Και τελικά νύχτα πέφτει στο νησί των Ελεφάντων. Ο "Ράμπο" προφανώς θα κοιμάται, ή θα χει αϋπνίες απο τους σφάχτες που του προκαλέσαμε τόση ώρα στην πλάτη του, όμως εμείς ακόμα έχουμε να ζήσουμε θαυμαστά και τρομέρα πράγματα. Η Σιαοαν μας οδήγησε σε ενα ακόμα εστιατόριο χτισμένο σε μια προβλήτα προς εναν ποταμό του νησιού. Μόλις ολοκληρώσαμε το γεύμα έκανε νόημα στον σερβιτόρο και αυτός μας μοίρασε σωσίβια και ενα άλλο γκαρσόνι εμφανίστηκε με μια βάρκα σχεδόν σαν γόνδολα και μας καλωσόρισε στο μικρό στενο και ασταθές κατάστρωμα. Αργά αργά απομακρύθηκε απο την προβλήτα και σύντομα δεν ακούγαμε πλέον τα μαχαιροπίρουνα να χτυπάνε στα πιάτα.Λίγα λεπτά αργότερα δεν ακούγαμε ούτε την μουσική απο το διπλανό μαγαζί. Λίγο παραπέρα δεν βλέπαμε ούτε τα φώτα απο το εστιατόριο.
Ξαφνικά βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μέσα στο ποτάμο, μακρια απο την κατοικημένη ζώνη που ούτως η άλλως δεν ήταν και πολύ πυκνοκατοικημένη, και μόλις στρίψαμε παρεά με τον ποταμό πίσω απο την πρώτη συστάδα δέντρων βρεθήκαμε εμείς, τα αστέρια, το νερό να χτυπάει στην βάρκα, οι άνετες βαριές αναπνοές των γεμάτων (και απο άποψη φαγητού) ανθρώπων με τα βατράχια και τα τζιτζίκια στην όχθη. Τελικά όταν μέσα στο φυσικό σκοτάδι αρχίσαμε να διακρίνουμε τα δέντρα, ανακαλύψαμε ποιός αντιγράφει ποιόν.
Σμύνη οι πυγολαμπίδες στα δέντρα στην όχθη (επιλεγμένα πάντα) να χτυπάνε bitάκια σε μια μαγευτική εικόνα μεταξύ χριστουγεννιάτικου δέντρο και πολυκατοικίας νεράϊδων. Τελικά η μόνη λεζάντα που μπορώ την συνδέσω κάπως και δεν ξέρω γιατί, είναι "Lion King" και ύστερα απο πολύ σκέψη πρέπει να έχει να κάνει με την σκηνή μύησης του Αρτζούνα. Έε, εννοούσα του Σίμπα.
Με διαφορά η πιο απίστευτη μέρα με δυο μαγικές εικόνες (την παραλία και το ποτάμι) στην Ταϋλάνδη και ίσως οι νούμερο 1 στα βιβλία μου...
Φωτογραφίες δεν έχει. Βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει ή φτιάξτε βαλίτσες!
