Άλλη μια γεμάτη μέρα. Αφού αποχαιρετήσαμε για κοπέλα που επέστρεφε στην Ταϊλάνδη, πήγαμε για Ιαπωνικό φαγητό και μετά για υπολογιστοψώνια. Το διάστημα αυτό στην Κίνα ο σκληρός μου δίσκος έχει γεμίσει κυριώς γιατί κατεβάζω, άλλα δεν βλέπω ταινίες, οπότε κάποια στιγμή θα πρέπει να αγοράσω ενα νέο σκληρό δίσκο. Στην υπολογιστούπολη -που είχαμε ξαναπάει- τελικά δεν βρήκαμε αυτά που ψάχναμε, άλλα σύντομα καταλάβαμε το λάθος μας. Πάντα μπαίναμε στο λάθος κτήριο. Μιας και όλα είναι απρόσωπα, χωρίς πινακίδα, δεν ξέραμε πως ακριβώς δίπλα υπάρχει ενα το οποίο είναι ακόμα πιο σουρεάλ. Stands και όλα τα προϊόντα, σχεδόν μέσα σε καλάθια χύμα. Όπως οταν περνάς έξω απο την cosmodata στην στουρνάρη που όλα είναι για ξεπούλημα, έτσι και εδώ μόνο που εδω, δεν είναι τα σκουπίδια τους, άλλα τα προϊόντα αιχμής.Αργότερα καταλήξαμε στο Καρφούρ για κλασσικά ψώνια -πήρα και μια οδοντόβουρτσα πού κάτι μου λέει οτι δεν έχει πλαστικές ίνες, άλλα αληθινές τρίχες- ενώ τέλος απο κεί βρεθήκαμε με τους κορεάτες συμμαθητές, τους Γερμανούς -πλεον- πατριώτες και τον Μασάκι τον Ιάπωνα να τρώμε σνίτσελ στο Γερμανικό εστιατόρειο της πολής. Σε αντίθεση με το φρικτό και πανάκριβο Ρώσικο, τουλάχιστον εδω το φαγητό είναι φυσιολογικού μεγέθους μερίδας, ενώ θύμιζε ευρωπαϊκό φαγητό, κάτι το οποίο μου έφερε στο μυαλό οτι το διάστημα αυτό, έχω ξεχάσει τι σημαίνει δυτικό φαγητό. Μην με ρωτήσετε αν μου λείπει. Προτιμώ να μην ξέρω.
Φυσικά και αυτό ήταν ακριβό, αν σκεφτεί κανείς οτι πληρώσαμε 7ευρώ το άτομο (όμως είχαμε και 0,5λίτρο γερμανική βάισμπίερ)
