Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007
Ο βασιλιάς πέθανε! Ζήτω ο Βασιλιάς
Περισσότερα νέα δεν υπάρχουν, εκτός απο το γεγονός οτι τις μέρες αυτές δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω...
Αϊ αϊ αϊ...
Στην φωτογραφία ο Γιόσουκε και ο Γιένς (ο δεύτερος μου γείτονας) ο οποίος είναι Σουηδός.
Στην πράξη είμαστε οι τρείς μοναδικοί ένοικοι του ορόφου.
Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2007
Εβδομάδα αλλαγών
Μεγάλες άλλαγες. Τεχνικά αυτή την εβδομάδα δεν έχω να γράψω τίποτα στο Μπλόγκ, μιας και δεν ήταν μια καθαρά βδομάδα "ζωής στην Κίνα". Σίγουρα δεν σας απασχολεί πόσες φορές έφαγα την εβδομάδα αυτή μοσχάρι, πόσες κοτόπουλο, ούτε το τι ώρα πήγα για ύπνο την τετάρτη. Αν και δεν υπάρχει τίποτα που δεν σας εχω μεταφέρει ακόμα (για άλλη μια φορά συγχαρητήρια, έχετε αποφοιτήσει, γνωρίζεται σχεδόν ότι και εγώ για την Κίνα) παρ'όλα αυτά η ζωή συνεχίζεται ακόμα και οταν τα αξιοθέατα βγαίνουν απο το παιχνίδι. Έτσι λοιπόν, κάτι έχω ακόμα να μοιραστώ μαζί σας, έτσι για να μην πείτε οτι πήγε χαμένος ο κόπος σας να μπείτε στο μπλόγκ.
Είδηση 1: Ο Τζούλιαν ο Γάλλος, έφυγε. Πήγε διακοπές στο Μακάο και μόλις επιτρέψει θα φύγει για Γαλλία. Πάει αυτός. Απ' την άλλη χθές η Μόνα μετακόμισε οριστικά, μακρία απο την εστία, όποτε την στιγμή αυτή που σας γράφω στον όροφο μείναμε 2. Εγώ και ενας Σουηδός, αν και αναμένεται να μας κλείσει την τριάδα ο Γιόσουκε, ο Γιάπωνας.
Είδηση 2: Το ανέφερα στα μουλωχτά και πιο πρίν, η Μόνα έφυγε. Πόλλα άτομα την κάνουνε, οπότε τέρμα λοιπόν οι φωτογραφίες με τον Τζούλιαν όμως τουλάχιστον η Μόνα δεν φεύγει απο την πόλη.
Είδηση 3: Για να πνίξω τον καημό μου, αγόρασα ήχεια. Για 16ευρώ πήρα κάτι απίστευτα, τόσο σε απόδοση έντασης όσο και ποιότητας ήχου καναδικά ηχεία με εναν τεράστιο subwoofer για να ενοχλώ τους γείτονες! Χμμ, κάτι μου λέει οτι ίσως αυτός ήταν ένας λόγος που η Μόνα έφυγε. Συγχρόνως ο δίσκος επιτέλους δούλεψε όποτε μπορώ να συνεχίσω ανενόχλητος να κατεβάζω ταινίες για να βλέπω.
Είδηση 4: Έχω πάνω απο 30 ταινίες, όμως απ' όταν ήρθα στην Κίνα, είδα την πρώτη μου, προχθές το βράδυ με την Μόνα και τον Γιόσουκε. Ελπίζω τώρα που έχω ηχεία να δω καμία ακόμα.
Είδηση 5: Έβαλα το πρώτο μου καρφί την τελευταία οκταετία, μια κίνηση που επίτελους έσπασε τον πάγο του "προσωρινού σπιτιού" (λες και τα καρφία είναι φτιαγμένα για να σφραγίζουν τις σανίδες μόνο στα φέρετρα) και κρέμασα μια όμορφη βουνο-γραφία που αγόρασα για 3ευρώ.
Βουνά. Η Κίνα φημίζεται για τα βουνά της. Έχει 5 βούνα τα οποία σύμφωνα με την παράδοση κάθε Κινέζος πρέπει να επισκευθεί μια φορά στην ζωή του. Στο βουνό της γειτονιάς μας (σχήμα λόγου, μιας και είναι περι τα 300χμ απο εδω) που είναι ενα εκ των πέντε και στο οποίο ελπίζουμε να πάμε κατα τα μέσα Δεκεμβρίου, ο θρύλος λέει οτι όποιος το σκαρφαλώσει θα ζήσει 100 χρόνια, πληροφορία που κατι μου λέει οτι δεν είναι και πολύ ακριβής. Το όνομα του είναι Τάισαν
Τέλος, στην πρώτη φωτογραφία βλέπετε κούτες γεμάτες νούντλς. Λίγο πιο αριστερα απο το κάρδος, οι Κίνεζοι φοιτητές περιμένουν στην ουρά για να φανέ το πρωινό νούντλ τους...
Δευτέρα, Νοεμβρίου 19, 2007
Λίγα περι κουλτούρας...
Κουλτούρα γιατί τελικά αναγκάστηκα να αγοράσω ενα εξωτερικό σκληρό δίσκο για τον φορητό μου, αφού η εισροή κουλτούρας στον υπολογιστή μου ξεπερνά την ικανότητα μου να την καταναλώνω. Μιας και όμως "κουλτούρα" και "τεχνολογία" δεν συμβαδίζουν, μιας και δεν μπορούσα να αγοράσω κάτι σύγχρονο στην Κίνα, τον ζήτησα απο εναν συμμαθητή που πηγαίνε στην Ιαπωνία για μια βδομάδα. Τελικά σήμερα ήρθε και μου τον έφερε, όμως αυτό που για άλλη μια φορά δεν υπολόγισα, είναι οτι η Ιαπωνία "τρέχει" στα 100 Βόλτ. Άντε τώρα να βρώ μετασχηματιστή!
Επιστρέφοντας στην κουλτούρα και την τεχνολογική της πλευρά ακολουθεί μιας μικρή λίστα με την Ιντερνετική ζωή των Κινέζων.
Chat στο QQ με 500,000,000 -Κινέζους- χρήστες. Downloading για Ταινίες, παιχνίδια και μουσική απο το -πάλι Κινέζικο- Xunlei. Αναζήτηση στον Ίντερνετ χρησιμοποιώντας το πασίγνωστο -Κινέζικο- gaogao και το "Φρέσκο" Google. Streaming Video υλικό στα pplive/ppstream και tudou και λιγότερο στο youtube. Η Κίνα γενικότερα, που είναι μια τεράστια αγορά δεν χρειάζεται να καταναλώνει διεθνή προϊόντα όπως το utube ή το MSNLive ή το Google. Η εσωτερική της αγορά συναγωνίζεται την διεθνή σε μεγέθη τουλάχιστον γιατί στη πράξη σε ποιότητα, υστερεί αρκετά.
Σαββατοκύριακο
Τις τελευταίες μέρες μετά την επίσκεψη στο βουνό Λαοσάν, κάναμε μια μετακόμιση κάποιων κορεατών φίλων, δοκιμάσαμε να παίξουμε μουσική με τον Τζουλιάν για αλλη μια φορά, όμως όταν πήγαμε δεν μας δώθηκε ο χώρος αφού τον είχε καταλάβει το θεατρικό -αχ αυτό το θεατρικό, πάντα στην αίθουσα του μουσικού την βγάζει- ενω τις υπόλοιπες ώρες τις πέρασα με τον Μασάκι κάνοντας συνεργατικό διάβασμα, μπάς και φτάσω σε κάνα επίπεδο , επίπεδο.
Καθώς γευματίζαμε -νούντλς- σήμερα το μεσημέρι με τον Μασάκι και τον ΛιΤζενΓιόου σήμερα θυμήθηκα οτι οι Ασιάτες -οχι μόνο οι Κινέζοι- κάνουν εναν επιδεικτικό θόρυβο ρουφώντας το φαΐ τους, χωρίς αυτό να είναι κάτι που ενοχλεί εμένα. Την ίδια στιγμή συνέλαβα το πανούργο σχέδιο, οτι μιας και εγώ τρώω χωρίς θόρυβο, όμως κυριολεκτικά ασταμάτητα πρέπει να σκουπίζω την μύτη μου, κάτι το οποίο στην Κίνα είναι ταμπού, θα μπορούσα να προσποιούμε οτι ρουφάω το φαγητό, ενώ ρουφάω την μύτη μου! Μάλιστα στις δοκιμαστικές πτήσεις φάνηκε να δουλεύει καλά το όλο σχέδιο, μιας και ο θόρυβος στις μεγάλες αυτές ταχύτητες, είναι παρόμοιος!
Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007
Σήμερα το πρόγραμμα... και δώρο ένθετο: Σκέψεις επι θέματος "Σεξαπίλ"
Σήμερα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στο βουνό Λαοσάν, λεπτομέρειες για τη οποία όμως αργότερα, όταν πάρω και το υπόλοιπο φωτογραφικό υλικό. Για την ώρα νομίζω αρκεί η εικαστική μου σύνθεση στα αριστερά.
Αλλαγή παραγράφου.
Αν προσπαθήσω να σας περάσω τον παλμό για το πρότυπο ομορφιάς στα εδώ μέρη, μπορώ να σας πω οτι η λέξη "σεξυ", δεν λέει κάτι -ασε που δεν χρησιμοποιείται γιατί είναι ταμπού- όμως η λέξη, αντίστοιχη, είναι το "κκ'άι!'
Αυτό σημαίνει, χαριτωμένος/ή. Όλοι και όλες προσπαθούν να φαίνονται οσο πιο γλυκοι γίνονται και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που στις φωτογραφίες πάντα κάνουν "τα γλυκά μάτια", στολίζονται με καρτούνς, κάνουν πιο πολλές γκριμάτσες και απο εμένα και είναι το πρώτο πράγμα που προσέχουν στο αντίθετο φύλο.
WAHAAAAAAAAAA
Χθες το πρόγραμμα ήταν γεμάτο, διασκέδαση. Πρώτα πήγαμε με τον Τζούλιαν στο πανεπιστημιακό υπόγει στούντιο και δοκιμάσαμε να παίξουμε μουσική. Τελικά φύγαμε ικανοποιημένοι πως τουλάχιστον, δοκιμάσαμε. Πιο μετά το πρόγραμμα είχε γεύμα με κορεάτη συμμαθητή που μας παγίδεψε, αφού κάλεσε και την δασκάλα! Απ' την άλλη υπάρχει σημαντικό ενδεχόμενο να την κάλεσε επειδή την φοβόταν -όπως και όλοι οι υπόλοιποι μας-
Αφού της είπαμε καληνύχτα, την διώξαμε και καθήσαμε οι 3 ήρωες μέχρι τις 10:30 όποτε και έπρεπε να φύγω για να προλάβω την πόρτα πριν κλείσει...
Οι ήρωες είμασταν εγώ -φυσικά-, ο Ντά!Σίν! ο κορεάτης με το χαμόγελο που θυμίζει τον Ντρέϊκ απο το One Piece Manga και ο Μασάκι, ο Γιάπωνας. Και οι δύο τους ποδοσφαιρόφιλοι, όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον πραγματικό γνώστη την καρδιάς των ανθρώπων!
Τα γεννάθλια του κακομοίρογλου
Είπαμε όχι και χάλια. Ενα λογοπαίγνιο φτιάξαμε. Η μέρα ήταν μια χαρά. Λίγο πιο στρεσαρισμένη απ' τα γούστα μου μιας και είχα διαρκώς την αίσθηση οτι θα πρέπει να γίνει κάτι την ημέρα εκείνη, αλλιώς δεν θα είμαι... καθως πρέπει. Τελικά αποφασίσαμε να παμε σε ενα κορεάτικο εστιατόριο, το οποίο αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή. Αν και στην αρχή δεν χωρούσαμε μιας και τελικά βρεθήκαμε ούτε λίγο ούτε πολύ 24 άτομα, τελικά βρήκαμε ενα όμορφο δωμάτιο -μην ξεχνάμε οτι στην Κίνα, στην χώρα όπου κάνενας δεν έχει προσωπικό χώρο-, όταν έρχεται για φαγητό, ή για διασκέδαση (βλέπετε KTV ακα, Καραόκε), οι Κινέζοι γίνονται θηρία. Όλα τα εστιατόρια, ακόμα και τα πιο άθλια έχουν 2-3 δωματιάκια για αυτούς που δεν θέλουν να συχνωτιστούν με άλλους τις πολύτιμες αυτές ώρες, πριν τουλάχιστον χρειαστεί να επιστρέψουν στο δωμάτιο της εστίας που μοιράζονται με άλλους 11...
Έτσι και εμείς. πιστοί στο Κινεζικό πνεύμα γιορτάσαμε σε ενα prive χώρο, ενος κορεάτικου εστιατορίου. Ως Έλληνας, οταν ρωτήθηκα τι σχέδια υπάρχουν για μετά απάντησα εσείς αποφασίστε. Τι σόϊ πατέρες της Δημοκρατίας είμαστε αν τουλάχιστον δεν διατηρούμε εναν ελάχιστο βαθμό απεξαρτησής της βούλησης απο τα αντικείμενα της, με άλλες λέξεις, άβουλοι. Όμως παρ'οτι τα αρχικά σχέδια ήταν πριβέ-διασκέδαση σε καραόκε, τελικά οταν αποχώρησαν οι ασιατές, οι δυτικοί που παρέμεινας δικαίωσαν τις φήμες και έτσι καταλήξαμε για κλάμπινγκ -ο Θεος να το κάνει κλάμπινκ- στην Σανγκριλά... Πριν αρχίσετε τα σχόλια, σας υπενθυμίζω οτι δεν έχω βρεθεί στο μέρος αυτό -ή οποιοδήποτε όμοιο του- περισσότερες φορές απ'οσες έχω αναφέρει και νομίζω αν της μετρήσετε δεν ξεπερνάνε τις 5-6, νούμερο το οποίο αποτελεί συνεπές με τα προηγούμενα μου κατορθώματα!
Ανάμεσα στα δώρα φτερούγες κοτόπουλο, φάρσα των δυτικών. Οι φωτογραφίες απο την ημέρα στο http://picasaweb.google.com/fotis.kalafatis/071114MyBirthday
Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007
Happy Birthday
Περισσότερα νέα αργότερα. Τώρα μπαίνω για ενα ντούς (αυτό το ντούς βρε παιδί μ' όλο δικαιολογία το έχεις για να μην γράφεις τίποτα!)
Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007
Time's up!
Πρώτα όμως να σας μιλήσω λίγο ακόμα για το Τσίνγκνταο. Συζητούσα με εναν Αυστραλό κατασκευαστή Γιότ στο Τσίνγκνταο και το θέμα πήγε στο οτι η πόλη αυτή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Κίνα και την Ευρώπη, είναι απίστευτα ψεύτικη χωρίς καμία ταυτότητα ούτε και χρώμα! Δεν έχει τίποτα δικό της. Όμως συμφωνήσαμε στο οτι το Τσίγκνταο, είναι τόσο διάφανο (σαν νοσοκομείο μια φάση) που πραγματικά, αυτή είναι η ταυτότητα του.
Όπως είπε και ο ίδιος, για αυτό το αποκαλούν "η νέα πόλη".
Κι άλλα έξοδα...
Δεν έχουμε υλικά.
Πολύ ενδιαφέρον. Πήγαμε προς το κορεάτικο αλλά δεν ξέραμε που είναι ακριβώς. Σε ενα σημείο βρήκαμε ενα κορεάτικο και κάτι τύποι που βγαίναν απο μέσα μας είπαν οτι είναι εξαιρετικό. Λογικά αυτό ήταν αυτό που ψάχναμε, άλλα είπαμε να προχωρήσουμε μέχρι την γωνιά. Στην γωνιά όταν ρωτήσαμε "που είναι το νούμερο 6;" μας απάντησαν "απο εκεί που ήρθατε". Ωραία, γυρίσαμε πίσω, μπήκαμε μέσα. Πρέπει όντως να είναι καλό. Μόλι μπήκαμε, μας πήγαν σε ενα απο αυτά τα κουβούκλια, βγάλαμε τα παπούτσια μας και καθήσαμε στο θερμαινόμενο δάπεδο. Δεν είχαμε ιδέα τι θα παραγγείλουμε, όμως τα πράγματα ήταν χειρότερα οταν διαπιστώσαμε οτι ο κατάλογος είναι στα κορεάτικα. Ούτε κάν στα Κινέζικα. Οι κοπέλες σερβιτόροι, προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν, άλλα εμείς τι να κάνουμε. Να πω την αλήθεια, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλη αυτή η ταλαιπωρία. Η θέση μου ήταν σαφής. Ας πούμε στις κοπέλες οτι δεν ξέρουμε τίποτα και αυτές να προτίνουν και να μας σερβίρουν. Δεν θα γίνει έτσι όμως. Κάποιοι απλά δεν θέλουν να φάνε έτσι. Τελικά ο Φλώριαν πήρε τηλέφωνο μια κορεάτισα γνωστή του η οποία θα φρόντισει μέσω τηλεφώνου να επιλέξει τα κατάλληλα. Έλεος. Φαγητό είναι. Όμως της τελειώνει η μπαταρία καθώς ο Φλώ της εξηγεί το σκηνικό.
Ρε παιδιά, τόσο κακό είναι να τους πούμε να μας προτίνουν; Τελικά τους πείθω όλους. Τηλέφωνο δεν περιμένουμε οπότε ήρθε η ώρα να διατυπώσουμε "διαλέξτε εσείς για εμάς". Το πράγμα όμως είναι λίγο αργό, γιατί δεν πολυκαταλαβαινόμαστε. Το πρώτο πράγμα που πίανουμε είναι οτι δεν έχουν μοσχάρι. Έλεος. Σονι και καλά να φάμε σήμερα μοσχάρι.
Το τηλέφωνο όμως χτυπάει και η κοπέλα θέλει να βοηθήσει. Μιλάει με την κοπέλα. Μέτα απο κάνα 5' η κοπέλα στο τηλέφωνο μιλάει ξανά με τον Φλώ. Ο Φλώ λέει να φύγουμε. Δεν έχει μοσχάρι, ούτε κοτόπουλο. Έχει μόνο γκόου ρόου. Μάλιστα. Δεν νομίζω οτι εχει νόημα να γκρινιάζω. Σηκωνόμαστε. Οι σερβιτόρες ετοιμάζονται, μας φέρνουν τα παπούτσια. Ο Φλώ στο μεσοδιάστημα έχει καταλάβει απο κάτι οτι δεν είναι το εστιατόριο μας και τις ρωτάει που είναι το δικό μας. Οι κοπέλες είναι πολύ πρόθυμες και μας απαντούνε.
Τελικά βρίσκουμε το εστιατόριο μας, μπαίνουμε, τρώμε και τέλος βραδιας. Τελικά τι ήταν αυτό που δεν δοκιμάσαμε;
Ήταν κορεάτικο εστιατόριο που σέρβιρε μόνο σκύλο...
November, the 8th
Αργότερα καταλήξαμε στο Καρφούρ για κλασσικά ψώνια -πήρα και μια οδοντόβουρτσα πού κάτι μου λέει οτι δεν έχει πλαστικές ίνες, άλλα αληθινές τρίχες- ενώ τέλος απο κεί βρεθήκαμε με τους κορεάτες συμμαθητές, τους Γερμανούς -πλεον- πατριώτες και τον Μασάκι τον Ιάπωνα να τρώμε σνίτσελ στο Γερμανικό εστιατόρειο της πολής. Σε αντίθεση με το φρικτό και πανάκριβο Ρώσικο, τουλάχιστον εδω το φαγητό είναι φυσιολογικού μεγέθους μερίδας, ενώ θύμιζε ευρωπαϊκό φαγητό, κάτι το οποίο μου έφερε στο μυαλό οτι το διάστημα αυτό, έχω ξεχάσει τι σημαίνει δυτικό φαγητό. Μην με ρωτήσετε αν μου λείπει. Προτιμώ να μην ξέρω.
Φυσικά και αυτό ήταν ακριβό, αν σκεφτεί κανείς οτι πληρώσαμε 7ευρώ το άτομο (όμως είχαμε και 0,5λίτρο γερμανική βάισμπίερ)
The Korean Way
Καλοκαίρι τέλος... νομίζω...
Το βλέπετε και στα χρώματα, αν και ακόμα δεν τον νιώσαμε στο πετσί μας. Τελικά το τσιγκτάο αναμένεται να γίνει πολύ κρύο και τον Ιανουάριο αγγίζει -20, με μέση θερμοκρασία -5, όμως το μεγάλο πρόβλημα -λένε πως είναι- οτι είναι κοντά στην θάλασσα και για αυτό το κρύο είναι διαπεραστικό. Θα δείξει. Σήμερα όμως έμαθα απο ενα παιδί οτι απο βδομάδας αναμένεται να πέσουν οι θερμοκρασίες και απο εκεί που τώρα είναι 6-16, να πάνε 0 με 6. Θα δείξει και πάλι. Σήμερα πάντως, πολλοί θέλησαν να μην πάνε μάθημα για να πάνε παραλία!
Στην φωτογραφία αριστερά το νέο μου shower gel. Τελικά -παρεπιπτόντως- τα πειράματα μου για εξεύρεση σαμπουάν, μαλακτικού και αφρού πέτυχα αφού κατέληξα στην εξαιρετική σειρά "Vidal Sasoon" που καλύπτει κάθε γούστο. Φοριέται σε 12 διαφορετικές γεύσεις για όλους τους τύπους μαλλιών και τα προϊόντα στάιλινγκ δίνουν νεα ωόθηση σε αυτο που ονομάζεται δημιουργικό λάιφστάιλ. Δοκιμάστε και έσεις τώρα και θα δείτε την διαφθορά.
Επιστρέφοντας στο Σάουρντζέλ μου, είναι μεμ κάρβουνο και πραγματικά μόλις το βάλεις στο σώμα σου, στην αρχή γεμίζεις "γάνα" μέχρι ο αφρός που δημιουργείται στην συνέχεια να υπερκαλύψει με το άσπρο το μαύρο! Όμως νομίζω είναι ωραίο και σου αφήνει μια καθαρή αίσθηση μετά.
Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007
Δοκιμάζοντας εναλλακτικές μεθόδους αποστολής καταχωρήσεων στο μπλόγκ...
Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007
Ούφ...
Υπομονή και οι υπόλοιπες φωτογραφίες θα έρθουν στην συνέχεια.
Ελπίζω το υλικό να σας δίνει μια γεύση απο κίνα ε;
Είμαι ενα Κινεζάκι
Πολύ διαφορετικοί...
Λίγα σχόλια
Δεν θύμαμαι τι άλλο εχω να γράψω για τώρα. Μάλλον ήρθε η ώρα να σηκωθώ απο το κρεβάτι, να ανοίξω τις κουρτίνες, να κάνω πρωινό(μπανάνα δηλαδή) και να πλύνω/ετοιμάσω την μούρη μου για άλλη μια μέρα στο Τσίνγκταο, ελπίζοντας με διάβασμα! Χμ, ίσως πρέπει να καθαρίσω το μπάνιο, να πλύνω ρούχα και να κρεμάσω ενα ωραίο τοπίο που αγόρασα για 3 ευρώ...
Undo...
Σουρεαλισμός
Τέλος η συναυλία και τώρα στο προαύλιο απο την πίσω πόρτα, εντοπίζουμε τον προορισμό μας: Το τελεφερίκ! 950μ τελεφερίκ μας ανεβάζει πραγματικά πάνω στο βούν, όπου το κρύο για άλλη μια φορά μας ξυπνάει και η θέα μας καθηλώνει. Ένα απίστευτο δάσος βόρειου τύπο απο αυτά που η Ελλάδα δεν έχει, με φόντο μια χιονισμένη κορφή, παράξενα αγελαδοειδή ζώα να βόσκουν και ενα φαράγγι με ηχό. Δεν θα αναλύσω, δεν είναι τίποτα που να μην περιγράφεται με λίγες εικόνες, άντε και λίγες μυρωδιές και ήχους τα τελευταία απο τα οποία τα αφήνω στην φαντασία σας...Αυτό ήταν και το αποκορύφωμα του ταξιδιού. Την στιγμή αυτή, επιστρέφουμε με το λεωφορείο μας στην δεύτερη πόλη του ταξιδιού, ώστε να πάρουμε το τρένο για την πρώτη πόλη και απο κεί πάλι το αεροπλάνο για το όμορφο αλλά όχι κινέζικο άλλα και ούτε δυτικό Τσινγκντάο, που όμως τόσο πολύ απολαμβάνω! Υπολογίζω οτι έχουμε άλλες 4 ώρες με το πούλμαν σβήνοντας την διαδρομή που ως τώρα χαράξαμε οπότε νομίζω ήρθε η ώρα να σας κλείσω και να σβήσω το μυαλό μου με λίγο λεωφορήσιο ύπνο!
Το βουνό...
Διάλειμμα για γεύμα και πάλι πίσω... Μέτα απο εναν πολύ σύντομο ύπνο λοιπόν και ενα ανεπαρκές πρωινό (το οποίο κατα κανόναν απ'οταν αρχίσαμε το ταξίδι, έχει γίνει κανονικό γεύμα με τηγανητά και ρύζι) βρεθήκαμε στους πρόποδες του εν λόγω βουνού. Τόσο νωρίς ήταν όμως που έξω είχε σκοτάδι. Στο κτήριο εισόδου, υπήρχαν όντως αρκετοί κινέζοι και το κρύο όπως λέγαν οι προβλέψεις ήταν τσουχτερό. Προς δυσάρεστη μας έκπληξη όμως, για κάποιο λόγο δεν προχωρούσε η αγορά των εισητηρίων μας κάτι το οποίο δεδομένου οτι χάσαμε ύπνο για να έρθουμε νωρίς, μας διατηρούσε σε μια κατάσταση διαρκής απόγνωσης. Τελικά ξημέρωσε για τα καλά με εμάς -μόνους- στην αίθουσα αναμονής να χορεύουμε για να κρατηθούμε ζεστοί -ο χορός είναι μάλλον ο τίτλος της ημέρας-Το βουνό λοιπόν το οποίο είχε μια χιονισμένη κορφή, ήταν ενα απίστευτο θέαμα καθ'όλη την διαδρομή προς τα εκεί, όμως... Φωτογραφίες εδώ!
Σημειώσατε δεύτερη στάση για διαφημήσεις την τελευταία μια ώρα. Πρώτα στο γεύμα μας είπαν οτι πριν μπείτε στο εστιατόρειο, πρέπει υποχρεωτικά να μπούμε στο κατάστημα,να το διασχίσουμε, να βγούμε ξανά και μετά μπορούμε να πάμε για φαγητό! Έχει γίνει πια ρουτίνα. Στο εστιατόριο όμως για πρώτη φορά στο φόντο δεν μας κάναν την παρουσίαση των έργων ζωγραφικής που πουλούσαν, κάτι το οποίο μας παραξένευσε πρώτα λόγω συνήθειας και κατα δεύτερο λόγο, για το πως είναι δυνατόν να μην εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να μας πουλήσουν τίποτα ακόμα. Τελικά νόμιζω το αναπλήρωσαν και με το παραπάνω, αφου πάλι -εξ ου και το διάλειμμα- μας φέραν σε ενα εμπορικό κέντρο σουβενίρ για να ψωνίσουμε...Πίσω στο βουνό όμως. Αφου χάσαμε την ανατολή του ηλίου στο βούνο, παρ'οτι είμασταν εκεί αρκετή ώρα πριν βγει ο ήλιος, αφού χασαμε τον ύπνο μας και την υπομονή μας, επιτέλους ξεκινήσαμε.
Το πούλμαν (φαίνεται οτι ο τουριστάς στην Κινα μπορεί να αναπνέει μόνο στο πούλμαν ) μας ανέβασε μέχρι ενα αδιάφορο κτήριο το οποίο είχε μια υπέροχη θέα του χιονισμένου βουνού. Μόλις η τεράστια ουρά έφτασε στην είσοδο του κτηρίου επιτέλους ήρθε η σειρά μας για να μπούμε μέσα και να δούμε μια αναδιπλωμένη ουρά να προσπαθεί να βγεί απο την άλλη έξοδο. Για -ακόμα- άγνωστο λόγο η ουρά κινούταν τόσο αργά που η συνολική μας παραμονή στο δωμάτιο ήταν μισή ώρα. Σας υπενθυμίζω οτι βρισκόμαστε στην δυτική κίνα, στα σύνορα της, σε υψόμετρο 2500μ, ενα μέρος με μειωνότητες και μπόλικο κρύο. Όλως παραξένως, στο δωμάτιο υπάρχει ενας τύπος που εκτός απο το να μιλάει κινέζικα για ακατανόητα πράγματα πού και που τραγουδάει και κάνα τραγούδι. Κάπου στο σημείο που αρχίσαν τα μπιτάκια στο παραδοσιακό ψηλορείτικο-κινέζικο-τραγούδι ξύπνησα απο τον λίθαργο και άρχισα να ηχογραφώ. Ναι είναι αλήθεια πως οι κινέζοι λατρεύουν τα παραδοσιακά σε μπιτ ντράμς!
Σε μια φάση άρχισε πάλι να μιλάει και κάπου αργότερα τον εντόπισα να δίνει το παίρνει το μικρόφωνο απο εναν ασιάτη και να του δίνει ενα CD. Δώρο, παραδοσιακή μουσική σε μπίτ ρυθμούς. Απο την στιγμή που μπήκαμε στο δώματιο στο οποίο πρέπει να ήταν γύρω στα 100-150 άτομα, οι φωτογραφίες έπεφταν βροχή σε όλη την παρέα και ειδικά σε μένα και τα μαλλιά μου. Οι περισσότεροι κινέζοι καταστρέφουν τις περιουσίες τους και τις τρίχες τους για να κάνουν περμανάντ τα μαλλιά του, οπότε η ερώτηση αν είναι φυσικά ή περμανάντ, έρχετε φυσικά. Κάποιοι το κάνουν φανερά οταν σε παίρνουν φωτογραφία, άλλοι στα μουλοχτά -πχ. βάζουν κάποιον άλλο μπροστά σου για να μπορέσουν να σε στοχεύσουν- και οταν δουν οτι δεν ενοχλείσαι, άλλα τους χαρίζεις το βλέμμα πόσο μαλλον και την γκριμάτσα -πώπω, μιλάω σαν σούπερσταρ- ξεθαρεύουν. Για κάθε φωτογραφία που βγήκε χωρίς να θυμώσεις, δυο ακόμα κινέζοι θα κάνουν το επόμενο βήμα!Ξαφνικά πετάγεται ο Ενρίκε και λέει οτι σήμερα είναι του Φλώριαν τα γεννέθλια. Φυσικά στα σπαστά κινέζικα. Ταάντε,σενγρρ,σένγκρρ. Ο ανιματέρ πετάει το μικρόφωνο στον Φλω και του λέει τραγούδα. Ο Φλώ είναι γερμανός και σίγουρα ξέρει το "Ω Έλατο..." και αυτό παρέδωσε στο κοινό του. Το χειροκρότημα, τα φώτα, τίποτα δεν συγκρίνεται με την συνέχεια.
ΛιΤζιάνγκ
Ξεφεύγοντας απο τα περπατημένα
Για φωτογραφικό υλικό, σας παραπέμπω στις φωτογραφίες του Yunnan
Οι 3 παγόδες
Πέτρινο δάσος!
Το πρωί μας πήγαν στο πρώτο μου αληθινό αξιοθέατο στην Κίνα: Σε ενα πέτρινο δάσος. Οι φωτογραφίες τα λένε όλα. Η Κίνα πρέπει να έχει απίστευτα τοπία και είναι πολύ κρίμα που οι τουρίστες τα ντύνουν. Μόλις φύγαμε απο κεί, ΄μια μικρή στάση σε ενα εργοστάσιο Που'έρ τσαγιού και πίσω στην πόλη για να πάρουμε το τραίνο για το ΝταΛι. Φωτογραφίες, εδώ! Νυχτερινό τραίνο παρακαλώ. Στο τραίνο ήρθε το πρώτο δυνατό σοκ. Μου πήρε 30' να συνέλθω απο αυτό που έβλεπα. 6 κλινά δωμάτια με κουκέτες πλάτους 60εκ. και ενας διάδρομος πού δεν χωρούσε τις αποσκευές μας! Κρύος ιδρώτας για το μήκος του κρεβατιού, καθώς όλοι ξέρετε πόσο πολύ φοβάμαι την ποιότητα του ύπνου μου. Αν δεν χωράω στο μήκοςς, πως θα μπορώ να κουλουριαστώ; Τελικά η νύχτα πέρασε καλύτερα απο το αναμενόμενο αν και συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους χιερότερους ύπνους που έχω κάνει!
Α ναι, και φυσικά, μια περιήγηση στο πέτρινο δάσος μέσα απο μια σειρά 12 videos. Νομίζω αξίζουν το κόπο!
Κουνμίνγκ
Τις επόμενες μέρες, δεν καταφέραμε ποτε να καταλάβουμε που πάμε, τι πρέπει να κάνουν, και τι είναι ακριβώς αυτό για το οποίο μας μιλάει τις τελευταίες ώρες! Στον δρόμο καταλάβαμε οτι όλοι οι Κινέζοι δεν είναι ίδιοι, κατι το οποίο δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε στο Τσινγκτάο και Πεκινό. Στην συνέχεια καταλάβαμε πως οι Κινέζοι στο Κουνμίνγκ διαφέρουν απο τους Κινέζους στο ΝταΛι. Πίσω στο Κουνμίνγκ όμως. Βρώμικη, άναρχη πόλη με πάρα πολλά μεγάλα καταστήματα το Κουνμίνγκ με εντυπωσίασε με τα χρώματα του για τους νέους στους δρόμους. Πιθανότατα μεγαλύτερο και πιο ζωντανό απο την πόλη "μου".
Στο ξενοδοχείο μοιράστικα το δωμάτιο με εναν κορεάτη φοιτητή ο οποίος δεν μιλούσε γρι αγγλικά κάτι το οποίο δεν μας άφησε περιθόρια επικοινωνίας, άλλα η νύχτα ήταν σύντομη, οπότε δεν μας πείραξε. Την ημέρα εκείνη φάγαμε το μεσημέρι έξω, μια παραδοσιακή σούπα, που διόλου εντύπωση δεν μου έκανε.
Στην συνέχεια βρεθήκαμε συμπτωματικά σε ενα κινέζικο πάρκο και εκεί τα είδαμε όλα: Υπέθρειες θεατρικές παραστάσεις, μουσικούς -κυρίως ηλικιωμένους κινέζους- να τζαμάρουν, να τραγουδούνε και κάποιες παραδοσιακές μορφές χωρού. Όλοι προσπαθούσαν να κερδίσουν το περιδιαβαίνον κοινό κάτι το οποίο κατάφερε μια ομάδα οταν έκανε την έξυπνη κίνηση να φέρει την Ξένια για να χορέψει μαζί τους! Ξαφνικά εκεί που τους παρακολουθούσαν 4-5 άτομα, μαζεύτηκε ενα πλήθος 100 ατόμων να χάζευει τους δυτικούς να χορεύουν! Η ημέρα έκελσιε με ενα κακό οιωνό. Το δείπνο ήταν απαίσιο και όλα τα γεύματα απο κεί και πέρα μοιράζονται το κακό κάρμα. Οι κορεάτες της ομάδας έφεραν τόνους σνάκς μαζί τους, κάτι το οποίο εμείς κοροϊδεύαμε. Τώρα, μάθαμε: την στιγμή που θα κάτσουμε στο εστιατόριο, θα αρχισουμε να μασαμπουιάζουμε ρύζι, ρύζι ρύιζι μέχρι να γεμίσει η κοιλιά μας!Συνέχεια, για καφέ στο κέντρο της πόλης και έπειτα ύπνος. Παρακάτω ακολουθούν κάποια video απο το παρκο σε ενα πακετάκι!
Τέλος, εδώ μπορείτε να βρείτε το άλμπουμ με φωτογραφίες απο το πάρκο!