Ο αντίλογος όμως είναι πάντα εκεί. Φυσικό επακόλουθο του οτι ασχετά με το αν εσυ έχεις βουτήξει το κεφάλι στην λάσπη, δεν σημαίνει οτι το λιοντάρι δεν υπάρχει -ή μήπως ποτέ δεν υπήρξε λιοντάρι;-Ωραία, είναι λογικό λοιπόν να σπαταλήσουμε κάποια λεφτά εδώ στην Κίνα τα οποία στην Ευρώπη δεν θα έκαναν καμία διαφορά για να ζήσουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος. Χλιδή, πολυτέλεια, εβδομαδιαίο μασάζ, ποτέ λεοφορείο κοκ, χωρίς να μας κοστίσει πραγματικά στην τσέπη όμως και φυσικά εδώ εσείς που διαθέτετε έντονο το δυιστικό αίσθημα, θα ρωτήσετε "μα καλά πως είναι δυνατόν στον κόσμο αυτό, να μην υπάρχει τίμημα;"
Αγαπητό κοινό, τέτοια είναι η αγάπη μας για σας -και είναι αλήθεια πώς τρώμε πολύ- που και αυτό το θέμα το σκεφτήκαμε και το αναλύσαμε για σας.
Την ημέρα που θα γυρίσομε στην Ευρώπη θα είμαστε αντιμέτωποι με δυο προβλήματα: Ακριβές συνήθειες, που μέχρι να τις αποτινάξουμε θα πάρει καιρό (και συνεπώς λεφτά) και νοσταλγία για ακριβές συνήθειες που μέχρι να την ξεπεράσουμε -άν την ξεπεράσουμε ποτέ- θα μας έχει μονίμως με ενα συναισθηματικό κενό απο αυτά που νιώθει κάθε γυναίκα χωρίς το διαμάντι της.
Έτσι είναι. Αν τώρα πάρουμε το δάνιο της πολυτέλειας, μέτα θα πρέπει να το πληρώσουμε σε δάκρυα και κάποια χρήματα.
Φυσικά πάντα υπάρχει η λύση και εδω φαίνεται η οδός:
Ο άνθρωπος δίχως προσκόλληση, αυτός δηλαδή που δεν έχει έδαφος στο μυαλό του για συνήθειες και προσκολλήσεις αν ήθελε να ζήσει την χλιδή -λέμε τώρα, γιατι δεν θα ήθελε- θα την ζούσε και τον επόμενο χρόνο θα ήταν μεσ' τα Ευρω-κουρέλια του, χωρίς να του λείπει, χωρίς να του κακοφαίνεται που πλέον δεν έχει οτι είχε, ή χώρις να χρειάζεται προσπάθεια για να ελέγξει το πόσο σπάταλος έγινε. Όριστε κυρίες και κύριοι ποιούς δεν αγγίζει ο νόμος του Κάρμα.
Ο.Ε
