Κι όμως αληθινό! Τώρα βγήκαμε εξω για να πάρουμε φαγητό και ανακαλύψαμε πως μας είχαν κλέψει τις ομπρέλες! Βγήκαμε στο μπαλκόνι, τις ψάχναμε στον κήπο, στους άλλους ορόφους. Πουθενά. Τελικά καθώς περπατούσαμε στα τυφλά μια φωνή φωνάζει "Φότιιιιιιι" απο ενα μπαλκόνι. Κοιτάζουμε πάνω, άλλα δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποίοι είναι. Μια κοπέλα και ενα αγόρι.Προσπαθούμε να τους πούμε τι έγινε -η Μόνα δηλαδή- άλλα μας λείπει μια λέξη: Έκλεψα. Την στιγμή που πρέπει να πεις την λέξη, εμφανίζεται ο Τζουλιάν και μας συμπληρώνει "Τόου". Τα παιδία απο πάνω βγάζουν μια ομπρέλα και μας την πετάνε! Τι να πούμε εμείς; Την δεχόμαστε, πάμε για φαγητό και στον γυρισμό πάμε στο κτήριο να την αφήσουμε. Χμ, ποιο δωμάτιο; Απο τα παράθυρα είχα μετρήσει 4. Παράξενο. Είναι το δωμάτιο στο οποίο έμενα. Το διπλανό φαίνεται πιο πιθανό. Χτυπάμε την πόρτα είναι μια συμμαθήτρια μας. Χμ, δεν φαίνεται να ξέρει τίποτα. Τελικά χτυπάμε την πόρτα μου και -νομίζω- επιτέλους τα άτομα που μας δώσαν την ομπρέλα.
Τέλος βραδιάς.
Κάποιος μας έκλεψε τις ομπρέλες και μας δάνεισε μια ομπρέλα, μια κοπέλα που με φώναξε με το όνομα μου.
Τι κοπέλα όμως αυτήν, κανένας μας δεν την ήξερε!!!
Μήπως διαβάζει όλος ο κόσμος το blog μου;
Παρεπιπτόντως: Αυτο είναι το Μπλόγκ μιας φίλης κορεάτισας! Θα βρείτε εκεί και φωτογραφίες μου!
http://www.cyworld.com/ru_yarn
To blog ανοίγει σε ποπ-άπ!
