγαμε σε παραβολή οτι η ferrari δεν χρειάζεται ρόδες γιατι πέταει, άλλα τις κρατάει για να βάζει πάνω το λογότυπο ενα πράγμα...
Τέλος ταξιδιού λοιπόν, τουλάχιστον πρώτου μέρους. Ήλπιζα τις 4 μέρες που θα είχα στην διάθεση μου να προλάβω πέρα απο το να ετοιμαστώ να γράψω και να σας ανεβάσω φωτογραφίες και ημερολόγιο άλλα φαίνεται οτι χρόνος δεν υπάρχει στο ενα αυτό απόγευμα, οπότε τελικά θα πρέπει να περιμένετε μέχρι να γυρίσω. Ένας μήνας. Συγγνώμη.
Η Ταϊλάνδη ήταν απίστευτη, η Σανγκάη ήταν απαίσια και οι φωτογραφίες θα είναι της ίδιας κα'ης ποιότητας όπως πάντα!
Το καπέλο είναι φτιαγμένο για να φοριέται, όμως τι συμβαίνει οταν δεν έχει αρκετό ήλιο;
"Τα πράγματα έχουν τσαλακωθεί λιγάκι. Εδω και δυο μέρες οι πτήσεις μας για Τσίνγκταο ακυρώνονται και τώρα η επόμενη θέση είναι για τις 31 του μήνα, δηλαδή αύριο. Αυτό σημαίνει οτι αν πετάξουμε, θα έχω στην διάθεση μου λιγότερο απο ενα απόγευμα για να ετοιμάσω τα πράγματα μου για να πάω να συναντήσω τους γονείς στο Πεκίνο. Αυτή την στιγμή είμαι στην Σανγκάη. Δυστυχώς φύγαμε απο την απίστευτη Μπανγκοκ και ήρθαμε στην λάσπη. Την πρώτη βραδιά, την βγάλαμε σε ενα μοτέλ σε κεντρικό σημείο, με 25ευρώ το άτομο, όμορφο, άλλα χωρίς θέρμανση. Βάλε στο παιχνίδι και το γεγονός οτι η ντουσιέρα έχει τζαμαρία που την χωρίζει απο το δωμάτιο -παρ'οτι είναι σε ξεχωριστό δωμάτιο- και καταλαβαίνεις οτι ο σχεδιασμός είναι για να σου εξάπτει τις ερωτικές επιθυμίες. Τέλος το οτι δεν έχει θέρμανση, ομοίως υποδηλώνει οτι πρέπει να κοιμηθείτε αγκαλίτσα! Τελικά δεν ενδώσαμε, και προτιμήσαμε να κοιμηθούμε με τα ταξιδιωτικά μας ρούχα, το παλτό μας γάντια και διπλές κάλτσες. Δεν υπερβάλω. Έτσι μας βρήκε και το πρωί. Επαναλαμβάνω οτι για την Ταϊλάνδη απλά φέραμε ενα σετ απο χειμερινά ρούχα, αυτά που φορούσαμε οταν ερχόμασταν και θα ανεχόμασταν για λίγες ωρες οταν φεύγαμε. Έτσι και έγινε, χωρίς να υπολογίζουμε τον χιονιά που μας παγίδευσε στην Σανγκάη. Φυσικά το δεύτερο πρόβλημα είναι οτι σε μια βδομάδα είναι η πρωτοχρονιά και σύμφωνα με το έθιμο, όλοι οι Κινέζοι και Κορεάτες, ανεξαρτήτου αποστάσεως, πρέπει να ταξιδέψουν στα πάτρια εδάφη για να γιορτάσουν εκεί. Έτσι λοιπόν οταν βλεπεις στον πίνακα ανακοινώσεων μόνο κόκκινες λέξεις που μεταφράζονται ως "ακυρώθηκε" καταλαβαίνεις οτι την επόμενη μερά το αεροδρόμιο θα είναι πάλι τίγκα. Χθες περιμέναμε 2 ώρες στο τσεκ-ιν και μόλις φτάσαμε σε αυτό, μαθάμε οτι εντομεταξύ η πτήση μας είχε ακυρωθεί..."
Όμως δεν είναι πως δεν είδαμε και λίγη Σανγκάη στο ενδιάμεσο. Φωτογραφίες εδώ...
Έτσι λοιπόν έρχεται η ώρα να κάνουμε το τελευταία βήμα του πρώτου μέρους αυτού του ταξιδιού: Να επιστρέψω στο Τσινγκτάο μέσω Σανγκάης ώστε στην συνέχεια να πάω Πεκίνο με τα χειμωνιάτικα μου και να συναντήσω τους γονείς για το οικογενιακό ταξίδι! Έτσι ξεκινάω απο την μπανγκόκ προς Σανγκάη, όμως εκεί τα πράγματα στραβώνουν ελαφρώς. Ακολουθούν τα αποσπάσματα απο το ημερολόγιο των ημερών εκείνων.
"Ήδη στην Σανγκάη. Αφού αλλάξαμε αεροδρόμιο και διαπιστώσαμε πως χιονίζει, έχουμε πολλά πράγματα, είμαστε πολύ κούρασμενοι και δεν έχουμε χρόνο για να πάμε κάπου αποφασίσαμε να σκοτώσουμε τον χρόνο στα KFC."
Και εδώ κάπου αρχίζει μια μικρή ιστορία που κρατάει λίγο πολύ 4 ημέρες...
Αλήθεια τι είδα εκεί; Εκτός απο μια απίστευτη Ταϊλάνδη μια χώρα γεμάτη ευκαιρίες, δεύτερη στην λίστα μετά την Κίνα και στην πράξη η δεύτερη χώρα που βλέπω μετά την Κίνα, κάτι που με κάνει να πιστεύω οτι ίσως τελικά μόνο η ευρώπη -και εκ των συζητήσεων- η Κορέα η Αμερική και η Ιαπωνία στερούνται αυτής της ανάπτυξης και συνεπώς των ευκαιριών που γεννιούνται σε αυτές τις συνθήκες. Τι άλλο γνώρισα; Την xiaoan και τον panyi ή αλλιώς pipan ή Πάνγια, ή όπως τον λέμε τέλωσπάντων. Στα 30 του, δεν μιλάει αγγλικά αλλά δουλεύει ως game tester στην μεγαλύτερη εταιρία βιντεοπαιχνιδιών στην Μπανγκόκ (να κάτι που ανθίζει σαν αγορά στην ανατολή, ενω στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα). Μας φιλοξένησε όλο το διάστημα, με απίστευτη φιλοξενιά και υπομονή και μα γύρισε στην ταϋλάνδη με το αυτοκίνητο του, κυρκιολεκτικά σοφέρ χωρίς να παραπονεθεί και να δεχθεί λεφτά για καύσιμα, φαγητό η οτιδήποτε. Στην πράξη του υποχρεωθήκαμε τόσο πολύ μιας και για χάρη μας περασε τέτοια ταλαιπωρία που δεν μπορούμε να το ξεπληρώσουμε. Η xiaoan η δική μας φίλη, της οποίας φίλος είναι ο Π.Παν (πίτερ πάν) αν και η ίδιαδεν οδηγούσε, σε όλα τα υπόλοιπα όμως μας έκανε και αυτή τέτοια φιλοξενία που τελικά φύγαμε απο κει και συνολικά πληρώσαμε 4ευρώ μια φορά σε ενα εστιατόριο, 5ευρώ για ενα καράβι και 2 βραδιές σε ξενοδοχείο στο τέλος 20 και 20 ευρώ αντίστοιχα. Συνολικό κόστος; 45ευρώ το άτομο, αν εξαιρέσουμε τα άπειρα πράγματα που αγοράσαμε, απο 15 t-shirts, τσαντάκια, παντόφλες, νούντλς, μέχρι αναμνηστικά απο 2 για κάθε συγγενή, φίλο και γνωστό. Να αναφέρω οτι γυρίσαμε στην κίνα εχοντας ψωνίσει και "ποιοτικό" απορρυπαντικό για τα ρούχα; Όχι υπερβολές, σοβαρολογώ
Τι έμεινε σαν γεύση απογοήτευσης; Ότι δεν είδα αρκετούς ναούς, μιας και ο χρόνος δεν αξιοποιήθηκε αρκετά (αυτά τα ψώνια παντόυ...), οτι δεν είδα άλλες περιοχές πέρα απο την μπανγκόκ και την περιφέρεια της, οτι δεν είδα βουνό, πίθικους, και ούτε την περίφημη Ανγκορ Ρατ στην Καμπόντια. Αν θελήσω τώρα να επεκτείνω και σε πράγματα που δεν τα σκέφτομαι άλλα με ψάξιμο τα βρίσκω, δεν είδα αρκετή νυχτερινή ζωή, εννοώντας εξόδους, δεν είδα το σύστημα συγκοινωνιών που πρέπει να είναι χαώδες και δεν είδα καμία πολιτισμική παράσταση, άλλα αυτά επαναλαμβάνω, δεν θα χαιρόμουν κι αν τα έβλεπα!
Τελικά το πρωί ύστερα απο ενα απίστευτο "πολυτελές" πρωινό στην παραλία μπροστά, επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε τον δρόμο την επιστροφής τον οποίο τώρα θα κάναμε σε δυο μέρη. Ο λόγος; Το μέρος ήταν απίστευτο και δεν θα βρήσκαμε καλύτερο όμως έπρεπε να φύγουμε γιατί είχαμε 40 ώρες μέχρι την πτήση μας και έπρεπε να είμαστε στην Μπανγκόκ για να πάμε να αγοράσουμε τον φορητό που ήθελε ο ΛιΤζεν άλλα και σουβενίρ. Έτσι λοιπόν σκεφτήκαμε να πάμε σε μια πιο κοντινή παραλία στην μπανγκόκ ώστε να μπορούμε να φύγουμε και αυθημερόν να είμαστε στην μπαγκόκ για τα ψώνια. Έτσι και έγινε. Βρεθήκαμε σε ενα δεύτερο νησί όχι τόσο εξωτικό όσο το πρώτο και σαφώς επηρεασμένο απο το πόσο κοντά ήταν στην μπαγκόκ για εκδρομή σαββατοκύριακου, οπότε τελικά με τα ίδια λεφτά μείναμε σε μπακγκαλός πολύ κατώτερης ποιότητας σε μια παραλία που θύμιζε ελληνική παραλία, γεμάτη τουρίστες δηλαδή.
Και αυτό καλό ήταν. Απο την κούραση κοιμηθήκαμε 2 ώρες κάτω απο τον ήλιο στην παραλία -κάτι που δεν καταλαβαίνω, πως και δεν καήκαμε- και μετά απο ενα ντούς άρχισαμε να ετοιμαζόμαστε για την βραδυνή έξοδο. Η αντίστροφή μέτρηση είχε αρχίσει για το ταξίδι παρ'όλα αυτά είδαμε λίγα αξιομνημόνευτα πράγματα ακόμα. Ωραία τουριστικά εστιατόρια και καφετέριες με μαξιλάρια στην παραλία πάνω, επαγγελματικά ακροβατικά με φωτιά και όσο τρώγαμε στην μεσ το σκοτάδι στην παραλία κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος άναβε ένα χάρτινο -μάλλον- μεγάλο φαναράκι το όποιο σύντομα μετατρεπόταν σε φωτεινό αερόστατο να ταξιδεύει στον ουρανό μέχρι υποθέτω μερικές ώρες αργότερα να πέσει στην θάλασσα, ή να καεί στο αέρα. Όμορφο θέαμα που δεν είχα δει ποτέ.
Τελικά το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε είπαμε ενα αντίο στην παραλία που άδεια ήταν πολύ πιο όμορφη και αφού κάναμε το πρωινό μας ξεκινήσαμε την επιστροφή μας στην Μπαγκόκ όπου μας περιμέναν δύσκολες ώρες ώς την στιγμή που το αεροπλάνο μας θα μας επιστρέψει στην Κίνα "μας".
Και τελικά νύχτα πέφτει στο νησί των Ελεφάντων. Ο "Ράμπο" προφανώς θα κοιμάται, ή θα χει αϋπνίες απο τους σφάχτες που του προκαλέσαμε τόση ώρα στην πλάτη του, όμως εμείς ακόμα έχουμε να ζήσουμε θαυμαστά και τρομέρα πράγματα. Η Σιαοαν μας οδήγησε σε ενα ακόμα εστιατόριο χτισμένο σε μια προβλήτα προς εναν ποταμό του νησιού. Μόλις ολοκληρώσαμε το γεύμα έκανε νόημα στον σερβιτόρο και αυτός μας μοίρασε σωσίβια και ενα άλλο γκαρσόνι εμφανίστηκε με μια βάρκα σχεδόν σαν γόνδολα και μας καλωσόρισε στο μικρό στενο και ασταθές κατάστρωμα. Αργά αργά απομακρύθηκε απο την προβλήτα και σύντομα δεν ακούγαμε πλέον τα μαχαιροπίρουνα να χτυπάνε στα πιάτα.Λίγα λεπτά αργότερα δεν ακούγαμε ούτε την μουσική απο το διπλανό μαγαζί. Λίγο παραπέρα δεν βλέπαμε ούτε τα φώτα απο το εστιατόριο.
Ξαφνικά βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μέσα στο ποτάμο, μακρια απο την κατοικημένη ζώνη που ούτως η άλλως δεν ήταν και πολύ πυκνοκατοικημένη, και μόλις στρίψαμε παρεά με τον ποταμό πίσω απο την πρώτη συστάδα δέντρων βρεθήκαμε εμείς, τα αστέρια, το νερό να χτυπάει στην βάρκα, οι άνετες βαριές αναπνοές των γεμάτων (και απο άποψη φαγητού) ανθρώπων με τα βατράχια και τα τζιτζίκια στην όχθη. Τελικά όταν μέσα στο φυσικό σκοτάδι αρχίσαμε να διακρίνουμε τα δέντρα, ανακαλύψαμε ποιός αντιγράφει ποιόν.
Σμύνη οι πυγολαμπίδες στα δέντρα στην όχθη (επιλεγμένα πάντα) να χτυπάνε bitάκια σε μια μαγευτική εικόνα μεταξύ χριστουγεννιάτικου δέντρο και πολυκατοικίας νεράϊδων. Τελικά η μόνη λεζάντα που μπορώ την συνδέσω κάπως και δεν ξέρω γιατί, είναι "Lion King" και ύστερα απο πολύ σκέψη πρέπει να έχει να κάνει με την σκηνή μύησης του Αρτζούνα. Έε, εννοούσα του Σίμπα.
Με διαφορά η πιο απίστευτη μέρα με δυο μαγικές εικόνες (την παραλία και το ποτάμι) στην Ταϋλάνδη και ίσως οι νούμερο 1 στα βιβλία μου...
Φωτογραφίες δεν έχει. Βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει ή φτιάξτε βαλίτσες!
Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες δεν δείχνουν το τοπίο και αυτό είναι γιατι όσο κολουμπούσα στα ζεστά νερά, δεν κουβαλούσα την μηχανή. Προτίμησα λοιπόν τις αναμνήσεις αυτές να τις κρατήσω για το δικό μου αρχείο και απλά με εσας να μοιραστώ την διαβεβαίωση οτι πραγματικά τέτοια τοπία δεν βλέπεις στην Ελλάδα, και ακόμα και οι ταινίες τα αδικούν. Ταινίες ε; Οχι τίποτα, αρχικά είχαμε στο πρόγραμμα να πάμε αντί αυτού, εκεί που γυρίστηκε η ταινία γαλάζια λίμνη (ή the beach ή μήπως και οι δυο;)...
Και μόνο για διακοπές σε παραλία, μόνο και μόνο για αυτό το πράγμα, ξεκάθαρα αξίζει κάποιος να έρθει απο την Ελλάδα και αυτό το λέει κάποιος που δεν είναι πολυ φίλος της παραλίας.
Ε ναι λοιπόν για σας και μόνο, το κάναμε και αυτό. Συμπέρασμα, να προτιμήσετε το νέο A8 της AUDI αλλά μάλλον τα λόγια δεν χρειάζονται. Το μόνο οτι κάθε φορά που χτύπαγε ο οδηγός με την δελφινιέρα τον ελέφαντα, ένιωθες τύψεις που πληρώνεις για να συντηρείς αυτό το πράγμα.
Ήταν μια βόλτα δυο ωρών με τον ελέφαντα, όπου μέσα απο ζούγκλα -άλλα οχι απ' αυτές στις οποίες μεγάλωσε ο Μόγγλης- είδαμε πως κάνει ελέφαντας μπάνιο, πως δεν είναι και τελικά τίποτα το τρομερό, ενώ είδα και πάμπολες φορές πως κάνει εκκενώσεις προς το έδαφος.Όμως αυτά για τον ταξιδιώτη δεν μετράνε αν δεν είναι πάνω του ή τουλάχιστον στον δρόμο του και όσο είναι στην πλάτη του θηρίου και μακριά απο την εξάτμηση, όλα είναι κάλα.
Φωτογραφίες λοιπόν; Μοιραστήκαμε στους δυο ελέφαντες εγώ και ο Λι στο έναν και οι Ταϊλανδέζοι μας στον άλλο. Δυστυχώς δε όλες είναι απο το χέρι μου, οπότε δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει εμάς πάνω στο παχύδερμο και μάλιστα στο Ταξίδι προς την Κίνα έχασα όλες τις SD κάρτες μου οι οποίες εκτος των άλλων περιείχαν μέσα και όλες τις φωτογραφίες απο την μηχανή του Λί, που σημαίνει οτι λίγο έλειψε και θα είχατε καλύτερης ποιότητας υλικό. Τι να κάνεις όμως; Για όποιον θέλει τώρα να εμβαθύνει περισσότερο στην κουλτούρα των παχύδερμων ας παρακολουθήσει και την σειρά απο εκπαιδευτικά βίντεο που εκδώσαμε. Κυκλοφορούν δυο βιντεο-τεύχη:
Και τωρά κυρίες και κύριοι, ας αφήσουμε τις συγκρίσεις μεταξύ Ελλάδας και Ταϋλάνδης και εστιάσουμε στα πράγματα που η Ελλάδα, δεν έχει (οχι οτι εχει ναούς ή ναούς του χρήματος, άλλα λέμε τώρα):
Ελέφαντες κυρίες και κύριοι και παράλιες αγαπητά παιδιά.
Αίρεση, αίρεση! θα φωνάξουν μερικοί άλλα πριν ξεσπαθώσετε το πολυβόλο, διαβάστε για τις μαγικές παραλίες της Ταϋλάνδης, τις οποίες μόνο απο σπόντα επισκέφθηκα μιας και η Ελληνίκη μου καταγωγή δεν μου επέτρεψε να δείξω ενιδαφέρον για κάτι που έχουμε και εμείς.
Η Ταϋλάνδη λοιπόν φημίζεται για τις απίστευτες "τροπικές" παραλίες της, άλλα μάλλον δεν έχει πολυπέραση στην χώρα μας αφού υπάρχει και το πατριωτικό στην μέση βρε αδελφέ! Το ταξίδι μας ξεκίνησε προς μια απο αυτές, για την ακρίβεια ενα νησί που μας υποσχέθηκε η Σιαοαν ότι δεν είναι Φαληράκι όπως οι κοντινές παραλίες της Μπανγκόκ. Αυτό σημαίνει, όχι πουκέτ, όχι ναρκωτικά για το σαββατοκύριακο και οχι σεξ για άλλη μια φορά.
Βρεθήκαμε στο πίσω κάθισμα να κάνουμε μασάζ στον Πάνϊά ο οποίος κρατούσε το τιμόνι μη του πέσει για 6-7 ώρες. Φυσικά στην Μπανγκόκ, την πόλη υπόδειγμα του κυκλοφοριακού, 2 ώρες δεν είναι τίποτα, όμως 6-7 ώρες είναι πρόβλημα. Το ταξίδι απ'οτι έμαθα οταν φτάσαμε (και ξυπνησα) θα πρέπε να κρατήσει λιγότερο, άλλα επειδή διαρκώς χάναμε τον δρόμο (παρ'ότι είχαμε και GPS) πήρε τις διαστάσεις που πήρε. Η αυγή μας βρήκε να περιμένουμε το Φέρρυ μπότ για να περάσουμε απέναντι στο επονομαζόμενο "νησί των Ελεφάντων".
Αφού κοιμηθήκαμε (και επιτέλους επιτρέψαμε και στον Πάνϊα να κοιμηθεί για πρώτη φορά) για την επόμενη μια ώρα σίγουροι πως δεν έχουμε λόγο να ξυπνήσουμε καρφωμένοι σε δέντρο, καταλήξαμε στην μικρή προβλήτα του νησιού. Το αυτοκίνητο μας το είχαμε ακόμα μαζί μας και έτσι ξεκίνησε μέσα σε κούραση το επόμενο στάδιο της αναζήτησης στέγης.
Τελικά αφού χτυπήσαμε λίγες ακριβές πόρτες, με 20ευρώ την βραδία το άτομο, κλείσαμε 2 δίκλινα δωμάτια σε ενα σύμπλεγμα μπάγκαλος σε μια απο τις παραλίες!
Κοιμηθήκαμε για κάνα 2ώρο και στις 12 το μεσημέρι σηκωθήκαμε για να τιμήσουμε την Ντίσνεϋ που μας μεγάλωσε, με μια Ντάμπο-βόλτα...
Και έτσι ψωνίσαμε, ψωνίσαμε, ψωνίσαμε και ψωνίσαμε. Μέχρι να φύγουμε απο εκεί είχαμε αγοράσει τόνους σουβενίρ, μπλουζάκια κοντομάνικα, πετσέται και υπολογισται... και στο τέλος η Σιαοαν μας χάρισε και μια βαλίτσα της για να κουβαλίσουμε τα σουβενιρ πίσω!
Όμως η ταϋλάνδη δεν ήταν μόνο η Μπανγκόκ και μόλ της, οπότε στο επόμενο επισόδειο θα δούμε επισοδιακές στιγμές, στις μαγευτικές παραλίες της Ταϋλάνδης (όσο το συγκρίνω αυτό με τον χειμώνα της κίνας, ψυχοπλακόνωμαι)
Τα λέμε σύντομα
(και καλά...)
Και μετά ερχεται η σημερινή μέρα. Ξυπνήσαμε. Η Σιαοαν για δεύτερη μέρα πήγε δουλειά και εμείς κάτσαμε σπίτι να αράξουμε. Να κοιμηθούμε υπερωρίες δηλαδή, να μπανιαριστούμε και να σεφάρουμε στο ίντερνετ. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι και μπροστά στα πόδια μου βρήκαμε το φαγητό που μας είχαν αφήσει οι Ιθαγενείς. Μια φάση σαν τους ινδιάνους. Προσέξτε καθε τι τρόφιμο μέσα στο σακκουλάκι του!Καρυδό.. το ένα, Ρυζο... το άλλο, να και το μάνγκο και να και τα δημητριακά. Ίσως σε γάλα βούβαλου, άλλα δεν ήμαστε άλλου είμαστε στην Ταϋλάνδη! Τεχνικά η Σιαοάν μας περιποιείται σε ενα τρομακτικό βαθμό και ο φίλος της ο Πάν-Γι που δεν μιλάει αγγλικά,κινέζικα,κορεάτικα -άλλα έκπληξη, ούτε Ελληνικά- το έχει πάρει τόσο πατριωτικά να μας κάνει να νιώσουμε σαν βασιλιάδες, που αρχίζουμε να φοβόμαστε οτι μας θέλει για παντρειά. Τον ένα για τον εαυτό του και τον άλλο για την αδελφή του.
Αστειάκι...Ο Πάν-για είναι στρέϊτ όμως όπως λέει και η Σιαοάν "εγώ όταν έψαχνα αγόρι, έλεγα δεν με νοιάζει να είναι όμορφος, αρκεί να είναι άντρας". Η Μπανγκόκ έχει ενα τεράστιο(τεράστιο, σημαίνει αρκετό για καθορίζει αποτελέσματα εκλογών, αν υπήρχαν βέβαια χαχαχαχα) ποσοστό ομοφυλόφιλων και απίστευτα νούμερα τρανσέξουαλ.Όταν ρώτησα την σιαοαν γιατί, τόσο πολλοί στην μπανγκόκ, η απάντηση της ήταν γιατί πρώτα άρχισαν να έρχονται οι Γερμανοί.
Αν ρε Γερμανοί διαφθορείς των ηθών! Όντως αυτό το είχα ακούσει για το Πουκέτ που έχει μια τεράστια βιομηχανία σεξ και οι περισσότεροι τουρίστες πάνε για σεξ και παιδεραστία -είδικα γερμανοί- όμως νόμιζα πως ήταν ενα φαινόμενο. Δυστυχώς για άτομα σαν και εμένα, όλες οι ψηλές κοπέλες, στην πράξη είναι Κρητικά κοπέλια. Τι να κάνεις... Αχ, αυτή η μπάνγκοκ. Εδώ κατάλαβα τι δεν έχει Αθήνα: Δεν έχει διασκέδαση, δεν έχει νεολέα, δεν έχει ομορφιά, δεν έχει χαμηλό κόστος ζωής, δεν έχει υποδομή, δεν έχει τεχνολογία, δεν έχει Malls. Αλίμονο. Όταν είδα για πρώτη φορά το Δε μόουλ, είχα εντυπωσιαστεί, όμως δεν είχα καταλάβει ακριβώς την χρησιμότητα του. Εδω λοιπόν βλέπεις τι σημαίνει Μόουλ. Συνδεδεμένα 5 όροφα κτήρια, που μπροστά τους το Δε μόουλ φαντάζει τρύπα, να πουλάνε τα πάντα σε ενα περιβάλλον που θές να ζείς. Ενα ελάχιστο 30 εστιατορείων και όχι κιόσκια όπως στο the mole, άλλα κανονικά μαγαζιά, απο αυτοκίνητα μέχρι έπιπλα, καταράκτες μέσα, γυμναστήρια επιτέλους σπάνε το σπέλ: Ώχ! Μου θυμίζει την ατάκα ενος κινέζου δημοσιογράφου: "όταν έφυγα απο την Κίνα και πήγα στην Ουάσινγκτον, είδα τα θαύματα τους και αναρωτήθηκα αν ποτέ η Κίνα θα φτάσει ποτέ το επίπεδο αυτό. Τελικά όταν επέστρεψα μετά απο 10χρονια είδα οτι η Κίνα είχε προφτάσει!"
Θα μπορέσει ποτέ η ελλάδα να έχει τέτοια εμπορικά κέντρα, υπολογιστές αντί για βιβλία κοκ;
Γιατι εκεί είναι το θέμα. Όταν σε κάθε στάση λεωφορείου βλέπεις μια οθόνη, οταν οι τοίχοι στα εμπορικά κέντρα είναι οθόνες(σχήμα λόγου αυτό), όταν το τραίνο αλλού περνάει σε υπερυψωμένες γέφυρες (skytrain) και ποτέ στο επίπεδο του δρόμου αναρωτιέσαι τι τρέχει με την χώρα σου. Όμως σε μια δεύτερη σκέψη, δεν είναι μόνο η Αθήνα έτσι, είναι ολη η ευρώπη, τουλάχιστον οτι έχω δει... Καθως τριγύριζα στην Μπανγκόγκ η μόνη σκέψη στο μυαλό μου ήταν, ωχ, και αν μου ζητήσουν να έρθουν Ελλάδα, τι έχω να τους δείξω; Πέρα απο την προσωπική μου αδυναμία να οργανώσω μια ξενάγηση για κάποιον άλλον, τι έχει η Ελλάδα; Ωραιές παραλιές; Η πιο όμορφη της Ρόδου, δεν αγγίζει το Φαληράκι την Μπανγκόγκ. Όμορφη πόλη; Ζωντανή πόλη; Ανεπτυγμένη πόλη; Εντυπωσιακά αξιοθέατα; Μόνο τον παρθενώνα μπορώ να σκεφτώ και το πάντα μαζί του πάει και η σκέψη του "εντάξει, σημαντικός είναι, μεγαλεπίβολος είναι, άλλα νομίζω οτι και άγαλμα του Μικύ Μάους να έβαζες στο ίδιο σημείο, θα φάνταζε επιβλητικό, Μεγάλος είναι για αρχαίους -χωρίς όμως να βάλουμε στο καρέ τις πυραμίδες" " αλλά βρέ παιδάκι μου, δεν είχαν να του περάσουν ενα χέρι μπογιά; Θυμίζει το δημοτικό που πήγαινα που ήταν εκ προθέσεως μπετονέ. Κάτι σαν out of bed look που γίνεται out of τσουβάλι. Αλήθεια, πόσες φορές αναρωτήθηκα αν όλα αυτά τα αρχαία ήταν εκ γεννετής αρχαία, ή κάποτε είχαν χρώμα; Στις αναπαραστάσεις τα βλέπεις πολύχρωμα. Πολύχρωμα βλέπεις και τα μνημεία και κτίσματα στην Ταϊλάνδη. Εδω οι ναοί και τα αρχαία, δεν ξέρω, σου πιάνουν το μάτι. Ίσως γιατί σε αντίθεση με τα δικά μας, ποτέ δεν πέρασαν στην αρχαιότητα, άλλα μονίμως ήταν ζωντανά κομμάτια της κουλτούρας οπότε και με λέξεις απλές, κάθε 20-30 χρόνια του φρεσκάριζαν και την μπογιά... Όμως είναι εντυπωσιακά και ας λένε όλοι οτι φταει πως τα δικά μου τα βλέπω(ε-βλέπ-α) κάθε μέρα, άλλα δεν με πείθουν!
Και δεν είναι οτι η μπαγκόκ δεν έχει την δόση βρωμιάς της: Την έχει και με το παραπάνω. Αν έβαζες τον μέσο όρο κατευθείαν θα καταλάβαινες τι τρέχει σε αυτά τα μέρη. Σε μια τόσο τεράστια πόλη -νομίζω 18εκ κάτοικοι- έστω και ενας στους 10 να έχει αρκετά λεφτά μιλάμε για μια Αθήνα απο έχοντες. Να λοιπόν πως στηρίζεται 30 πλάκες,20 μοναστηράκια και 30 θησία.Απ'την άλλη, εχει τεράστιες εκτάσεις χαμόσπιτα και κάδους. Όμως τι να το κάνεις, οι κάδοι της μπανγκόκ είναι όμορφοι, πολύχρωμοι και ζωντανοί και τους το συγχωρείς που βρωμάνε και λίγο, άλλωστε στο αυτοκινητό σου εσύ με τον κλιματισμό, λίγο ενοχλείσαι!
Η Ταϋλάνδη είναι μια εμπειρία βαθιά χωμένη απ'όλες της πλευρές στις απολαύσεις! Δεν είναι μόνο οι τιμές, είναι τα γλυκά, τα ρούχα, τα φαγητά, τα φαγητά τα δυτικά, ο κόσμος, η διασκέδαση, το τοπίο, τα χρώματα, είναι και τα ψώνια σαν ψώνια καθεαυτά. Δεν είναι οτι έχω κάποια προτίμηση στο θέμα, όμως στην Μπανκόκ, υπάρχουν μόνο δυο ειδών: Οι υπέθρειες αγορές και τα εμπορικά κέντρα. Δεν υπάρχει κατάστημα, η δρόμος με καταστήματα. Η αλήθεια είναι όμως, μεσ' το καλοκαίρι βολεύει να είσαι σε μια κλιματιζόμενη βιόσφαιρα, και σίγουρα αυτό είναι και το πρότυπο ζωή που αρχίζει να περνάει παντού. Παγοδρόμια στην έρημο, αυτοκίνητα με κλιματισμό, σπίτια με κλιματισμό, όλα σου φωνάζουν, οτι δεν θα χρειαστεί να ξαναβγείς εκτεθιμένος -τουλάχιστον χωρίς το σκάφανδρο- στην επιφάνεια του πλανήτη. Δεν το βλέπω απίθανο, σύντομα να φτάσουν αυτές οι σφαίρες τέτοια μεγέθη που να μην συνειδητοποιείες οτι είσαι μέσα σε ενα θερμοκήπιο. Ήδη είσαι σε ενα εμπορικό κέντρο, το οποίο στεγάζεται σε 6 κτήρια, και εσυ πηγαίνει απο το ένα στο άλλο σαν να αλλάζεις δωμάτιο!
Λέτε σύντομα φυσούνες όπως αυτές που μερικές φορές ενώνουν το αεροπλάνο με το αεροδρόμιο να σε συνοδεύουν μέχρι μεσα στο νερό ωστέ να μην γεμίζουν άμμο τα πόδια σου; Βολικό νομίζω θα ήταν.
Η επόμενη βόλτα είναι μια βόλτα στα απίστευτα μνημεία που υπάρχουν στο κέντρο της πρωτεύουσας του βασιλείου! Υποθέτω οτι αν έχεις χρόνο η Μπανγκόκ είναι μια απίστευτη πόλη για να την γυρίσεις, μιας και σε κάθε στροφή υπάρχει κάτι άξιο να δεί κανείς, όμως εμείς λόγο και του γεγονότως οτι είχαμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό μας, δεν μπήκαμε στην διαδικασία να εξερεύνησουμε την ζώνη αυτή! Όμως τουλάχιστον πήγαμε στα απίστευτα παλάτια, που μπροστά τους η απαγορευμένη πόλη φαντάζει απαγοητευμένη πόλη.
Τί λέτε λοιπόν για μια πόλη σε χρώμα χρυσού, με διαμαντάκια να λαμπυρίζουν πάντου και όλα αυτά τριγύρω σου; Δεν έχω λόγια, απλά φωτογραφίες απο αυτή την επίστευτη εκδρόμη στην καρδία του βασιλείου της Σιάμ (καλά τα λέω;) Αν αυτές οι φωτογραφίες δεν χάλασαν την όρεξη, άλλα αντίθετα σας την άνοιξαν. Παρακαλώ να πλένετε τα χέρια σας πριν τρύψετε τα μάτια σας! Δυστυχώς οι φωτογραφίες είναι στο όριο της απαίσιας, άλλα θέλω να λέω στον εαυτό μου οτι είναι αρκετά καλές ώστε να σας ξυπνήσουν την επιθυμία να βρεθείτε εδώ, άλλα οχι αρκετά για σας την σβήσουν!
Στην πράγματικότητα όμως, είναι απλά κακές...
Και για να πάρετε μια γεύση μια βίρτουαλ περιηγησούλα σε λίγα απο τα μέρη...
Απόσπασμα απο τα ταξίδια του Φούλιβερ: "Λίγο μπάκγκρουντ. Το ταξίδι μας είναι διακοπές στην Ταϊλάνδη και αν καταφέρω να πείσω και τον ΛιΤζενΓιόου, να κάνουμε και ενα ντου στην Καμπότζη, αφού έκει υπάρχει η Ανγκορ Ράτ,απο τα πιο σπουδαία μνημεία της ανατολής! Στα σχέδια μας που θα ξετυλιχθούν σε 11 μέρες έχουμε πρόθεση να δούμε την Μπανγκόγκ λίγη παραλία και μερικές αρχαίες πόλεις. Αν καταφέρουμε να δούμε και ενα Τροπικό δάσος, θα είναι τέλεια. Με τον ΛιΤζενΓιόου ξεκινάμε αυτό το ταξίδι με ιδιαίτερες συνθήκες. Ο ΛιΤζενΓιόου δεν μιλάει αγγλικά, άλλα ξέρει λεξιλόγιο και καταλαβαίνει λιγα, ενω εγώ δεν μιλάω κινέζικα, καταλαβαίνω εξίσου λίγα και ξέρω ακόμα πιο λίγες λέξεις απ'οσες λέω... Ώρα για επιβίβαση, τα λέμε αργότερα...[]"
Ένα απο τα σημαντικότερα κομμάτια του Ταξιδίου λοιπόν ήταν να δούμε απο αυτούς τους αρχαίους ναους που κάνουν την περιοχή τόσο φημισμενή (κάλα, και εγω δεν το ξερα, άλλα λέμε τώρα). Που νομίζετε οτι γυρίζονται όλα τα ΚΟΜΙΚ της Ντίσνεϋ; Που νομίζεται οτι ξεθαύει ο Ιντιάνα Τζόουνς τα αρχαία κειμήλια του; Που νομίζεται οτι οι Αζτέκοι κάναν θυσίες; Ε, τέλος πάντων, μπορεί τα μέρη να μην είναι τα ίδια (η στην ίδια ήπειρο) άλλα σίγουρα η εικόνα των πέτρινων ερηπείων ναων που πάνω τους έχει φυτρώσει βρύα, ή τα κλαδιά και οι ρίζες που σκίζουν την πέτρα, είναι παρόντα μοτίβα στην περιοχή. Δυστυχώς όμως, δεν είχαμε την ευκαιρία ουτε στην Ανκορ Ρατ να πάμε, ούτε στις "ντόπιες" αρχαίες πόλεις όπως η "Αϊουτάϊια"(φωνιεντική λέξη με μόλις ενα σύμφωνο σε σχήμα Τ για να κρατάει τα δύο μισά ενωμένα), άλλα μόλις προλάβαμε να επισκεφθούμε ενα "πολιτιστικό πάρκο" φαινόμενο όχι σπάνιο στην Ασιά. Συνοπτικά ισχύει το εξής: Που να τρέχει στο παρθενώνα, στην Ολυμπία και στην Μινωική Κρήτη; "Μην ανησυχείς, θα σου φτιάξουμε ενα ωραίο πόρτ πουρί καλέ τουρίστα και θα τα δείς, όλα". Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση αυτή είχαν ανακατασκευές -και καλά πιστές- όλων των πιο διάσημων τύπων ναών που έχει η Ταϋλάνδη, απ' την κορφή ως τα νύχια. Δυστυχώς μόλις το έμαθα αυτό, έπεσα σε μεγάλη θλίψη μιας και ήταν απομιμήσεις, όμως σε τελική ανάλυση φίλοι μου, απο την απομάκρυνση απο το ταμείο κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Αφήστε που σε φωτογραφίες, όλα απομίμιση είναι!
Έτσι λοιπόν αφήσαμε το αυτοκίνητο, νοικιάσαμε ποδήλατα και ξεχυθήκαμε στους δρόμους, προσποιούμενοι οτι το κουδουνάκι στο τιμόνι, είναι στην πράξη τηλεμεταφορεάς απο τον Βορά της Ταϋλάνδης, στο Νότο και απο κει στην Δύση. Φωτογραφίες τις λίγες φωτογραφίες εδω γιατί όταν έμαθα οτι δεν είναι αυθεντικά, μεγάλη θλίψη με έπιασε οπότε επέλεξα να κρύψω την μηχανή και να σταματήσω να βγάλω, άλλωστε είχα την ελπίδα οτι θα είχαμε τον χρόνο να βρεθούμε σε άληθινα μέρη, άλλα τελικά ο χρόνος έφτασε μόνο για να πάρουμε μια γεύση απο την Μπαγκόκ και συνειδητοποιήσαμε οτι αν θέλουμε κάτι απο άλλη πόλη, ίσως θα έπρεπε να ξανάρθουμε! []Ασε που τα μέρη για ψώνια ήταν τόσο δελεαστικά που σπαταλήσαμε 3-4 ολόκληρες μέρες απλά -στο σχεδόν πάντα- ψωνίζοντας (τουλάχιστον με τα μάτια, μιας και πάντα λέγαμε "εδω πρέπει να ξαναέρθουμε να αγοράσουμε αυτό το τζίν, εδω πρέπει να έρθουμε για το ΤηςΕΡΤ" κοκ)
Για την ώρα σας καληνυχτίζω. Πάλι το παράκανα...
Ένα απο τα must αξιοθέατα στην Ταϋλάνδη (μα καλά, γιατί δεν μου κολλάει το ύψιλον; Το ϊ φαίνεται πιο σωστό) είναι η πλωτή αγορά. Η αγορά αυτή λοιπόν δεν είναι η μόνη -πλωτή αγορά- στην Ταϋλάνδη, άλλα τώρα δεν ξέρω και γω πως έγινε διάσημη και επιλέχθηκε σαν ατραξιόν. Πιθανότατα ο σύνδεσμος μανάβηδων να επέλεξε να κατευθύνει όλους τους τουρίστες σε μια περιοχή, ώστε να μπορούν να πουλάνε τα προϊόντα τους σε πραγματικούς πελάτες στις υπόλοιπες ανενόχλητοι. Ο λόγος; Το μέρος είναι πήχτρα. Πας βολτίτσα με την βαρκούλα που νοικιάζεις (μαζί και τον οδηγό) για μόλις 400 νυχτερίδες (μπάτ), δηλαδή 80γιουάν ή αλλιώς 8ευρώ για ενα σκάφος που θα καταλάβεις για 2 ώρες, σε μια τουριστική περιοχή, θα συμπεριληφθεί ο οδηγός και θα είσαι εσυ και άλλοι 3 φίλοι σου μέσα. Φυσικά αυτά ύστερα απο σκληρά παζάρια που μόνος ενας έμπειρος π(α)ζαρας μπορεί και εκτελεί.
Έτσι λοιπόν αρχίζει η βόλτα μέσα απο τα πολύχρωμα υδάτινα μονοπάτια της αγοράς φρούτων (α ρε κλισέεεεε) και μπορείτε το υλικό να το δείτε εδώ ενω βιντεοϋλικό, παρακάτω: