Σκέψεις επι του θέματος "δύσκολα πράγματα"...

Θες να μάθεις Κινέζικα, αλλά ποτέ δεν θα φτάσεις ενα αληθινά επίπεδο Κινέζου, μιας και εκτός απο την γλώσσα στην μέση μπαίνει και η κουλτούρα που άλλαζει την φιλοσοφία στις λέξεις. Το ίδιο και για αυτούς όμως. Ο ΛιΤζενΓιόου λέει πως ζηλεύει που όλοι οι ευρωπαίει μιλάμε Αγγλικά σχεδόν σαν άγγλοι κάτι το οποίο δεν θα φτάσει. Τι συμβαίνει όμως οταν πρέπει να φέρουμε τις δυο αυτές κουλτούρες κοντά; Όταν πρέπει να ανταλλάξεις ιδέες, εκεί είναι που αποτυχαίνει η έλλειψη κατανόησης και των δύο μερών. Δεν έχει περισσότερο νόημα ο ΛιΤζενΓιόου να ζηλεύει που τα αγγλικά του δεν του επιτρέπουν εισχορήσει στον "κόσμο μας", απ'οτι το γεγονός οτι η αδυναμία του (ή απ'την άλλη η δική μας να μάθουμε κορεάτικα) που δεν μας επιτρέπει να εισχορήσουμε στον δικό του. Είναι ενα δημερές πρόβλημα. Θα πάρει καιρό να δούμε αυτή την ενοποίηση κουλτούρας "παγκοσμιοποίηση" (η μεγάλη καραμέλα, που μέχρι τώρα δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει πέρα απο "παρακμή πολιτισμών" και "μεγάλες αγορές") που θα επιτρέψει σε ενα αξιόλογο μέρος του πληθυσμού να είναι σε θέση να δουλεύει και στους δυο κόσμους αυτούς. Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι τώρα που εκτός απο "bilingual" είναι και bicultural? Ο Γίοσουκε μιλάει καλά Αγγλικά -όχι άψογα- άλλα αν εστίαζε σε αυτό την παιδία και καριέρα του, θα μπορούσε να επιδιώξει τον στόχο, όμως είναι δυνατόν να αποκτίσει και την πολιτισμική κατανόηση που απαιτείται; Και όταν το κάνει, θα διατηρεί την αντίληψη και της προηγούμενης ή θα χαθεί; Πάντως σε πολλά πράγματα πάρα την εντυπωσιακή του εκδυτικοποίηση σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο άτομο εχω γνωρίσει, ακόμα δεν είναι δυτικός στην καρδιά. Μετά έρχεται η ερώτηση του Μάρκο Πόλο.
Φαντάσου τώρα ο Μάρκος Π. που μπήκε στο λιμάνι. Δεν το ανακάλυψε αυτός, το είχαν ανακαλύψει ήδη κάποιοι άλλοι, άλλα ήταν τόσο άφταστο που και μόνο οτι βρέθηκε εκεί ήταν μια εμπειρία. Σίγουρα ζούσε σε μια εποχή που πάνω στο πλανήτη, λόγο αποστάσεων υπήρχαν δύο, ίσως και περισσότεροι κόσμοι. Δεν είναι η εποχή μας η ίδια. Στα δοχεία σχεδόν έχει επέλθει το equilibrium με κάποια ίχνη κινητικότητας, μικρά ρεύματα απο το ένα προς το άλλο που υποδηλώνουν οτι κάποτε υπήρχε μια μεγάλη διαφορά η οποία έχει αμβλυθεί. Δεν είναι οτι είμαστε τόσο κοντά πλέον σαν πολιτισμοί, άλλα σίγουρα αν σκεφτεί κανείς πως θα ήταν τα πράγματα τις πρώτες μέρες, όταν δεν υπήρχαν άνθρωποι να μεταφράζουν απο Αγγλικά σε Κινέζικα, που το χάσμα θα ήταν τεράστιο και  διαφορά θα είναι εμφανής. Είναι εντυπωσιακό να ζείς σε μια εποχή θα υμάτων, αν και τώρα που βάζω την λέξη μπροστά μου, αναγκαστηκά παραδέχομαι οτι "μα και σήμερα είναι μια εποχή θαυμάτων. Διαφορετικών, άλλα υπάρχουν γύρω μας". Άραγε υπήρξαν ποτέ τέτοιες μέρες ή είναι στην φαντασία μου; Είναι όπως στον 13ο πολεμιστή που μετά απο 6' κινηματογραφικά λεπτά πετάει την πρώτη βρυσιά στην γλώσσα τον Βίκινγκς; Ίσως πάντα κάποιος έκανε την μετάφραση. Ίσως ενας πολύ ιδιοφυής νέος. Ίσως στέλναν τα παιδάκια στην ξένη χώρα, παρέα με τον παιδαγωγό τους και στην χώρα προορισμό το παιδί το υιοθετούσε και ενας δεύτερος, ντόπιος παιδαγωγός. Μέτα -ίσως- άρχιζε η εκπαίδευση και το παιδί μοιραζόταν μεταξύ δύο ξεχωριστών γλωσσών. 1 με 3 μάθημα στα Κινέζικα, 3-6 στα Ισπανικά. Και κάποια μέρα το παιδί άρχιζε να πετάει λέξεις κινέζικες στον Ισπανό παιδαγωγό ο οποίος με μια αίσθηση ικανοποίησης και κατανόησης θα τις αγνοούσε. Και ίσως κάποια μέρα το παιδί σχημάτιζε τις κατάλληλες δομές στο μυαλό του που επιτέλους θα του επέτρεπαν να συσχετίσει τις δυο γλώσσες και να τις ενοποιήσει, ή τουλάχιστον να τους δώσει μια μερική αντιστοιχία.  Έτσι μια μέρα στα 20 του, μπορεί και γυρίζει πίσω στο πατρίδα του(;) για να υπηρετήσει ως μεταφραστής. Ήταν έτσι άραγε η ιστορία; Και τι συμβαίνει αν δεν υπάρχει Ελληνόπουλο που ανατράφηκε μερικώς στην Κινεζική γλώσσα; Τότε ψάχνουμε ενα Ελληνάκι που κατέχει την πιο δημοφιλή αγγλική γλώσσα και ενα αγγλάκι που εκπαιδεύθηκε στην κινεζική. Έτσι λοιπόν ο Μέγας Αλέξης καθώς ταξιδεύει προς τα μέσα, φτιάχνει μια άλυσίδα απο διπολικούς ανθρώπους απο τους οποίους μαθαίνει τα νέα.