The new Photo Albums adress is...

http://picasaweb.google.com/fotis.kalafatis.2
The old one still contains the material from this 1st one year, but from now on the 2nd year will appear on the new address.
As you may already know, the blog train has come to a halt.
Of course I will keep on posting pictures...so stay in a sense... tuned (?)

Σάββατο, Μαΐου 31, 2008

Zp!

DSC00792

Η φωτογραφία αυτή βρέθηκε σε μια ολυμπιακή έκθεση στην... Κίνα. Α ρε θανάση!

Σήμερα ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν καλός. Άλλη μια φορά; Ε ναι λοιπόν: Να τι θα πεί Τσινγταο: Το καλύτερο κλίμα στην Κίνα. Τι σημαίνει αυτό;

Άνοιξη μικροσκοπικής διάρκειας με απίστευτες βροχές και μετά ξαφνικά μπαίνει το καλοκαίρι. Καλοκαίρι; Σχήμα λόγου. Βροχές και μπουφαν τις νύχτες ενω -οχι υπερβολές εδω- συνήθως μια ομίχλη που κρύβει την θέση του ήλιου, ενω δεν βλέπεις πέρα απο τα 4 μέτρα την νύχτα, ενω 200μ την ημέρα. Φυσικά αν ήταν απλά αυτό ολα θα ήταν εντάξει, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο στρωτά. Μπορεί την μια στιγμή να φοράς κοντομάνικο και την άλλη μπουφάν. Ωραία, τώρα που τα είπα όλα, ας πάμε στην σημερινή μέρα.

Σήμερα, ας πουμε ήταν μια απο αυτές τις κουλές μέρες που έχουμε εδω και 3 μήνες 1 φορά κάθε μια-δυο βδομάδες. Αυτό σημαίνει ήλιος χωρίς ομίχλη. Πήρα το κοντομάνικο μου και μιας και ήταν Παρασκευή, είπα να παω να διαβάσω χαλαρά. Βρέθηκα να περπατάω στην παραλιακή οδό πίσω απο τα Σταρμπακς μου και τέλος κατέληξα σε ενα παρκάκι να κάθομαι στο γρασίδι. Η τσάντα μου στα πόδια μου πανω σαν φορητό γραφείο, πάνω της τα βιβλία και πάνω απο τα βιβλία εγω να διαβάζω... Αφού πέρασα αρκετοί κινέζοι, αφού βγήκα αρκετές φωτογραφίες ήρθε και το πολιτισμικό μάθημα της ημέρας.

Σύντομα μια παρέα μεσήλικων κινέζων ήρθε και έκατσε στο παραδίπλα δεντράκι απο κάτω. Μετα απο λίγο ενας τους σηκώθηκε και μου ήρθε και μου στήθηκε δίπλά. Στο τέλος πλησίασε και με χαιρέτησε. "Χελόου!". Τυπικός κινέζος. Ήρθε κοντά, εντομεταξύ απο πίσω οι φίλοι και η οικογένια του περίμεναν να δουν πως θα εκβεί η απόπειρα! Ο τύπος όπως και ολοι θέλει να μου μιλήσει και να πάρει και το τρόπαιο του, την πολυπόθητη φωτογραφία.

Όμως αυτός δεν είναι όποιος και όποιος. Δεν είναι ούτε παιδαρέλι, ούτε σκουπιδίαρης. Οικογενιάρχης που ήρθε χθες για εσωτερικό τουρισμό στην πόλη, απο την καταβόρια πατρίδα του, κουβαλάει μια υπόληψη και ωρημότητα κινέζικου τύπου. Ανοίγει το σακάκι του και βγάζει ενα πακέτο τσιγάρα. Αμέσος γονατίζει και κάθεται διπλά μου. Εγω στην θέση μου σταυροπόδι. Αμέσως η γυναίκα του και οι δυο φίλοι(ίσως οι κουμπάροι) παίρνουν θάρρος και έρχονται κοντά. Ο κουμπάρος κρατάει μια φωτογραφική μηχανή. Το νόημα είναι θα βγούμε φωτογραφιά μαζι.

Μου προσφέρει τσιγάρο. Κουνάω το χέρι μου και το ευχαριστώ αλλα δεν θέλω. Τα κινέζικα μου δεν είναι αρκετά καλά προφανώς και συνεχίζει να επιμένει. Τα κινέζικα μου είναι αρκετά καλά για αυτό νομίζω. "Δεν κάνουν καλο στην υγεία του λεω αστειεύομενος. Όλως παραξένως, αυτός δεν παίρνει τσιγάρο, απλά θέλει έμενα να πάρω. "Ε ρε επιμονή ο τύπος. Κάτι μου λέει εκείνη την στιγμή να το πάρω". Δεν καταλαβαίνει απο οχι. Αμέσω ο φίλος του κάνει και κάνα δυο βήματα πιο κοντά. Μετά αρχίζει η τελετουργία. Μου ζητάει να μου το ανάψει. Επιμένω οτι δεν καπνίζω, άλλα είναι κάτι το οποίο δεν είναι διατεθημένος να το αφήσει να του μπεί στο κεφάλι. Το αγνοεί σαν να είναι άρρυθμός βήχας. "Έλα, πλησίασε το να το ανάψω". Εκεί σκέφτομαι οτι οι Έλληνες λέμε, οτι μόνο σε δυο κατηγορίες ανάβεις το τσιγάρο: Σε γυναίκες και σε μ***κες. Ο αναπτήρας στο δεξί, το αριστερό κόβει τον αέρα, το τσιγάρο "μου" ανάβει και επιμένει να το καπνίσω. Δεν θέλω να τον προσβάλω. Σε τελική ανάλυση το έκανε λίγο μεγάλο θέμα και αν το καλοσκεφτώ, μια ρουφηξιά θα είναι. Η φωτογραφίες βγαίνουν, η γυναίκα έρχεται και στέκεται πλέον μαζί μας, και μετά αρχίζει η κουβέντα. 10λεπτά αργότερα με αφήνουν στο διάβασμα μου και γυρνάνε στην σκιά του δέντρου τους, όπου και συνεχίζουν να διασκεδάζουν οικογενιακός.

Τι μου ξέφυγε;

Την στιγμή εκείνη (όταν πλέον έχουν φύγει) συνειδητοποιώ τι συνέβει μόλις τώρα. Μας τα χαν πει οι καθηγητές, άλλα μερικές φορές τα ξεχνάς ανάμεσα σε όλα τα άλλα πράγματα που μαθαίνεις.

Όλο αυτό ήταν απο τα πλέον τυπικά κεράσματα που σου κάνει ο Κινέζος. Την στιγμή εκείνη βάζει ολη την υπόληψη του στον αέρα και κερνάει τον άλλο συνήθως τσιγάρο η ποτό. Κάτι που δεν κάνεις πότε μα ποτέ, μα ποτέ, είναι να αρνηθείς. Την στιγμή εκείνη, αν το κάνεις, ο άλλος έχει "χάσει το πρόσωπο του". Αυτό σημαίνει ξεφτιλισμός αυτού που σου προσφέρει κάτι. Εννοίται πως οταν κάνεις μπίζνες στην Τσάινα (ή σόσιαλαϊζινγκ κατ'επέκταση) αυτά είναι απο τα πρώτα πράγματα που προσέχεις. Το τελετουργικό των επιχειρήσεων. Όλες οι ασιατικές χώρες έχουν. Το γερό ποτήρι κερδίζει, ενω αν δεν πίνεις, δεν έχει μπίζνες μαζί σου. Δεν υπερβάλω, μιλάω για κυριολεκτικά υπαρκτούς μηχανισμούς. Όλοι είναι έτσι και αν σκεφτείς οτι όλες οι συμφωνιές κλείνονται σε ενα μπάρ, καταλαβαίνεις για τι μιλάμε. Όλοι οι λαοί αυτοί είναι του ποτού. Όμως οι κινέζοι είναι οι χειρότεροι. Πολλοί κορεάτες συμμαθητές σπουδάζουν διεθνές εμπόριο. Αυτό σημαίνει μπίζνες με κινέζους. Μια κοπέλα του επαγγέλματος προχθές μου είπε "Αυτό φοβάμαι για οταν πάρω το πτυχείο. Οι κινέζοι πίνουν πολύ. Δεν ξέρω αν θα το αντέξω". Η τελετουργία περιέχει και άλλους κανόνες όπως του ότι όλοι περνάνει να σου κάνουν πρόποση και δεν μπορείς παρά να πιείς μονοκοπανιά για κάθε ενα απο τα μέλη στο "μίτινγκ" τα οποία με την σειρά τους θα περάσουν μπρος τα σου και θα τσουγρίσουν. Λένε οτι οι στάσεις τον λεωφορείων είναι γεμάτες απο "Business Executives" που ξερνάνε στα δεντράκια μετά απο την δουλεία. Άλλη το κάνουν στην τουαλέτα που γίνεται το μίτινγκ. Μετά επιστρέφουν και συνεχίζουν τις επαγγελματικές υποχρεώσεις τους.

Πού μείναμε; Το κέρασμα που μου προσέφερε δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Την στιγμή εκείνη, αν το κάνεις, ο άλλος έχει "χάσει το πρόσωπο του". Αυτό σημαίνει ξεφτιλισμός αυτού που σου προσφέρει κάτι. Την στιγμή εκείνη ο τύπος είχε βάλει όλη την εκτίμηση τις οικογένιας τους και των φίλων του σε αυτή την πόζα όπου είναι αρκετά σοβαρός για να κάνει παρέα με εναν ξενό. Δεν είναι σύμπτωση που η γυναίκα περίμενε την έκβαση για να πλησιάσει. Μεγάλη αγωνία. Δεν είναι σύμπτωση που δεν ήταν διατεθημένος να "φανταστεί καν" την απόρριψη. Στα 40 του πιστεύω, για να έχεις "όνομα" έχεις μάθει πως να κάνεις αισθητή την παρουσιάσου και να εξασφαλίζεις την επιτυχία σου.

Όταν τελικά συνειδητοποίησα τι μου είχαν πει οι δάσκαλοι και ένιωσα τις τύψεις για τις στιγμές δυσκολίας που -ίσως- του έφερα, θα πήγαινα να του ζητήσω και δεύτερο τσιγάρο, άλλα μετά σκέφτηκα οτι μόλις που κατάφερα να τελειώσω το τσιγάρο στο χέρι αποσπόντας μου μόνο τρεις ρουφιξιές. Τι τα θες άλλωστε; Την έχει την φωτογραφία του.