Αφού του έδωσε και αυτού ενα σιντί, ξεκίνησε το αλήθινο πανηγύρι, σίγουρα μια απο τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου, σε μια τέτοια ατμόσφαιρα που θύμιζε μιούζικαλ σουραλιστικού τύπου. Δεν απολαμβάνω τα μιούζικαλ γιατί τα θεωρό πολυ μη ρεαλιστικά άλλα σήμερα έζησα μια αποκάλυψη. Ο Φλώριαν και ο Ενρίκε, χορεύαν, οι κινέζοι και οι Ταϊλανδέζοι σε όλη την ουρά χορεύαν στην επιταγή του δυτικού σταρσύστεμ! Σε κάποιο σημείο ο Φλώριαν και ο Ενρίκε επανέλαβαν τον άθλο του που είχαν κάνει τα κορίτσια στο πεκίνο, ανεβαίνοντας στην σκηνή, μόνο που την φορά αυτή δεν ήταν κλάμπ.Σας υπενθυμίζω οτι βρισκόμαστε στην δυτική κίνα, στα σύνορα της, σε υψόμετρο 2500μ, ενα μέρος με μειωνότητες και μπόλικο κρύο. Το δωμάτιο είναι σαν κυνηγετικό καταφύγιο μόνο που ο κόσμος θυμίζει ουρά στα ταμία του ΙΚΑ. Την επόμενη στιγμή γυρίζω το κεφάλι και τους βλέπω στην σκηνή λοιπόν. Ο κόσμος απο κάτω με αμείωτο το ενδιαφέρον τραβάει φωτογραφίες, κάτι το οποίο προσπάθησα να μαγνητοσκοπίσω, χορεύει ανεβαίνει σε ψηλά σημεία για να κουνήσει τα χέρια του και να τον δούμε. Οι γέροι χτυπιούνται, οι νέοι χτυπιούνται και όλα αυτά, προς τιμήν μας. Την μισή ώρα εκείνη εντόπισα να με τραβάνε φωτογραφία τουλάχιστον 40 άτομα και είδα 3 να μου βγάζουν βίντεο, όμως όλοι τους ήταν απλά αυτοί στους οποίους έπεσε το μάτι μου...Τελικά το τραγούδι αυτό τελείωσε και για άλλη μια φορά όπως στο κλαμπ στο πεκίνο και στο πάρκο στο Κουνμίνγκ ο Έλβις πρέπει να φύγει απο το κτήριο.Το όλο σκηνικό ήταν τόσο απίστευτο που πραγματικά για μια στιγμή νιώσαμε όλοι σαν σουπερστάρς, κάτι το οποίο αμφιβάλω οτι θα ξαναζήσουμε πίσω στην "μικρή" μας ευρώπη. Τελευταίο σχόλιο επι του θέματος, οτι καθώς βγαίναμε απο το δωμάτιο το πλήθος μας ζητοκραύγαζε, μας ούρλιαζε, μας χαιρετούσε και φωτογράφιζε. Η όλη ιστορία αν όλα πήγαν καλά -και στην πορεία δεν έχω κάποιο ατύχημα- μαγνητοσκοπήθηκε!Τέλος η συναυλία και τώρα στο προαύλιο απο την πίσω πόρτα, εντοπίζουμε τον προορισμό μας: Το τελεφερίκ! 950μ τελεφερίκ μας ανεβάζει πραγματικά πάνω στο βούν, όπου το κρύο για άλλη μια φορά μας ξυπνάει και η θέα μας καθηλώνει. Ένα απίστευτο δάσος βόρειου τύπο απο αυτά που η Ελλάδα δεν έχει, με φόντο μια χιονισμένη κορφή, παράξενα αγελαδοειδή ζώα να βόσκουν και ενα φαράγγι με ηχό. Δεν θα αναλύσω, δεν είναι τίποτα που να μην περιγράφεται με λίγες εικόνες, άντε και λίγες μυρωδιές και ήχους τα τελευταία απο τα οποία τα αφήνω στην φαντασία σας...Αυτό ήταν και το αποκορύφωμα του ταξιδιού. Την στιγμή αυτή, επιστρέφουμε με το λεωφορείο μας στην δεύτερη πόλη του ταξιδιού, ώστε να πάρουμε το τρένο για την πρώτη πόλη και απο κεί πάλι το αεροπλάνο για το όμορφο αλλά όχι κινέζικο άλλα και ούτε δυτικό Τσινγκντάο, που όμως τόσο πολύ απολαμβάνω! Υπολογίζω οτι έχουμε άλλες 4 ώρες με το πούλμαν σβήνοντας την διαδρομή που ως τώρα χαράξαμε οπότε νομίζω ήρθε η ώρα να σας κλείσω και να σβήσω το μυαλό μου με λίγο λεωφορήσιο ύπνο!
