Εκτός απο την απίστευτη ταλαιπωρία που τράβηξα για να μου αντικαταστήσουν το κινητό που αγόρασα πριν 3 μέρες με διαδοχικά ταξίδια ως την Ταιντόνγκ (το παλαιό κέντρο την πόλης) τα νέα περιείχαν και άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα.
Καθώς τρώγαμε σε ενα απο τα κλασσικά εστιατόρια στην γειτονιά της πανεπιστημιούπολης, διαπιστώσαμε οτι ξαφνικά τα γκαρσόνια τραβήξαν τις κόκκινες βαριές κουρτίνες.
Ξαφνικά 3 τύποι προσπαθούσαν να ανοίξουν την πόρτα η οποία ως δια μαγείας είχε κλειδώσει. Τα γκαρσόνια κρυμμένα στις γωνίες παρακολουθούσαν του επιθεωρητές που ήρθαν να κάνουν έλεγχο έντρομα, ελπίζοντας να φύγουν. Στο τέλος κολλήσαν και μια μεγάλη αφίσα πάνω στο τζάμι της πόρτας ώστε να μην πέφτει βλέμμα προς τα μέσα! Τελικά ύστερα απο κάμποση ώρα συνομωτικά, μας αφήσαν να φύγουμε, αφού ελέγξαν οτι την στιγμή εκείνη οι επιθεωρητές ήταν παρακάτω... Περιττό να πω δεν είναι πρωτάκουστη η ιστορία ούτε πρόβλημα ενος καταστήματος. Πάνω κάτω αν εξαιρέσεις τα ΜακΝτόναλντς που έχουν τους δικούς τους μηχανισμούς ποιοτικού ελέγχου(α ρε Γιούτσο, που φτάσαμε, να ονομάζουμε τα ΜακΝτόναλτς ποιότητα) τα υπόλοιπα στην Κινά αποφεύγουν να λογοδοτούν στο καθεστός...
Σε άλλα νέα, σήμερα το μάθημα στα κινέζικα ήταν να μάθουμε 3 τραγούδια καραόκε ενώ σήμερα καθώς γυρνούσα σπίτι τα μεσάνυχτα(δηλαδή πριν λιγό), μέσα στην μέση το γηπέδου απέναντι απο το κτήριο μου, κάτω απο μια λάμπα, ενας μοναχικός κινέζος φοιτητές είχε στησει το αναλόγιο και εξασκούταν στο βιολί μέσα στην ψιλή βρόχη.
Αυτά. Ώρα για ύπνο.
