Σήμερα έχασα μάθημα απο το σχολείο ώστε να προλάβω να πάω να πάρω σακίδιο πλάτης για το ταξίδι στο Πεκίνο! Πέρα απο το προηγούμενο ευχάριστο πράγμα η μέρα είχε κι άλλες ενδιαφέρουσες εξελίξεις: Πρώτα πρώτα, έφαγα για πρώτη φορά απ' όταν ήρθα στην Κίνα στα KFC!Η Κίνα -τουλάχιστον η πόλη μας- είναι γεμάτη με McDonald's και KFC. Σε κάθε γωνία και ενα! Σε μια ομαδική κρίση νοσταλγίας κατευθυνθήκαμε προς τα ΚέιΈφΣί και αυτό που ξεκίνησε σαν πρωινό, έγινε ενα μεσημεριανό. Ευχάριστη έκπληξη τα Κινέζικα KFC να είναι ίδια με τα δικά μας, ίσως 1/3 πιο μικρά και ακριβώς μισή τιμή. Αφού έφαγα αυτά που εδω θα ονόμαζαν Ζίνγκερ και πήρα τηγανητές πατάτες για πρώτη φορά, μπορώ να πω, οτι τα KFC έχουν αληθινή μαγιονέζα!Αργότερα πήγαμε στην φημισμένη Τζι-μο-λού, την αγορά μαϊμούδων στην οποία πας να αγοράσεις επώνυμα ανώνυμα. Όχι οτι η Κίνα δεν είναι ολόκληρη ζωολογικός κήπος, αφού και στα πιο ακριβά πολυκαταστήματα να πας δεν ξέρεις αν όλα είναι -και δεν είναι- όλα αυθεντικά. Ακόμα και σε ενα Nike Shop να πας, δεν είναι όλα τα προϊόντα τους nike... Τέλως πάντων. Το μέρος υποτίθεται οτι είναι ενα 3όροφο υπόγειο σύμπλεγμα, με μόνο μαϊμούδες, στο οποίο μπορείς να εξασκήσεις την τεχνική σου στο παζάρεμα. Δεν θα το πίστευα αν δεν το έβλεπα. Όπως είπα, πήγα για να αγοράσω σακίδιο πλάτης και δεδομένου οτι το τελευταίο το αγόρασα 80 ή 100ευρώ, περίμενα αυτό να το πάρω περι τα 50. Μαζί μας ήταν και ο Κρίστιαν ενας Γερμανός που είχε την ίδια πρόθεση.
Για την γεύση, σε μια τσάντα που κρίναμε οτι τρωγόταν αρκετά ώστε να την αγοράσουμε, όταν ρώτησε τιμή, το 380κουάι(38ευρώ) του φάνηκαν πολλά. "Πολλά" είπε. Η γυναίκα της φωτογραφίας δεν άργησε να κατεβάσει την προσφορά στα 340κουάι. Το παιδί όμως ένιωθε οτι 340, δεν είναι λογική τιμή. "Πολλά" είπε. Η γυναίκα αυτή την φορά φάνηκε να μην θέλει να υποχωρήσει. Σύντομα ρωτάει τι τιμή προτείνει αυτός. "50κουάι". Ο τελευταίος στον οποίο το παζάρεμα προς τα "50κουάι για ενα σακκίδιο 85λίτρων" δεν άρεσε μας είχε ήδη δείξει το γέλιο της περιφρόνησης και το αστείο του "οκ, με τα 50 αγοράζετε αυτή την σακκούλα". Αυτή όμως κανεί σκληρά παζάρια και δεν κάνει πλάκα όπως ο προηγούμενος. Γελάει όμως. Πιάνει το κομπιουτεράκι μας δείχνει 280. Ο Κριστιάν δεν δίνει 280. Ο Κριστιάν επιμένει. Σιγά σιγά, ανεπαίσθητα ανακαλύπτουμε πως παρ'οτι η μαγαζάτορας είναι σκληρή, πιεστική και φαίνεται αλύγιστη η τιμή έχει ήδη πέσει αρκετά. Απο τα 380 είμαστε στα 180. Όμως και αυτά είναι πολλά. Πολλές φορές κάναμε να φύγουμε πόλλες φορές "φανερά εκνευρισμένη" μας καλούσε πίσω και σύντομα τα 140 ήταν πραγματικότητα. Όμως ο Κριστιάν, σήμερα δεν θα έδεινα πάνω απο 100.
Ο Κριστιάν θα έδεινε 100κουάι, 10ευρώ για ενα σακκίδιο πλάτης. 10ευρώ. 100κουάι. Η γυναίκα όμως δεν υποχώρησε. Μας ξαπόστειλε και εμείς φύγαμε. Αποτυχημένο παζάρι.
Το επόμενο όμως πήγε καλύτερα. Η τιμή πάλι ξεκίνησε απο τα κλασσικά 380, όμως μέσα σε μισή ώρα την ρίξαμε στα 110 πάλι μέσα απο μια πορεία αργή, απο αυτές που φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά, μέχρι την στιγμή που βλέπεις οτι έσπρωχνες τον τοίχο και αυτός έχει ήδη κουνηθεί. 110 για ενα σακκίδιο. Εμείς όμως θέλαμε 3. Στο μαγαζί είχε ενα που του έλειπε η κουκούλα για την βροχή όμως. Πήρε τηλέφωνο να της φέρουν άλλα δυο. Στο ενδιάμεσο όλα ήταν ήρεμα. Σε αντίθεση με την άλλη που έκανε επιθετικό παιχνίδι, αυτή ήταν πιο υπομονετική. Καθώς περιμέναμε έβγαλε μια βεντάλια και άρχισε να μας μιλάει για τον "καλλιγράφο" που έκανε την διακόσμηση (δεν είχε πρόθεση να μας την πουλήσει, ήταν απλά μάθημα κινεζικής κουλτούρας), μας έδωσε εφημερίδα και μας έβαλε να να διαβάσουμε τους τίτλους εξηγόντας τι σημαίνουν τα ιδεογράμματα.
Όταν επιτέλους ήρθαν οι νέες τσάντες, διαπιστώσαμε οτι ήταν μόνο μια. "Μόνο μια έχουμε".
Αρχίζει η διαπραγμάτευση και πάλι. 110 για την νέα και 110 για την ελαττωματική.
"Μα της λείπει η σακκούλα-κάλυμα. Και θα πάμε στο πεκίνο. Στο πεκίνο βρέχει πολύ." 100. Όχι, εκατό είναι πολλά. Είναι Κίτρινη.
Το Κίτρινο είναι άσχημο.
Το Κίτρινο είναι κακό για την υγεία.
Οι γυναίκες ακριβώς απ' έξω -όπως και η ίδια η μαγαζάτορας- είχαν σκάσει στα γέλια. Χωρίς να σημαίνει οτι υποχωρούσε. 100 για την χαλασμένη. Σου έβγαλα 10 για αυτό. 110 για την άλλη.
"Όχι αγοράζουμε 3, θέλω τις δυο σύνολο 180."
"180 δεν είναι καλό, μπορείς να πάρει μόνο την μια 110 και άσε την άλλη."
Η συζήτηση δεν ήταν σύντομη. Ο συνολικός χρόνος διαπραγματεύσεων ήταν γύρω στην 1 ώρα. Κάποια στιγμή ο Κριστιάν είπε πως "εντάξει, 200 για τα δυο, αν μας δώσεις και αυτή την συλλογή απο μπρελόκ των Ολυμπιακών αγώνων 2008!". Μα αυτά κάνουν 5 κουάι το ένα!
Τελικά ο Κριστιάν -ούτε και γω κατάλαβα πότε ακριβώς το κατάφερε- βρέθηκε να της δίνει 80κουάι για την τσάντα χωρίς κουκούλα. "110 η δική σου". Ώχ, η σειρά μου. Ο Κριστιάν καθώς τακτοποιεί την δική του λέει, 110 είναι πολλά. 100. Αυτή επιμένει. Ανοίγω το πορτοφόλι μου, βγάζω 100. Βάζω το πορτοφόλι μέσα. 100. Τα κουνάω μπροστά της. Επιμένει 110. Είναι και αυτή κίτρινη η τσάντα. δεν μου αρέσει το Κίτρινο, οπότε νομίζω αξίζει 10κουάι λιγότερα απο την γκρίζα της Μόνα. 100. Τελικά μέτα απο κάνα 4' το πήρε χωρίς να μπορεί να πεί τίποτα, με μια έκφραση απογοήτευσης. Απο το μαγαζί φύγαμε, μας χαιρέτησε ευγενικά και κατευθυνθήκαμε προς το ταξί που θα μας οδηγούσε πίσω μαζί με τα τεράαααστια σακίδια μας. Ελπίζω να αντέξουν!
Τελικός απολογισμός; 10ευρώ, εκεί μου μας το ξεκίνησε στα 38ευρώ.
Όχι άσχημα έτσι;
