28/09/2007(15:30)Το ταξίδι ξεκίνησε στις 13:30, ύστερα απο μια σχετικά πιεσμένη μέρα, λόγω των μαθημάτων και του γεγονότως οτι δεν είχα ούτε διαβατήρια, ούτε τίποτα. Όλα τα χαρτιά μας τα είχαν πάρει 20 μέρες νωρίτερα και μας είχαν υποσχεθεί οτι θα τα είχαμε στις 27, άλλα φυσικά οι υποσχέσεις αυτές στην Ελλάδα δεν μετράνε μία. Ούτε στην Κίνα. Συνοπτικά όμως όλα πήγαν μια χαρά χωρίς άγχος -προπάντων- και για την ακρίβεια ο χρονος μας έφτασε για να φάμε και ενα σύντομο μεσημεριανό σνάκ στο σταθμό του τραίνου.Σε αντίθεσε με άλλα πράγματα στην Κίνα το τρένο είναι στην κατηγορία των υπερσύγχρονων μέσων. Με 25ευρώ ταξιδεύουμε σε ενα τραίνο όπου στα 200χμ την ώρα, θα φτάσει στο Πεκίνο σε λιγότερο απο 6 ώρες...Κουρασμένος ως ήμουν -ίσως φταίει και το νανουριστικό του τραίνου, κοιμήθηκα σε ενα μεγάλο μέρος της διαδρομής. Την στιγμή αυτή, γράφω μέσα στο τραίνο απο το PDA μου, επιτέλους αξιοποιώντας για πρώτη φορά απ'όταν ήρθα στην Κίνα, το πληκτρολόγιο και το πρόγραμμα για να γράφω Ελληνικά. Συνολική επένδυση 100ευρώ για να γράφω καθ'οδών, κάτι το οποίο όμως απαιτεί μεγάλες διαδρομές σε μεταφορικά μέσα και ως τώρα στο Τσίνγκταο δεν συνάντησα κάτι τέτοιο.Αξιότιμο κοινό, η διαδρομή δεν έχει τελειώσει. Αυτή, είναι η ζωντανά καταγεγραμμένη διαδρομή μέσα απο ενα μέρος της Κίνας, μια πορεία προς τον Βορρά.Καθώς γράφω διασχίζουμε πολύχρωμες αγροτικές εκτάσεις, κάτι το οποίο δεν είχα φανταστεί οτι είναι η Κίνα. Αυτό λένε οτι είναι η Κίνα, όμως εγω ονειρευόμουν ρύζι και η αλήθεια είναι οτι ρύζι, δεν βλέπω. Όμως το ως τώρα θέαμα που καταλάμβανε το φόντο όσο λαγοκοιμώμουν, ήταν πολύ διαφορετικό. Τόσο διαφορετικό που αρχικά είχα χάσει την ελπίδα οτι θα έβλεπα κάποιας μορφής βλάστιση, ακόμα και καλλιέργεια.Η διαδρομή ήταν χαμόσπιτα που εναλασσόντουσαν με άλλα χαμόσπιτα, τα οποία έδειναν την θέση τους σε εργοτάξια, ενω γιαπιά με την σειρά τους διαδεχόντουσαν τα προηγούμενα και η ταινία έπαιζε πάλι απο την αρχή. Τις γραμμές του τραίνου ακολουθούσαν τεράστιοι πυλώνες ηλεκτροδότησης, που μου θύμισαν πόσο σπάταλοι είναι οι Κινέζοι στην ενέργεια. Ακόμα και το πιο καλό κλιματιστικό, πλυντήριο ή ψυγείο είναι ενεργιακής κλάσης 4 ή και 5. Οι Κινέζοι, ακόμα καίνε κάρβουνο.Σπαρμένα πάλι γύρω απο το μονοπάτι μας μικροεργοτάξια χτιζανε βάσεις για αυτό που φαντάζομαι οτι θα γίνει μια μεγάλη μεγάλη υπέργεια γέφυρα αυτοκινήτων. Στον κυριολεκτικά επίπεδο ορίζοντα φυτείες απο κατασκευατικούς γερανούς να μας θυμίζουν οτι κάποιοι ετοιμάζονται για Ολυμπιακού αγώνες ή απλά είναι απίστευτα πολυπληθής λαός.Πάλι στο σημείο αυτό, θυμάμαι οτι δεν έχω αναφέρει τίποτα για τους Κινέζους. Οι Κινέζοι, είναι ενας λαός με τεράστιο δυναμικό, όμως μηδενική τεχνολογιά και τεχνογνωσία. Αν εξαιρέσουμε τους ουρανοξύστες, κτήρια κάτω απο 10 ορόφους, αυτονόητα δεν έχουν ασανσέρ. Και δυστυχώς αυτό είναι κάτι το οποίο φαίνεται να το συναντάς παντού. Εκτός απο τα λίγα χαμόσπιτα που βλέπεις στην διαδρομή του τραίνου, οι πραγματικά κατοικημένες περιοχές χτίζονται κάθετα και όχι οριζόντια. Και κρίνοντας απο τον σχεδιασμό και την κατάσταση των κτηρίων, μπορείς να πεις οτι επιτέλους ξέρουμε απο που οι Ρωμαίοι κλέψανε τις ίνσουλες.Οι υποβαθμισμένες αγροτικές περιοχές διαδέχονται πλατιά ποτάμια, γέφυρες και εργοτάξια -και που που και πού σε ενα λοφάκι βλέπεις μια παγόδα να σου θυμίζει τι δεν έζησες ακόμα στην Κίνα- ενώ το μήνυμα είναι ένα: Τουλάχιστον απο αυτή την μεριά της Κίνας, δεν φαίνεται να υπάρχει ανεκμετάλλευτη γή. Δεν είναι όπως συνήθως -χωρίς βέβαια να είμαι ειδικός- που κάπου κάπου βλέπεις και ενα δάσος. Εδω, κάθε σπιθαμή γής είναι το σπίτι μιας φτωχής Λι, ή Τσαν, ή Κόνγκ, ή όπως την λένε, ή όπως η μάνα της την βάφτισε σαν "παιδί νούμερο 3".Βεβαια το τοπίο αλλάζει πιο γρήγορα απο την ικανότητα μου να γράφω και σύντομα εκτός και η διαδρομή επαληθεύσει τις μέχρι τώρα εντυπώσεις, θα αναγκαστώ να προσθέσω κείμενο, διατυπώνοντας νέες εμπειρίες, νέες εντυπώσεις και νέες θεάσεις. (16:02)
