Τελικά το ταξίδι με το τραίνο δεν διαφοροποιήθηκε καθολου και αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν έγραψα ξανά εκείνη την μέρα. Όταν φτάσαμε στον σταθμό του Πεκίνου, αρχίσαμε να κινούμαστε προς τα έξω και σύντομα βρεθήκαμε έξω απο τον σταθμό ο οποίος ήταν ολοφώτιστα στολισμένος θυμίζοντας λίγο αξιοθέατο. Άλλο ενα απο αυτά τα ψεύτικα θα έλεγα αξιοθέατα του Πεκίνου. Το Πεκίνο είναι μεγάλη πολή και αυτό το καταλαβαίνεις οταν οι ταξιτζίδες δεν ξέρουν το μέρος που τους ζητάς -τον δρόμο- ακόμα και αν έχεις χάρτη της περιοχής. Το να βρούμε ταξί κράτησε αρκετή ώρα και όταν επιτέλους το καταφέραμε, τα πράγματα στο hostel δεν κύλισαν πιο γρήγορα. Διαβατήρια δεν είχαμε προλάβει να πάρουμε όλοι και μισή ώρα πριν αναχωρίσει το τραίνο μόνο όσοι δεν είχαμε ούτε φωτοαντίγραφο του περάσαμε απο το τμήμα για να μας δώσουν αντίγραφο. Τελικά, τα πράγματα έγινα πιο καλά όταν αντί για φωτοαντίγραφο μας δώσαν το ίδιο το διαβατήριο με την άδεια διαμόνης που δυστυχώς είναι μέχρι 15 Ιουλίου, αυτό ήταν όμως κάτι το γνωστό. Αν θελήσω το καλοκαίρι να μείνω στην περιοχή θα πρέπει να βγάλω νεα βίζα.Τελικά στο hostel φαίνεται οτι δεν ήταν τόσο χαρούμενοι να δεχθούνε τα φωτοαντίγραφα και τελικά βρεθήκανε τα παιδιά που δεν είχαν έρθει στο τμήμα να μην τα δέχονται. Το πανδοχείο ήταν μεγάλο και η αστυνομία το είχε υπο αυστηρή εποπτεία, όποτε μας πρότειναν οτι τα παιδία ίσως βρούν μέρος σε κάνα μικρό hostel. Αυτό βέβαια δεν ικανοποίησε κάνεναν απο εμάς... Τελικά μέτα απο πολλές διαβουλέυσεις και άπειρα τηλεφωνήματα στο Τσίνγκταο (καημένε Τζουλιάν), μέσα σε ενα 5ώρο επιτέλους είχαμε όλοι δωμάτιο.Προς μεγάλη απογοήτευση το δωμάτιο που είχαμε κλείσει εμείς δεν ήταν 6κλινο, για τους 5 μας, άλλα ήταν δυο δωμάτια 6 κρεβατιών με κοινή είσοδο οπού μας είχαν μοιράσει 4 και 1.Να παρατηρήσω εδω οτι οταν φτάσαμε στο Πεκίνο αμέσως καταλάβαμε τι σημαίνει ξηρός (ή μολυνσμένος;) αέρας. Μέσα σε 5 λεπτά, ο λαιμός πόνούσε και τα μάτια ήταν άποξηραμένα δαμάσκινα στον ήλιο.
Η επόμενη μέρα ήταν μέρα αξιοθεάτων. Για την ακρίβεια πήγαμε στα θερινά ανάκτορα που ήταν μάλλον και η πρώτη μου επαφή με Κίνα, τουλάχιστον όπως την βλέπεις σε τουριστικούς οδηγούς. Παγώδες, ναοί με τεράστιους βούδες μέσα και τεράστιοι κήποι. Όπως στα βιβλία. Όμως αν θέλετε λεπτομέρειες οι φωτογραφίες νομίζω μιλάνε πολύ καλύτερα απ' οτι εγώ...
Το ίδιο πρωί ήταν μια απίστευτη εμπειρία μιας και είχα το πρώτο μου πραγματικά πραγματικό πρωϊνό στο χόστελ. Κόρν Φλέις, σχεδόν πραγματικό γάλα, αληθινή μαρμελάδα, αυγά, χυμοί, κεϊκάκια, κουλουράκια και τόσα άλλα πράγματα. Αληθινή απολάυση που δυστυχώς δεν κράτησε πέρα απο τα επόμενα δυο πρωινά μιας και στα μισά της παραμονής μας αλλάξαμε hostel. Τίποτα το έκτακτο. Ηταν στο σχέδιο μιας και δεν βρίσκαμε δωμάτιο για ολες ημέρες. Η εθνική εορτή των Κινέζων είναι άλλωστε μεγάλη εορτή...
Οι αποστάσεις στο Πεκίνο είναι τεράστιες, όχι γιατί η πολή είναι αραιή, αλλά γιατί είναι μεγάλη. Πολύ μεγάλη. Μια διαδρομή 30' και ακόμα ταξιδεύεις με το ταξί σου στο "κέντρο"
Το βράδυ είχαμε ενα πολύ αστείο συμβάν με τον Ενρίκε τον Περουβιανό να χάνει την ψηφιακή μηχανή του. Την ψάχναμε στο λεοφορείο του γυρισμού και δεν την βρίσκαμε. Τελικά συμπεράναμε οτι την είχε ξεχάσει κάπου στο πάρκο και σύντομα εντοπίσαμε σε μια φωτογραφία την τελευταία θέαση της: Ακουμπιμένη στο πάτωμα σε ένα σημείο της διαδρομής. "Α ναί! Τώρα θυμάμαι. Εκεί την ξέχασα." Τελικά μαζί με ενα άλλο παιδί (τον Φλω) γυρίσαν πίσω και την υπόλοιπη ιστορία την μάθαμε απο την αφήγηση. Όταν πήγαν εκεί ήταν τελείως κλειστά, τελικά βρήκαν ενα θυρωρό, αυτός τους πήγε μέσα, δεν βρήκαν την μηχανή, αφήσαν στοιχεία, πήγαν στην αστυνομία όπου και εκεί κάναν το ίδιο και στο τέλος της αποτυχημένης βραδιάς, πήγαν στο μπάνιο να ξεπλυθούν και εκεί ο Ενρίκε, ανακοίνωσε στον Φλωριάν οτι η μάρκα της "κατρουλιέρας" ήταν σχεδόν ίδια με το όνομα του. Α και παρεπιπτόντως, είχε την μηχανή στην ζώνη του.Ο Ενρίκε είναι 32 και πολύ ήπιος. Για την ακρίβεια είναι κυριολεκτικά ο άνθρωπος που βλέπει το καλό σε όλες τις καταστάσεις. Σχεδόν μια μεαλγχολία τον κατέβαλε οταν βρήκε την μηχανή μιας και ήδη είχε αποδεχθεί οτι δεν χρειαζόταν πραγματικά την μηχανή μιας και όλοι είχαμε μηχανες και θα μπορούσαμε να του δώσουμε τις δικές μας φωτογραφίες!Οι υπόλοιποι το ίδιο βράδυ είχαμε βγεί σε μια περιοχή με μπαράκια, κάτι σαν λίγο μεγαλύτερο Κινέζικο θυσείο. Όλα τα μαγαζιά είχαν κράχτες και ζωντανή μουσική. Είτε ήταν μια μπάντα, είτε ενα "ζευγάρι" να τραγουδά και ενας πληκτράς να παίζει, είτε μια κανονική ροκ μπάντα. Το μπαρ για αυτούς όμως είναι οτι είναι για μας η καφετέρια, αν εξαιρέσουμε το γεγονός οτι είναι λίγο πιο ώριμη η αγορά τους: Μπάρς(καφετέριες) όπου μπορείς να διαβάσεις. Μπάρς μουσικής, μπάρς χωρίς μουσική(!έξυπνο;), μπάρς με επιτραπέζια, μπάρς για ομαδικά παιχνίδια, μπάρς για ποδοσφαιρικούς αγώνες και φυσικά δεν ξεχνάμε οτι όπου λέμε μπάρ, βάζουμε καφετέρια, επεκταμένου ωραρίου.Τελικά κάτσαμε σε ενα και σύμφωνα πάντα με την κινεζική τακτική, αφού πρώτα ρωτήσαμε αν έχουν ναργιλέ και απάντησαν καταφατικά, μας τον επινοικιάσαν φέρνοντας τον απο γειτονικό κατάστημα! Αυτό όμως δεν είναι η πρώτο φορά που μας γίνεται. Μας το κάναν και στην αγορά μαϊμούδων στο Τσινγκτάο άλλα και στο Πεκίνο όπως ίσως προλάβω να αναφέρω στην συνέχεια. Φαίνεται ότι όλοι είναι μια οικογένεια!
