Χθες το βράδυ για φαγητό αποφασίσαμε να πάμε στο μοναδικό Ρώσικο εστιατόριο έτσι για να δουμε πως είναι το Ρώσικο φαγητό. Στην παρεά μας είχαμε μια Γερμανίδα που γεννήθηκε στο Καζακστάν και μιλάει ρώσικα και μια Λιθουανή που επίσης μιλάει ρώσικα. Τεχνικά μάλλον πήγαμε γιατι τις έπιασε μιας μορφής νοσταλγία για την πατρίδα -γκούχ-.Συνοπτικά, η εμπειρία ήταν παράξενη μιας και το εστιατόριο ήταν πολύ μακριά απο αυτά που είχαμε συνηθίσει τον τελευταίο καίρο, το ντρεκόρ δεν είχε τις κλασσικές λατέρνες τις οποίες έχουν όλα τα κινέζικα εστιατόρια - για την ακρίβεια τα εστιατόρια στην Ελλάδα είναι ακριβώς με το ίδιο ντεκόρ που έχουν στην Κίνα, δεν είναι όπως τα ελληνικά εστιατόρια στο εξωτερικό στα οποία απο τον τοίχο είναι κρεμασμένες προβιές, αετόματα, ιωνικού ρυθμού κολώνες και μπουζούκια, ενω στην Ελλάδα δεν βλέπεις τίποτα απ' αυτά. Υπο την άποψη άυτοι οι κινέζοι φαίνεται να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα Folkλόρικης εμμονής.
Το φαγήτο τίποτα το ιδιαίτερο, άλλα σίγουρα πολύ διαφορετικό απο το κινέζικο, ενω δεν κρύβω οτι όταν γύρισα σπίτι, ένιωθα το στομάχι μου βαρύ και καθόλου άνετα, ένδειξη οτι εχω ξεσυνηθίσει. Αυτό που με ενοχλησε ήταν το κόστος της εμπειρίας, το οποίο μπορεί να σας φανεί αστείο, άλλα ως τώρα 9 άτομα δεν έχουμε πληρώσει πότε 78,5 ευρώ ακόμα και τις φορές που έχουμε ανοιχτεί υπερβολικά για το λάϊφστάιλ μας! Για μια μικρή μεριδούλα πατατοκιμά και ένα πιατάκι μανιτάρια πλήρωσα 4,5ευρώ και ναι μεν το φαγητό ίήταν εξωτικό, δεν παύει όμως να ήταν τσουχτερό. Φυσικά το γεγονός οτι η τσέπη μας δεν είναι στο Τσινγκτάο είναι καθυσηχαστικό μιας και την πρώτη μέρα στην Ελλάδα που δεν θα φάω Γκούντις ενω το είχα σκοπό, θα έχω κάνει απόσβεση...
Χθες το βράδυ για φαγητό αποφασίσαμε να πάμε στο μοναδικό Ρώσικο εστιατόριο έτσι για να δουμε πως είναι το Ρώσικο φαγητό. Στην παρεά μας είχαμε μια Γερμανίδα που γεννήθηκε στο Καζακστάν και μιλάει ρώσικα και μια Λιθουανή που επίσης μιλάει ρώσικα. Τεχνικά μάλλον πήγαμε γιατι τις έπιασε μιας μορφής νοσταλγία για την πατρίδα -γκούχ-.Συνοπτικά, η εμπειρία ήταν παράξενη μιας και το εστιατόριο ήταν πολύ μακριά απο αυτά που είχαμε συνηθίσει τον τελευταίο καίρο, το ντρεκόρ δεν είχε τις κλασσικές λατέρνες τις οποίες έχουν όλα τα κινέζικα εστιατόρια - για την ακρίβεια τα εστιατόρια στην Ελλάδα είναι ακριβώς με το ίδιο ντεκόρ που έχουν στην Κίνα, δεν είναι όπως τα ελληνικά εστιατόρια στο εξωτερικό στα οποία απο τον τοίχο είναι κρεμασμένες προβιές, αετόματα, ιωνικού ρυθμού κολώνες και μπουζούκια, ενω στην Ελλάδα δεν βλέπεις τίποτα απ' αυτά. Υπο την άποψη άυτοι οι κινέζοι φαίνεται να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα Folkλόρικης εμμονής.
Το φαγήτο τίποτα το ιδιαίτερο, άλλα σίγουρα πολύ διαφορετικό απο το κινέζικο, ενω δεν κρύβω οτι όταν γύρισα σπίτι, ένιωθα το στομάχι μου βαρύ και καθόλου άνετα, ένδειξη οτι εχω ξεσυνηθίσει. Αυτό που με ενοχλησε ήταν το κόστος της εμπειρίας, το οποίο μπορεί να σας φανεί αστείο, άλλα ως τώρα 9 άτομα δεν έχουμε πληρώσει πότε 78,5 ευρώ ακόμα και τις φορές που έχουμε ανοιχτεί υπερβολικά για το λάϊφστάιλ μας! Για μια μικρή μεριδούλα πατατοκιμά και ένα πιατάκι μανιτάρια πλήρωσα 4,5ευρώ και ναι μεν το φαγητό ίήταν εξωτικό, δεν παύει όμως να ήταν τσουχτερό. Φυσικά το γεγονός οτι η τσέπη μας δεν είναι στο Τσινγκτάο είναι καθυσηχαστικό μιας και την πρώτη μέρα στην Ελλάδα που δεν θα φάω Γκούντις ενω το είχα σκοπό, θα έχω κάνει απόσβεση...
