Σήμερα φαίνεται οτι πετάμε. Ήδη είμαστε μέσα στο αεροπλάνο κάτι το οποίο πολλαπλασιάζει τις ελπίδες μας για να φτάσουμε στο Τσίνγκταο στην ώρα μας...[]
Την στιγμή αυτή πετάμε, οπότε αυτό είναι άλλη μια ένδειξη οτι ίσως φτάσουμε! Δύσκολες οι μέρες αυτές στα χαρτιά, άλλα στην πράξη δεν ήταν τόση ταλαιπωρία, όσο γκαντεμιά. Την πρώτη βραδιά κοιμηθήκαμε στα χιόνια, την δεύτερη όμως μετακομίσαμε σε άλλο ξενοδοχείο δίπλα στο αεροδρόμιο. Με τα μισά λεφτά, σε ενα λιγότερο αισθησιακό δωμάτιο, είχαμε επιτέλους θέρμανση. Στην Σανγκάη η θέρμανση δεν είναι κέντρικη όπως στο Τσίνγκνταο οπότε βασιστήκαμε στα κλιματιστικά, όπως κάνουν και όλοι.
Τον περισσότερο καιρό το περάσαμε στο ξενοδοχείο ειδικά αφού έξω χιόνιζε και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για τις επερχόμενες ώρες. Όταν γυρίσω στο qingdao θα πρέπει μέσα σε ενα απόγευμα να παω να αγοράσω πράγματα απο το σούπερμαρκετ ενω κουβαλάω τις βαλίτσες, να παω να εξαργυρώσω τα ακυρωμένα εισητήρια ενώ κουβαλάω τις βαλίτσες να γυρίσω σπίτι να ανοίξω βαλίτσες και να μοιράσω πράγματα με τον ΛιΤζενΓιόου, να βάλω κάμποσα πλυντήρια μιας και δεν εχώ καθόλου εσώρουχα,να φτιάξω νεες βαλίτσες να κοιμηθώ και να ξαναπετάξω. Ελπίζω η αυριανή πτήση να πηγαίνει πεκίνο.
Όλες αυτές τις μέρες κουβαλάω όπου πάω στο κεφάλι μου το καπέλο που αγόρασα για τον παππού. Μιας και δεν χωράει πουθένα και μιας και είναι και εύθραυστο πρέπει να το φοράω αφού τα χέρια μου είναι γεμάτα με τις αποσκευές. Στο αεροδρόμιο μας -που έχει γίνει πλέον δεύτερο σπίτι, όλοι μας γνωρίζουν, οι καθαρίστριες μας χαιρετάνε, οι γωνίες έχουν την μυρωδιά μας-λεμε τώρα-- όταν δεν είναι απασχολημένος ο κόσμος να κοιτάει τα δικά του προβλήματα και να κλαίει την μοίρα του, τα γέλια που ακούς είναι φανερά. Στην πράξη όμως δεν μπορώ να ξέρω αν κοροϊδεύουν το δικό μου καπέλο ή το τζόκεϋ του Λι. Μάλιστα στην ουρά αναμονής δύο παιδάκια είδαν το καπέλο μου που είχα κρυμένο στο αριστερό μου χέρι και άρχισαν αν το συζητάνε και να γελάνε. Η μητέρα τους οταν της είπαν να δει το καπέλο, γύρισε το κεφάλι, άλλα προφανώς οχι αρκετά ωστε να δεί το δικό μου καλά κρυμμένο, άλλα μόλις είδε του Λι αναγνώρισε σε αυτό το αντικείμενο γέλωτα και συφωνόντας/επαυξάνοντας γέλασε μαζί τους. Τα συμπεράσματα δικά σας για πιο απο τα δυο είναι πιο γελοίο.
Απ'την επιγραμματικά μπορούμε να πούμε οτι η τύχη μας μας έχει αφήσει. Έκτος απ'οτι έχασα όλες τις SD κάρτες,μαζί και τις καινούριες που αγόρασα για τους γονείς, αυτές είχαν μέσα τις φωτογραφίες του ταξιδιού στην ταϊλάνδη. Ακόμα έχω τις 2000 που έβγαλα με το κινητό μου, άλλα ήλπιζα να σας δείξω και λίγες με καλύτερη ποιότητα. Κρίμα. Βάλε σε αυτό τις απανωτές ακυρώσεις των πτήσεων και το ενδεχόμενο να μην φτάσω πεκίνο για να συναντήσω τους γονείς μου, το γεγονός οτι δεν έχω ρούχα για χειμώνα, οτι τα παπούτσια μου μονιμώς ήταν σφουγκαράκια και έχετε την σύνθεση του "παράπονου του παραπονεμένου".
Για την ακρίβεια η τεχνική μου στην επένδυση παπουτσιών με σακκούλες καλλιεργήθηκε σε τέτοιο βαθμό που πλέον νομίζω οτι έχω το κατάλληλο υλικό άλλα και εξειδίκευση στο θέμα για να γράψω την επιτομή του "χτίζοντας το υποβρύχιο παπούτσι: Ένας οδηγός για δύτες,μετανάστες και γκαντέμιδες".
Συνοπτικά -μιας και δεν θέλω να σας αποκαλύψω ολα τα μυστικά σε ενα τέτοιας φύσεως κείμενο (χωρις σκληρό εξωφυλλο δηλαδή) σας αναφέρω οτι η βέλτιστη διάταξη είναι η εξής: Κάλτσα μακριά.Απο πάνω σακούλα, απο πάνω της πάλι κάλτσα και απο πάνω της πάλι σακούλα. Η δεύτερη σακούλα στριφογυρισμένενη μέσα απο την 2η κάλτσα. Έτσι αποφεύγετε ερεθισμούς στο δέρμα, ενώ επειδή η σημαντική σακούλα τρίβεται μόνο και 100% βαμβακερή κάλτσα, δεν σκίζεται όπως θα συνέβαινε σε άλλη περίπτωση. Η εξωτερική σακκούλα απλώς βρίσκεται εκεί για να εξασφαλίσει οτι η εξωτερική κάλτσα δεν θα πολύβραχεί -πράγμα αναπόφευκτο- άλλα θα βρέχει οτι τόσο ώστε την νύχτα πάνω στο κλιματιστικό να μην προλάβει να στεγνώσει.
Πλέον σπουδαίος ο δεύτερος λειτουργικός λόγος είναι οτι συμπληρώνει το λούκ του κακομοίρογλου όποτε και αιτιολογεί τους λεκέδες πάνω στην μοναδική μακρυμάνικη μπλούζα που έχεις, άσε που αν πετύχεις και κανα φιλάνθρωπο, σου εξασφαλίζει και λίγα ψιλά για να φας τίποτα. Λέμε τώρα. Τέλος -σχεδον- σε μια προσπάθεια επικρότησης της Νευτώνιας φυσικής και της πεποίθησης "αίτιο-αποτέλεσμα" κάτι το οποίο δεν επιδιώκουμε να καταρρίψουμε ούτε να προκαλέσουμε, η παρουσία τους αιτιολογεί τον squeeky ήχο που κάνουν τα παπούτσια ούτως η άλλως. Τέλος, μέτα την αναβάθμιση στις στυλιστικά επιλεγμές σακκούλες, αποτελούν το σήμα κατατεθέν του προϊόντως. Είναι όπως θα λέγαμε σε παραβολή οτι η ferrari δεν χρειάζεται ρόδες γιατι πέταει, άλλα τις κρατάει για να βάζει πάνω το λογότυπο ενα πράγμα...
Τέλος ταξιδιού λοιπόν, τουλάχιστον πρώτου μέρους. Ήλπιζα τις 4 μέρες που θα είχα στην διάθεση μου να προλάβω πέρα απο το να ετοιμαστώ να γράψω και να σας ανεβάσω φωτογραφίες και ημερολόγιο άλλα φαίνεται οτι χρόνος δεν υπάρχει στο ενα αυτό απόγευμα, οπότε τελικά θα πρέπει να περιμένετε μέχρι να γυρίσω. Ένας μήνας. Συγγνώμη.
Η Ταϊλάνδη ήταν απίστευτη, η Σανγκάη ήταν απαίσια και οι φωτογραφίες θα είναι της ίδιας κα'ης ποιότητας όπως πάντα!
