Χθες μια "συμμαθήτρια" μας απο την Ιαπωνία μας κάλεσε στο νέο σπίτι της για δείπνο. Η εν λόγω γυναίκα, παντρεμένη με ενα Ιάπωνα, μητέρα ενος μικρού Ιαπωνούλη είναι στην τάξη μας και στην πραγματικότητα δεν θα φανταζόταν κάνεις οτι είναι 35 αν δεν την έβλεπε με παιδί. Οι λαοί της ανατόλης γερνάνε με διαφορετικούς ρυθμούς, άλλα οταν γερνάνε γερνάνε για τα καλά. Δεύτερη φορά που τρώω Ιαπωνικό φαγητό απ'όταν ήρθα στην Κίνα. Υπολογίζω οτι θα έχω φάει γύρω στις 15 φορές Κορεάτικο, 1 Γερμανικό, 1 Ρώσικο, 2 Ιαπωνικό και τις υπόλοιπες Κινέζικο. Δεν νομίζω να χρειαστεί να ξαναπάω σε "Κινέζικο" αφού επιστρέψω στα λιμέρια μας.Όπως ανέφερα και προηγουμένος, το δείπνο είναι μια σημαντικότατη κοινωνική λειτουργία ενω το ποτό μετά που συνεχίζεται μέχρι τελικής πτώσεως, είναι η ένδειξη ότι τώρα διασκεδάζουμε.
Ο μικρός κονοχαμαρού, ή όποιο είναι το όνομα του, έχει 2 νιντέντο ds και μια τεράστια συλλογή απο Μάνγκα, ενω παραδοσιακός Ιάπωνας ο πατέρας του αγαπάει το One piece manga, dragonball και στην κουβέντα μας, συμφωνήσαμε οτι τα παιδικά μας χρόνια μεγαλώσαμε με Ντράγκονμπολ!
Άντε, ακούτε; Τα Μίκυ μάους δεν είναι τελείως χάσιμο χρόνου σε αυτή την μεριά του κόσμου!
