Η επόμενη μέρα είναι αρκετά γεμάτη. Ξεκινάει με όλα τα κλασσικά. Ωραίο πρωινό και ύπνο πριν απο αυτό. Στην συνέχεια φροντίζουμε και απέχουμε απο την κατανάλωση αξιοθεάτων. Αυτά δεν είναι για μας. Εμείς πάμε κατευθείαν στο ψητό.Επόμενος σταθμός η αγορά μαϊμούδων του Πεκίνου. Σε αντίθεση με το Τσίνγκταο, στο Πεκίνο η αγορά είναι υπέργεια και για την ακρίβεια είναι ένα υπερσύγχρονο κτήριο που θυμίζει The Mall. Εντάξει, είπαμε. Όχι και έτσι, άλλα σίγουρα είναι στο επίπεδο της Starcity.
Φτάνουμε εκεί και το παιχνίδι που αφήσαμε την μέρα πριν φύγουμε ξανααρχίζει. Ο χρόνος κυλάει αργά, είδικα οταν παζαρεύεις σκληρά και τελικά μετά απο 7 ώρες τα ψώνια τελειώνουν με εμένα να έχω αγοράσει ενα Ντίτζελ πουλόβερ για 7ευρώ, ενα μακρυμάνικο μπλουζάκι για 4,5ευρώ και ενα τσαντάκι μέσης για 3,5 ευρώ... Για 7ευρώ αγόρασα και ενα ζευγάρι παπούτσι Μπιζελ, τα οποία ήταν πιο άνετα απο αυτά που φοράω τόσο καιρό στην Κίνα και αγόρασα στα Carrefour για 11ευρώ, άλλα δεν φτάνουν κάν κοντά στα Vans πόσο μάλλον σε παπούτσια που είναι φτιαγμένα για φόρεμα! Ευτυχώς όμως έφερα μαζί μου μόνο βάνς όποτε δεν έχω να συγκρινώ τίπότα καλύτερο!
Η αγορά αυτή είναι μικρά κιόσκια μέσα στο ίδιο κτήριο όπου ο κάθε πωλητής προσπαθεί να σε τραβήξει μέσα, άλλωτε κυριολεκτικά, άλλωτε μεταφορικά λέγοντας κάμια λέξη στα ισπανίκα ή τονίζοντας πόσο όμορφος είσαι! Στην αγόρα σε μια φάση συνάντησα και εναν Έλληνα κάτι το οποίο δεν μπορώ να πω οτι δεν μου έκανε εντύπωση, άλλα αντίθετα αυτός δεν φάνηκε πολυ ενθουσιασμένος για την συνάντηση.
Τελικά στο τέλος της 7ωρης θεραπείας, βρεθήκαμε έξω απο το μαγαζί να καθόμαστε και εκεί είδα κι άλλους Έλληνες. "Είσαι με το γκρούπ των κρητικών;"
Εκεί κολλάνε όλα. Οι Έλληνες ήταν εκεί με τα πούλμαν τους. Η αγορά αυτή, αν και δεν ήταν η πρόθεση μας να πάμε για sightseeing ήταν αγορά και για τουρίστες και οι Έλληνες ξέρουν απο καλό τουρισμό!
Όπως παρατήρησε και ενας Έλληνας στην παρουσία μου -χωρίς ο ίδιος βέβαια να ξέρει οτι είμαι Έλληνας: "τώρα κατάλαβα που βρίσκουμε όλοι τα λεφτά και πέρνουμε επώνυμα. Παιδία, ραντεβού αύριο στο Κολωνάκι με τα νέα Prada μας..."
Το ίδιο βράδυ αποφασίσαμε να μην κοιμηθούμε και να πάμε στις 4 το πρωί στην Tiananmen πλατεία για να δούμε την ανύψωση της σημαία που ήταν και το χάιλαϊτ της εθνικής εορτής. Τελικά μέσα στην έντονη βροχόπτωση περπατήσαμε μέχρι την πλατεία, η οποία πλέον λόγο Ολυμπιακών ντεκόρ θυμίζει περισσότερο μακρύ πεζοδρόμιο παρά ανοιχτή πλατεία και στριμοχθήκαμε στον κόσμο μπάς και δούμε τίποτα. Μάταια όμως. Πουθένα στο ορίζοντα τίποτα εκτός απο άπειρες ομπρέλες. Μάταια προσπαθούσε και ο Κρίστιαν να σκαρφαλώσει κάπου για να δεί. Οι αστυνομικοί ήταν πάντα αρνητικοί στην ιδέα. Τελικά σε μια φάση, τον χάσαμε μεσα στην βροχή, η γιορτή τελειώσε, εμείς είμασταν κουρασμένοι, άϋπνοι, απογοητευμένοι αφού δεν είδαμε ούτε πήραμε είδηση για τίποτα και τελικά σαν βρεγμένες γάτες περπατήσαμε μέχρι το χόστελ στο οποίο φτάσαμε στις 7:30 το πρωί και στο οποίο βρήκαμε τον Κριστιάν. Απολογισμός; Αποτυχία. Μέτα απο ενα πολύ σύντομο ύπνο μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και μετακομίσαμε στο νεο μας χόστελ στο οποίο και κοιμηθήκαμε ως το βράδυ το οποίο είναι και βράδυ γενεθλείων! Οι φώτογραφίες της ημέρας και εικόνες απο το Πεκίνο, εδώ!
