Καληνύχτα

Ο Φώτης σας εύχεται μιμα χαρούμενη και γεμάτη Ειρήνη ή Μαρία ή Χρύσα ή Γεωργία, ή Μπάμπη, ή Νικόλα, ή Αρμένη, ή όπως τέλωσπάντων λένε τον/την σύντροφο σας...

Όνειρα, γλύκα

Radio out.

 

 

ΥΓ. Θα κάνετε καιρό να ακούσετε.Ακούτε; 

Αλιλούιααααααααα

Και απίστευτο, κι όμως αληθινό! Παιδία, παιδάκια και παπάκια, σήμερα παρασκευή βράδυ δεν βγήκα έξω αλλα αντιθέτως έκατσα και έκλεισα τα χρέη μου. Κοιτάξτε μπρός κοιτάξτε πίσω, τώρα δεν χρωστάω τίποτα και πουθενά. Όλα τα περασμένα, δεν είναι πλέον ξεχασμένα και μπορείτε να δείτε πίσω στις καταχωρήσεις του Φλεβάρη, το οικογενιακό ταξίδι που ήταν μετά την Ταϋλάνδη άλλα άργησε τόσο να βγεί στους κινηματογράφους. Η αλήθεια είναι οτι ακόμα έχω κάποια βίντεο που ίσως σας ανεβάσω εν καιρό, άλλα για την ώρα, μην υπολογίζετε σε αυτά! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Και έτσι για να σας γλυκάνω το χάπι, σας δίνω και μερικές ιδιαίτερες φωτογραφίες απο τους τελευταίους σταθμούς(δηλαδή αυτούς των τελευταίων μηνών)

Ορίστε κυρίες και κύριες, το πανόραμα των πανοραμάτων!

Πάνω: Σανγκάη

Πάνω: Γουτσεν 

Πάνω: Σιτσουάν

Πάνω: Σιτσούαν

Πάνω: Ο Βούδας του Λεσάν

Zp!

Η φωτογραφία αυτή βρέθηκε σε μια ολυμπιακή έκθεση στην... Κίνα. Α ρε θανάση!

Σήμερα ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν καλός. Άλλη μια φορά; Ε ναι λοιπόν: Να τι θα πεί Τσινγταο: Το καλύτερο κλίμα στην Κίνα. Τι σημαίνει αυτό;

Άνοιξη μικροσκοπικής διάρκειας με απίστευτες βροχές και μετά ξαφνικά μπαίνει το καλοκαίρι. Καλοκαίρι; Σχήμα λόγου. Βροχές και μπουφαν τις νύχτες ενω -οχι υπερβολές εδω- συνήθως μια ομίχλη που κρύβει την θέση του ήλιου, ενω δεν βλέπεις πέρα απο τα 4 μέτρα την νύχτα, ενω 200μ την ημέρα. Φυσικά αν ήταν απλά αυτό ολα θα ήταν εντάξει, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο στρωτά. Μπορεί την μια στιγμή να φοράς κοντομάνικο και την άλλη μπουφάν. Ωραία, τώρα που τα είπα όλα, ας πάμε στην σημερινή μέρα.

Σήμερα, ας πουμε ήταν μια απο αυτές τις κουλές μέρες που έχουμε εδω και 3 μήνες 1 φορά κάθε μια-δυο βδομάδες. Αυτό σημαίνει ήλιος χωρίς ομίχλη. Πήρα το κοντομάνικο μου και μιας και ήταν Παρασκευή, είπα να παω να διαβάσω χαλαρά. Βρέθηκα να περπατάω στην παραλιακή οδό πίσω απο τα Σταρμπακς μου και τέλος κατέληξα σε ενα παρκάκι να κάθομαι στο γρασίδι. Η τσάντα μου στα πόδια μου πανω σαν φορητό γραφείο, πάνω της τα βιβλία και πάνω απο τα βιβλία εγω να διαβάζω... Αφού πέρασα αρκετοί κινέζοι, αφού βγήκα αρκετές φωτογραφίες ήρθε και το πολιτισμικό μάθημα της ημέρας.

Σύντομα μια παρέα μεσήλικων κινέζων ήρθε και έκατσε στο παραδίπλα δεντράκι απο κάτω. Μετα απο λίγο ενας τους σηκώθηκε και μου ήρθε και μου στήθηκε δίπλά. Στο τέλος πλησίασε και με χαιρέτησε. "Χελόου!". Τυπικός κινέζος. Ήρθε κοντά, εντομεταξύ απο πίσω οι φίλοι και η οικογένια του περίμεναν να δουν πως θα εκβεί η απόπειρα! Ο τύπος όπως και ολοι θέλει να μου μιλήσει και να πάρει και το τρόπαιο του, την πολυπόθητη φωτογραφία.

Όμως αυτός δεν είναι όποιος και όποιος. Δεν είναι ούτε παιδαρέλι, ούτε σκουπιδίαρης. Οικογενιάρχης που ήρθε χθες για εσωτερικό τουρισμό στην πόλη, απο την καταβόρια πατρίδα του, κουβαλάει μια υπόληψη και ωρημότητα κινέζικου τύπου. Ανοίγει το σακάκι του και βγάζει ενα πακέτο τσιγάρα. Αμέσος γονατίζει και κάθεται διπλά μου. Εγω στην θέση μου σταυροπόδι. Αμέσως η γυναίκα του και οι δυο φίλοι(ίσως οι κουμπάροι) παίρνουν θάρρος και έρχονται κοντά. Ο κουμπάρος κρατάει μια φωτογραφική μηχανή. Το νόημα είναι θα βγούμε φωτογραφιά μαζι.

Μου προσφέρει τσιγάρο. Κουνάω το χέρι μου και το ευχαριστώ αλλα δεν θέλω. Τα κινέζικα μου δεν είναι αρκετά καλά προφανώς και συνεχίζει να επιμένει. Τα κινέζικα μου είναι αρκετά καλά για αυτό νομίζω. "Δεν κάνουν καλο στην υγεία του λεω αστειεύομενος. Όλως παραξένως, αυτός δεν παίρνει τσιγάρο, απλά θέλει έμενα να πάρω. "Ε ρε επιμονή ο τύπος. Κάτι μου λέει εκείνη την στιγμή να το πάρω". Δεν καταλαβαίνει απο οχι. Αμέσω ο φίλος του κάνει και κάνα δυο βήματα πιο κοντά. Μετά αρχίζει η τελετουργία. Μου ζητάει να μου το ανάψει. Επιμένω οτι δεν καπνίζω, άλλα είναι κάτι το οποίο δεν είναι διατεθημένος να το αφήσει να του μπεί στο κεφάλι. Το αγνοεί σαν να είναι άρρυθμός βήχας. "Έλα, πλησίασε το να το ανάψω". Εκεί σκέφτομαι οτι οι Έλληνες λέμε, οτι μόνο σε δυο κατηγορίες ανάβεις το τσιγάρο: Σε γυναίκες και σε μ***κες. Ο αναπτήρας στο δεξί, το αριστερό κόβει τον αέρα, το τσιγάρο "μου" ανάβει και επιμένει να το καπνίσω. Δεν θέλω να τον προσβάλω. Σε τελική ανάλυση το έκανε λίγο μεγάλο θέμα και αν το καλοσκεφτώ, μια ρουφηξιά θα είναι. Η φωτογραφίες βγαίνουν, η γυναίκα έρχεται και στέκεται πλέον μαζί μας, και μετά αρχίζει η κουβέντα. 10λεπτά αργότερα με αφήνουν στο διάβασμα μου και γυρνάνε στην σκιά του δέντρου τους, όπου και συνεχίζουν να διασκεδάζουν οικογενιακός.

Τι μου ξέφυγε;

Την στιγμή εκείνη (όταν πλέον έχουν φύγει) συνειδητοποιώ τι συνέβει μόλις τώρα. Μας τα χαν πει οι καθηγητές, άλλα μερικές φορές τα ξεχνάς ανάμεσα σε όλα τα άλλα πράγματα που μαθαίνεις.

Όλο αυτό ήταν απο τα πλέον τυπικά κεράσματα που σου κάνει ο Κινέζος. Την στιγμή εκείνη βάζει ολη την υπόληψη του στον αέρα και κερνάει τον άλλο συνήθως τσιγάρο η ποτό. Κάτι που δεν κάνεις πότε μα ποτέ, μα ποτέ, είναι να αρνηθείς. Την στιγμή εκείνη, αν το κάνεις, ο άλλος έχει "χάσει το πρόσωπο του". Αυτό σημαίνει ξεφτιλισμός αυτού που σου προσφέρει κάτι. Εννοίται πως οταν κάνεις μπίζνες στην Τσάινα (ή σόσιαλαϊζινγκ κατ'επέκταση) αυτά είναι απο τα πρώτα πράγματα που προσέχεις. Το τελετουργικό των επιχειρήσεων. Όλες οι ασιατικές χώρες έχουν. Το γερό ποτήρι κερδίζει, ενω αν δεν πίνεις, δεν έχει μπίζνες μαζί σου. Δεν υπερβάλω, μιλάω για κυριολεκτικά υπαρκτούς μηχανισμούς. Όλοι είναι έτσι και αν σκεφτείς οτι όλες οι συμφωνιές κλείνονται σε ενα μπάρ, καταλαβαίνεις για τι μιλάμε. Όλοι οι λαοί αυτοί είναι του ποτού. Όμως οι κινέζοι είναι οι χειρότεροι. Πολλοί κορεάτες συμμαθητές σπουδάζουν διεθνές εμπόριο. Αυτό σημαίνει μπίζνες με κινέζους. Μια κοπέλα του επαγγέλματος προχθές μου είπε "Αυτό φοβάμαι για οταν πάρω το πτυχείο. Οι κινέζοι πίνουν πολύ. Δεν ξέρω αν θα το αντέξω". Η τελετουργία περιέχει και άλλους κανόνες όπως του ότι όλοι περνάνει να σου κάνουν πρόποση και δεν μπορείς παρά να πιείς μονοκοπανιά για κάθε ενα απο τα μέλη στο "μίτινγκ" τα οποία με την σειρά τους θα περάσουν μπρος τα σου και θα τσουγρίσουν. Λένε οτι οι στάσεις τον λεωφορείων είναι γεμάτες απο "Business Executives" που ξερνάνε στα δεντράκια μετά απο την δουλεία. Άλλη το κάνουν στην τουαλέτα που γίνεται το μίτινγκ. Μετά επιστρέφουν και συνεχίζουν τις επαγγελματικές υποχρεώσεις τους.

Πού μείναμε; Το κέρασμα που μου προσέφερε δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Την στιγμή εκείνη, αν το κάνεις, ο άλλος έχει "χάσει το πρόσωπο του". Αυτό σημαίνει ξεφτιλισμός αυτού που σου προσφέρει κάτι. Την στιγμή εκείνη ο τύπος είχε βάλει όλη την εκτίμηση τις οικογένιας τους και των φίλων του σε αυτή την πόζα όπου είναι αρκετά σοβαρός για να κάνει παρέα με εναν ξενό. Δεν είναι σύμπτωση που η γυναίκα περίμενε την έκβαση για να πλησιάσει. Μεγάλη αγωνία. Δεν είναι σύμπτωση που δεν ήταν διατεθημένος να "φανταστεί καν" την απόρριψη. Στα 40 του πιστεύω, για να έχεις "όνομα" έχεις μάθει πως να κάνεις αισθητή την παρουσιάσου και να εξασφαλίζεις την επιτυχία σου.

Όταν τελικά συνειδητοποίησα τι μου είχαν πει οι δάσκαλοι και ένιωσα τις τύψεις για τις στιγμές δυσκολίας που -ίσως- του έφερα, θα πήγαινα να του ζητήσω και δεύτερο τσιγάρο, άλλα μετά σκέφτηκα οτι μόλις που κατάφερα να τελειώσω το τσιγάρο στο χέρι αποσπόντας μου μόνο τρεις ρουφιξιές. Τι τα θες άλλωστε; Την έχει την φωτογραφία του.

Άλλο υλικό για τα μάτια...

Δύο δωράκια για τους καλούς οπαδούς της ομάδας:

Φωτογραφίες απο την βόλτα της τάξης μας στην παραλία και ενα βίντεο που θα σας ενθουσιάσει. Καραόκε, καθ'οδόν!

Αυτά για τώρα. Καληνύχτα!

Κοιτάξτε ποιος επέστρεψε!

Ναι κυρίες και κύριοι ο Γιόσουκε ο Γιάπωνας επέστρεψε στο Τσινγκτάο για τους επόμενους 2-3 μήνες. Αν και τώρα δεν μένει πλέον μαζί μας (τι "μας" δηλαδή, μόνο εγώ είμαι πλέον) βρεθήκαμε πριν κάποιες μέρες σε μια παραλία ύστερα απο ενα πρόχειρο προγραμματισμό.

Ο θεότρελος καιρός με έχει κουράσει. Την μια βρέχει σε 18βαθμούς, την άλλη έχει 30+. Το τελευταίο διάστημα τώρα δεν βλέπεις πέρα απο τα 4 μέτρα. Για τέτοια ομίχλη(υγρασία) μιλάμε. Ο λάμπες πίσω απο τα φυτά προκαλούν το X-Fileεδίστικο εφέ των ακτινών φωτός που πετάγονται μέσα απο τα φύλλα. Το θέαμα γίνεται ακόμα πιο τρομερό όταν ενα αυτοκίνητο έρχεται απο την αντίθετη κατεύθυνση ενώ μπροστά του εχει ανθρώπου. Βλέπεις ανθρωπόμορφες φιγούρες να τυλίγονται σε ενα απροσδιόριστο(και φυσικά απόκοσμο) φως, ακρίβως όπως στις ταινίες με εξωγήινους.

Θα έχετε παρατηρήσει (μάλλον οχι) οτι έχω σχεδόν ολοκληρώσει το χρέος μου για το οικογενιακό ταξίδι και πλέον αν πάτε προς τα πίσω στις ημερομηνίες θα δείτε οτι σας έχω όλο το ταξίδι με τους γονείς εκτός απο τον τελευταίο σταθμό ο οποίος όμως και αυτός εν καιρό θα μπεί!

 

Σε άλλες ειδήσεις παρατήρησα οτι στο youtube τα βίντεος που έχω ανεβάσει είναι πάνω απο 100(!) ενώ οι φωτογραφίες στα Albums αγγίζουν το 1GB που σημαίνει οτι δεν έχω χώρο για πολλές ακόμα, οπότε ίσως χρειαστεί να ανοίξω άλλη μια τοποθεσία...

Μετά την καταστροφή

Φαίνεται οτι πετύχαμε την Κίνα σε μια πολύ ιδιαίτερη φάση της. Λίγο οι Ολυμπιακοί, λίγο το Θιβέτ, και τώρα και ο σεισμός. Δεν ξέρω αν πάντα ο κόσμος ήταν έτσι, όμως στην Κίνα υπάρχει ενα πολύ έντονο κλίμα θρήνου, απο τα κτήρια, τα μπάρς μέχρι και τα σχολεία. Τελικά μπορεί να είνα 1000εκ. κάτοικοι και να χάσαν την ζωή τους 0,04εκ. που σημαίνει  4 ανα κάθε 100000 κατοίκους. Δηλαδή όντως κλίμακα σε αντίστοιχία με Ελλάδα: "44 Έλληνες χάθηκαν στον σεισμό".

Κί όμως, αν για εμάς είναι μικρό το νούμερο και οχι λόγος για εθνικό θρήνο, εδω στην κίνα, που νομίζαμε οτι οι άνθρωποι είναι νούμερα, φαίνεται αυτή την φορά να μετριούνται ενας ένας.

40000 νεκροί. Παντού στην πολή ανάμεσα στους ουρανοξύστες βλέπεις να πετάνε λατέρνες στο νυχτερινό φόντο, στα πεζοδρόμια να ανάβουν κεράκια και ο καθενας να μαζεύει λεφτά για τους πληγθέντες.

Καληνύχτα...

Τι μου έκανε εντύπωση αυτή την εβδομάδα...

Εκτός απο την απίστευτη ταλαιπωρία που τράβηξα για να μου αντικαταστήσουν το κινητό που αγόρασα πριν 3 μέρες με διαδοχικά ταξίδια ως την Ταιντόνγκ (το παλαιό κέντρο την πόλης) τα νέα περιείχαν και άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα.

Καθώς τρώγαμε σε ενα απο τα κλασσικά εστιατόρια στην γειτονιά της πανεπιστημιούπολης, διαπιστώσαμε οτι ξαφνικά τα γκαρσόνια τραβήξαν τις κόκκινες βαριές κουρτίνες.

Ξαφνικά  3 τύποι προσπαθούσαν να ανοίξουν την πόρτα η οποία ως δια μαγείας είχε κλειδώσει. Τα γκαρσόνια κρυμμένα στις γωνίες παρακολουθούσαν του επιθεωρητές που ήρθαν να κάνουν έλεγχο έντρομα, ελπίζοντας να φύγουν. Στο τέλος κολλήσαν και μια μεγάλη αφίσα πάνω στο τζάμι της πόρτας ώστε να μην πέφτει βλέμμα προς τα μέσα! Τελικά ύστερα απο κάμποση ώρα συνομωτικά, μας αφήσαν να φύγουμε, αφού ελέγξαν οτι την στιγμή εκείνη οι επιθεωρητές ήταν παρακάτω... Περιττό να πω δεν είναι πρωτάκουστη η ιστορία ούτε πρόβλημα ενος καταστήματος. Πάνω κάτω αν εξαιρέσεις τα ΜακΝτόναλντς που έχουν τους δικούς τους μηχανισμούς ποιοτικού ελέγχου(α ρε Γιούτσο, που φτάσαμε, να ονομάζουμε τα ΜακΝτόναλτς ποιότητα) τα υπόλοιπα στην Κινά αποφεύγουν να λογοδοτούν στο καθεστός...

Σε άλλα νέα, σήμερα το μάθημα στα κινέζικα ήταν να μάθουμε 3 τραγούδια καραόκε ενώ σήμερα καθώς γυρνούσα σπίτι τα μεσάνυχτα(δηλαδή πριν λιγό), μέσα στην μέση το γηπέδου απέναντι απο το κτήριο μου, κάτω απο μια λάμπα, ενας μοναχικός κινέζος φοιτητές είχε στησει το αναλόγιο και εξασκούταν στο βιολί μέσα στην ψιλή βρόχη.

Αυτά. Ώρα για ύπνο.

Καληνύχτα

Και είδατε λοιπόν; Αυτή την φορά σας έφερα νεα. Μερικώς αυτό οφείλεται στον σεισμό...

Την εβδομάδα διακοπών, την πέρασα στο Σιτσουάν (με πρωτεύουσα το Τσενγκντου). Είναι όντως η περιοχή των σεισμών. Είμαι ζωντανος για τα πρακτικά, αν και ήμουν έτοιμος να κάνω την ηρωική μου εξαφάνιση...Άλλα τέλωσπάντων. Σε άλλα νέα, αγόρασα επιτέλους κινητό για να αντικαταστήσω το προηγούμενο που τα είχε παίξει, άλλα όπως καταλάβατε όλοι οσοι με πήρατε τηλέφωνο για να δείτε αν ζω(μαμα και μάνο) είναι χειρότερα απο το προηγούμενο.

Όταν το αγόρασα δεν καταλάβαινα τι μου λέγαν οι κινέζοι. Σκέφτηκα οτι φταίνε τα κινέζικα μου. Στην δεύτερη κλίση ήταν η Ξένια. Μιλήσαμε αγγλικά αλλα φταίει οτι μάλλον κοιμόταν και δεν καταλάβαινα. Στην τρίτη κλίση ήταν η αντέλ. Τα αγγλικά της έχουν βελτιωθεί άλλα η γαλλική προφορά της δημιουργεί προβλήματα όταν χρησιμοποιείς ενα κινητό που δεν έχεις συνηθήσει. Η επόμενη ήταν οι γονείς. Έ, εκεί παραπάει. Είπαμε. Αν δεν καταλαβαίνεις ούτε Ελληνικά, τότε τι καταλαβαίνεις; Τελικά συμπέρασμα; Φταίει το κινητό.

Κρίμα και είναι όμορφο το άτιμο!

Καληνύχτα!

Ο Βούδας του Λεσαν και το Τσενγντού

Τελικά η πιο ενδιαφέρουσα μέρα ήταν η χθεσινή και η σημερινή. Το πρώι μας σηκώσαν στις 6 για να πάμε σε μια μακρινή περιοχή -γύρω στην μια ώρα διαδρομή- μόνο και μόνο για να δούμε 2 κρατικά μαγαζία και μέτα να φάμε φαγητό που δεν τρωγόταν. Τελικά στις 5 φτάσαμε πίσω για να μας αφήσουν την ημέρα. Απολογισμός; 6 εως 5, δηλαδή  11 ώρες ταλαιπωρίας στο πούλμαν, χωρις κανένα λόγο προς το όφελος του ταξιδίου μας. Τελικά όμως στην συνέχεια περπατήσαμε στους δρόμους του κέντρου της πόλης, που για άλλη μια φορά επαληθεύει πως το Τσίνγκταο, δεν έχει τίποτα, μα τίποτα απολύτως. Είναι συγκλονιστικό αν φανταστείς οτι το Τσίγκταο κατοικείται απο ανθρώπους και δεν είναι αεροδρόμιο. Τι ζωή κάνουν; Τι τρώνε τι ψωνίζουν, πως διασκεδάζουν;
Πολύ ζωντανή πόλη όπως και ήταν οι πόλεις στο γιουνάν ή όπως και η απίστευτη Μπανγκόκ, με πολλές επιλογές και απίστευτο νέο κόσμο. Οι κινεζούλες της περιοχής με διαφορά οι πιο όμορφες τις κίνας με πρώτο πράγμα που παρατηρείς την επιδερμίδα τους που είναι πολύ καλύτερη. Ίσως η διατροφή τους με τα καφτερά, ίσως όπως ίδιοι λένε ο καθαρός αέρας -που είναι ψέμα, μιας και έχει άπειρα εργοστάσια- πάντως οι κοπέλες είναι δελεαστικά όμορφες!
Τελικά αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά πήγαμε σε ενα τσαγεράδικο που είχε και θέαμα και μέσα στο διάστημα μιας ώρας είδαμε πολλά διαφορετικά θεάματα: Απο θέατρο σκιών, μαγικά κόλπα, κινέζικη επιθεώρηση έως το πολύ ενδιαφέρον θέατρω μασκών όπου οι χαρακτήρες μπροστά στα μάτια σου χωρίς όμως να μπορείς να τους πιάσεις στα πράσα, άλλαζουν προσωπία σε ρυθμούς πολυβόλου! Αργότερα φάγαμε σε ενα εστιατόρειο hot pot, αυθεντική συνταγή όπως είναι διάσημη η περιοχή για αυτό ενω τέλος δεν κοιμηθήκαμε πριν τις 2:30 αφού είπαμε να γιορτάσουμε σύντομα τα γεννέθλια της Μπόραμ που ήταν την ίδια ημέρα. Την επόμενη ύστερα απο τέσσερις ώρες ύπνου, σηκωθήκαμε για να πάμε στον τελευταίο μας σταθμός, τον τεράστιο Βούδα του Λασαν. 72μέτρα, σε καθιστή στάση, είναι ο πιο μεγάλος στον κόσμο. Απο τα πράγματα που πραγματικά ήθελα να δω στην Κίνα, και άξιζε! Απορροφημένος να βγάζω φωτογραφίες συνειδητοποίησα οτι δεν άφησα το όλο σκηνικό να μπεί στο κεφάλι μου ούτε για ενα δευτερόλεπτο. Έτσι είναι τα πράγματα τελευταία.

Έδω οι φωτογραφίες απο την 4η και 5η μέρα αντίστοιχα.

JiuZaiGou

 

 

 

 Η μεγαλή ατραξιόν του ταξιδιού ήταν η κοιλάδα Τζιόζαϊκού, που στα δικά μου αυτία χτυπάει ακριβώς όπως η λέξη Νίουζάϊκού, που σημαίνει μπλουτζίν. Τελικά πήγαμε και εκεί. Οι πρώτες προειδοποιήσεις ήταν σχετικές με το υψόμετρο και την έλλειψη οξυγώνου. Δυο ώρες διαδρομής αργότερα είχαμε συνειδητοποιήσει οτι δεν είχε πολλά πράγματα να δεις εκτος απο ενα πράσινο δάσος. Κανονικά όλη η πλαγιά θα ήταν γεμάτη με κλιμακωτές λίμνες απίστευτων χρωμάτων, άλλα αυτή ηταν ξερή περίοδος οπότε υπήρχε μόνο μια μικρή περιοχή στης κορυφή. Τελικά ύστερα απο την κούραση φτάσαμε στο σημείο που πήγαμε τόσα χιλιόμετρα να δούμε, πραγματι εντυπωσιακό, όμως κατα την άποψη μου δεν άξιζε την ταλαιπωρία της ανάβαση, πόσο μάλλον το τάξιδι ως εκεί και απο κεί πίσω.

Αν το καλοσκεφτείς κιόλας τελικά τι κάναμε στο ταξίδι αυτό; Ταξιδεύαμε κάθε μέρα πάνω απο 10ώρες με τον πούλμαν, δεν τρώγαμε, δεν κοιμώμασταν, ανεβοκατεβαίναμε βουνοπλαγιές που δεν είχαν και τίποτα παραπάνω απο τα εγχώρια βουνά και αντε να βλέπαμε και μια λιμνούλα, ή μειωνότητα την ημέρα. Στην πράξη ξεκάθαρα χάσιμο χρόνου είδικα αν σκεφτείς οτι αυτές ήταν οι διακοπές μας, όποτε μόλις γυρίσαμε ξαναμπήκαμε στα μαθήματα χωρίς να εχουμε ξεκουραστεί, άλλα αντιθέτως όλοι μας κομμάτια.

Αρκετά όμως με την γκρίνα. Οι φωτογραφίες απο την κορυφή νομίζω θα σας ανταμείψουν για την υπομονή που κάνατε ως τώρα -και ελπίζω περισσότερο απ'οτι αντάμειψε εμας το πραγματικό θέαμα! Μερικές απο τις φωτογραφίες της ημέρας εδω.

 

Γενικά θα παρατηρήσετε οτι πλέον δεν βάζω πολλές φωτογραφίες στο ίντερνετ. Δεν είναι επειδή βγάζω λίγες, άλλα επειδή ο χώρος μου εξαντλείται που σημαίνει οτι πρέπει να κάνω οικονομία τώρα τελευταία....ήδη έχω λιγότερ απο 8% ελεύθερο χώρο...

...

Τελικά αφού φάγαμε και αναγκαστίκαμε να τραγουδίσουμε ή να πιούμε 6 ποτήρια απο το τοπικό ποτό τους, γυρίσαμε σπίτια μας κλαίγοντας τα λεφτά που δώσαμε τόσο άσκοπα...Φυσικά στο ενδιάμεσο, δεν ανέφερα οτι με εξανάγκασαν να τραγουδίσω ως ο ιδιαίτερος προσκεκλημένος... Τελικά με τα 1000ζόρια τους τραγούδισα το "ήταν ενα μικρό καράβι" το οποίο μάλιστα είχα εξαναγκαστεί άλλη μια φορά να τραγουδίσω οταν πήγαινα με το πούλμαν στο όρος Τάισαν. Φυσικά κάπου στην τρίτη στροφή κόλλησα αφού δεν ήξερα να το συνεχίσω οπότε αφού μου ζήτησα κινέζικα τραγούδια και τους έπεισα οτι δεν ξέρω τίποτα, με αφήσαν να καθήσω ξανά, πληρόνωντας το μισό τίμημα, δηλαδή 3 ποτήρια απο το ιδιαίτερο άλλα οχι τόσο ενδιαφέρον ποτό τους...
Η επαφή με τις μειωνότητες όμως δεν τελειώνει εδώ. Βρεθήκαμε σήμερα μάλιστα στον οικισμό μιας μειωνότητας η οποία καπως σχετιζόνταν με το θιβέτ. Απίστευτο σκηνικό, απίστευτα σπίτια απίστευτοι άνθρωποι, άλλα και αυτοί όπως όλοι στην κίνα, είναι εμπορεύσιμο προϊόν. Ή τουλάχιστον, αυτοεμπορευματοποιούνται. Αφού μας βάλαν στο ποιο ιερό μέρος του σπιτιού, μας ζητήσαν να μην βγάζουμε φωτογραφίες, να μην χαμογελάμε, να μην φοράμε καπέλο άλλα να στεκόμομαστε σε στάση προσευχής, αρχίσαν ενα κύριγμα για την βοήθεια που μπορεί να σου προσφέρει ο προστάτης μποντισάτβα τους. Νούμερο 1, προστασία στους γονείς. Αυτό είναι και το νούμερο ένα κοινό στοιχείο της κινεζικής κουλτούρας, αν εξαιρέσουμε την εισαγώμενη του βουδισμού, που όμως σε περιπτώσεις όπωςς και αυτήν, προσαρμόστικε στα δεδομένα της κοινωνίας που πήγε. Δεύτερη προστασία, τα παιδία σου του μέλλοντος γιατι αύτα είναι οι συνεχιστές της γραμμής σου. Τρίτο, συμπληρώνεις ελεύθερα τι θες. Τελικά στο τέλος προσέθεσε οτι αν θες να συμμετάσχεις στην απόδοση αυτών των ευχών πρέπει να πληρώσεις 10ευρώ. Το ιδιαίτερο είναι οτι στο ενδιάμεσο με είχε αγγίξει η όλη ατμόσφαιρα, και ήμουν έτοιμος να πληρώσω κιόλας άλλα δεν το έκανα αφού στο τέλος αφού όλοι συμφωνήσαμε, αποδείχθηκε οτι δεν είχαμε ιδέα σε τι συναινούσαμε.
Στην περιοχή αυτή είναι πολύ διάσημο ενα λευκό γιάκ, το οποίο και το χρησιμοποιούν σαν μεταφορικό μέσο, τουριστικό αξιοθέατο και φυσικά για το κρεάς του. Η γεύση θυμίζει απίστευτα μοσχαρίσιο, και δεν είναι παράλογο μιας και οι κινέζει το ονομάζουν άλογο-αγελάδα...
Το ως τώρα ταξίδι εκτός απο πρωινά ξυπνήματα, απαίσια γεύματα σε μια καθυστερημένη επαρχεία, δηλαδή χωρις την δυνατότητα που είχαμε στο γιουνάν να προτιμούμε μακντόναλτς, περιέλαβε τεράστιες διαδρομές με το λεωοφρείο μέσα απο εναλλασσώμενα τοπία, ποτάμια, ατελείωτες εκτάσεις, βοσκοτόπια με ελεύθερα άλογα, χιονισμένα βουνά στο ορίζοντα, φαράγγια, οικισμούς σε λόφους., Ο καιρός μας δημιουργεί πρόβλημα με σποραδικές σύντομες βροχοπτώσεις, οι οποίες σήμερα μας συνόδεψαν και στην ορειβασία μας...

  Α ναι, ανέφερα οτι έχει τρομερές εναλλαγές κλιμάτος: Πώς σας φαίνονται 30 βαθμοί και στο βουνό απο πάνω σου να υπάρχουν χιόνια;
Σήμερα λοιπόν το πρόγραμμα έκλεισε με την κυρίως ατραξιόν της ημέρας: Ορειβασία. Φυσικά με την κινέζικη διάσταση του θέματος. Τελικά έχω απογοητευτεί πλήρως. Σήμερα το βουνό ήταν ενα όμορφο πράσινο δάσος και αιώνια δέντρα, χιόνια και χαμηλή περιεκτικότητα οξυγόνου στον αέρα κάτι που είχε άμεσες επιπτώσεις στους ανθρώπους μας. Τελικά ύστερα απο δυο ώρες ανάβαση φτάσαμε στην κορύφη και είδαμε αυτό για το οποίο εν τέλει ήρθαμε: Την λίμνη των 1000 χρωμάτων. Πρίν μπω σε λεπτομέριες για την απίστευτη αυτή λίμνη που όμως δεν νομίζω οτι άξιζε τόσος δρόμος (αν σκεφτείς κιόλας οτι κάνουμε σύνολο 600 χιλίομετρα μόνο για αυτήν και 2 ώρες ορειβασία) θα διορθώσω την εικόνα λέγοντας, οτι κανονικά όλη η πλαγία μέχρι την κορυφή είνει συνεχείς τέτοιες λιμνούλες, που  τώρα λόγο της περιόδου απλά έχουν στερέψει. Τι είναι αυτές οι λίμνες λοιπόν; Ενα απίστευτο θέαμα, απο σκαλωπάτια ασβεστολιθικού πετρώματος, που έχουν γεμίσει νερό όχι περισσότερ απο 50εκ σε βάθος και το νερό χύνεται απο το ενα στο άλλο ενω τα χρώματα είναι απλά, ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Φαίνεται όμως οτι αυτό δεν είναι μοναδικό προϊόν της περιοχής και τα ιαματικά λουτρά σε κάποια περιοχή στην Τουρκιά είναι ακριβώς τα ίδια. Φυσικά πιστεύω οτι αν βλέπαμε το θέαμα την σωστή εποχή, ίσως να άξιζε την ταλαιπορία μιας και δεν νομίζω οτι η τουρκία έχει μια συνεχη σκάλα 3χιλιομέτρων απο λίμνες που καθεμία έχει αυτά τα τρομερά χρώματα...
Αν σκεφτείς κιόλας οτι χθες πήγαμε σε μια άλλη περιοχή για να δούμε τα ίδια παράξενα νερά -αν και οχι σε αυτή την κλιματική μορφή- καταλαβαίνεις οτι η περιοχή του Σιτσουάν πραγματικά έχει καμάρι της αυτά τα νερά!
Την στιγμή αυτή γυρνάμε με το λεοφορείο προς το Τσενγτού που ήταν και η πόλη στην οποία φτάσαμε με το αεροπλάνο. 450χιλιόμετρα την χθεσινή περιοχή και προφανώς 150 απο την τωρινή...
Το πρόγραμμα περιέχει και εναν τεράστιο βούδα κάτι που με μεγάλη ανυπομονησία περιμένω... Αυτά για τώρα, ώρα να σταματήσω να γράφω και να αρχίσω να χαλαρώνω...Είμαι απλά κομμάτια...

Φωτογραφίες εδώ!

Το εργοστάσιο ΛάνγκΜάνγκ

  Άντε ημερολόγιο και πάλι ύστερα απο τόσο καιρό! Τη στιγμή αυτή είμαι για άλλη μία φορά σε ενα τουριστικό πούλμαν σταματώντας στα γνωστά κρατικά πρατήρια τουριστικών προϊόντων. Φυσικά το πράγμα δεν ξεκίνησε ακριβώς έτσι και στην πράξη είναι η πρώτη μέρα που είχα αυτό το τραβολόϊ όποτε η αλήθεια είναι πως το διασκεδάζω για την ώρα -ύστερα απο την τρίτη στάση-. Βάλτε το γεγονός οτι κανένας δεν  το διασκεδάζει μιας και όλοι είναι φρέσκα ψάρια στην κινέζικη μέθοδο "φτηνών ταξιδιών" και εγώ η παλιά καραβάνα έχω άλλο εναν λόγο να γελάω πλισω απο τα μουστάκια μου! Ποιά μουστάκια δηλαδή!Σήμερα το πρωί πλύθηκα κανονικά και χθες το βράδυ έριξα ενα ξύρισμα πιστός στην βασική μου παιδία. Το ξενοδοχείο μόλις που διαθέτει μια πετσέτα για τον καθένα, κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία που ως τώρα μας συνήθισαν τα κινέζικα πανδοχεία, όπου και το φτηνότερο, διαθέτει οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, παντοφλίτσες χάρτινες, σαμπουάν και τα λοιπά, μιας χρήσεως για τους καταναλωτές ταξιδιώτες.Όμως όπως φαίνεται το φτηνό δεν έχει όρια και προφανώς σήμερα βρεθήκαμε στο φτηνότερο.
Η αλήθεια είναι πως το ταξίδι μας στο Σιτσουάν, ήταν κάτι το οποίο διόλου δεν προγραμμάτισα και οτατν έφτασα εδώ δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, όμως αυτό που το περιγράφει είναι, απίστευτη φύση, απίστευτες καιρικές μεταβολές απο περιοχή σε περιόχη και τέλος μια λέξη που περιγράφει το όλο σκηνικό είναι: Κίνα δεύτερης ταχύτητας. Την στιγμή αυτή ταξιδεύουμε σε μια απο τις υποανάπτυκτες περιοχές της Κίνας, απ'αυτές που δεν έχουν υποδομή, δεν έχουν τεχνολογία, λεφτά και παιδία. Εδω ο κόσμος δεν μιλαέι μανδαρινικά οπότε δεν μπορείς και να επικοινωνήσεις, ενω η περιοχή εκτός απο το να διαφημίζει τα Πάντα που έχει και τους χρυσμύτιδες πιθήκους, έχει να πλασάρεις και κάμποσες μειωνότητες απ'αυτές που υπο άλλες συνθήκες δεν θέλει στις πόλεις της...

Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με τα ζώα: Όλοι θέλουμε να σώσουμε τον ασιατικό ελέφαντα όμως δεν τον θέλουμε σπίτι μας. Η κυβέρνηση, φαίνεται έχει μετατρέψει αυτές τις περιοχές και τις κοινότητες τους σε ζωολογικούς κήπους για τους τουρίστες. Η ζωή τους είναι ο τουρισμός και εδω έρχεται το ερώτημα του αν πραγματικά προστατεύεται και διασώζεται ο πολιτισμός τους που σίγουρα είναι απίστευτα ιδιαίτερος ή αν εντέλη αυτή η κατάντια δεν είναι διάσωση κανενός πράγματος εκτός απο μια παρωδία...

 

 

 

Για μένα, είναι μια ευχάριστη έκπληξη ειδικά τώρα που το θιβέτ δεν έχει ανοιχτές πόρτες πλέον για τους ξένους. Και δεν είναι οτι η περιοχή δεν έχει σχεση, φαίνεται πολιτισμικά πολλές μειωνότητες να μοιράζονται στοιχεία κουλτούρας και υπάρχουν και θιβετανικές μειωνότητες.
Χθες βρεθήκαμε σε μια μειωνότητα και μπήκαμε στα σπίτια τους -φυσικά κυβερνητικό πρόγραμμα- για μόλις 18ευρώ το άτομο: απίστευτο κλέψιμο αν σκεφτείς οτι μια οικογένια φιλοξένησε πάνω απο 60 ταξιδιώτες για 2 ώρες, που σημαίνει 1000ευρώ σε μια βραδία ειδικά σε μια περιοχή σαν και  αυτή, όπου ο μεγαλύτερος μισθός στην πρωτεύουσα δεν ξεπερνάει το 1/3 του αντίστοιχου στο τσινγκτάο, ο οποίος με την σειρά του είναι 1000ευρώ τον μήνα μιλάμε για ενα αστρονομιό ποσό! Η μόνη μου σκέψη είναι οτι πάνε στην κυβέρνηση για να συνεχίσει το διασωστικό έργο της περίφραξης. Αν μη τι άλλο, η Κίνα εκτός απο υδατο-φράγματα ξέρει να φτιάχνει παντώς είδους φράγμα. Τελικά δεν ήταν και τόσο ενδιαφέρον μιας και δεν τόσο γραφικό όμως μας ανγκάσαν να φάμε με τα χέρια μσοχάρι που σφάξαν για εμάς και μας πότισαν ποτά. Ένα απο τα χαρακτηριστηκά της μειωνότητας αυτής, άλλα και άλλων στην περιοχή αυτή, είναι οτι όταν ψάχνεις κοπέλα, τραγουδάς ενα τραγούδι το οποίο πρέπει να αγγίξει την καρδία της... Φυσικά στις περιοχές αυτές όλοι ξέρουν να τραγουδούν και λένε οτι οταν ακούνε τους καλούς τραγουδιστές απο άλλες περιοχές δεν τους θεωρούν καλύτερους απο τους μέσους καθημερινούς ανθρώπους της μειωνότητας...

Φωτογραφίες της πρώτης ημέρας εδώ!