Η μεγαλή ατραξιόν του ταξιδιού ήταν η κοιλάδα Τζιόζαϊκού, που στα δικά μου αυτία χτυπάει ακριβώς όπως η λέξη Νίουζάϊκού, που σημαίνει μπλουτζίν. Τελικά πήγαμε και εκεί. Οι πρώτες προειδοποιήσεις ήταν σχετικές με το υψόμετρο και την έλλειψη οξυγώνου. Δυο ώρες διαδρομής αργότερα είχαμε συνειδητοποιήσει οτι δεν είχε πολλά πράγματα να δεις εκτος απο ενα πράσινο δάσος. Κανονικά όλη η πλαγιά θα ήταν γεμάτη με κλιμακωτές λίμνες απίστευτων χρωμάτων, άλλα αυτή ηταν ξερή περίοδος οπότε υπήρχε μόνο μια μικρή περιοχή στης κορυφή. Τελικά ύστερα απο την κούραση φτάσαμε στο σημείο που πήγαμε τόσα χιλιόμετρα να δούμε, πραγματι εντυπωσιακό, όμως κατα την άποψη μου δεν άξιζε την ταλαιπωρία της ανάβαση, πόσο μάλλον το τάξιδι ως εκεί και απο κεί πίσω.
Αν το καλοσκεφτείς κιόλας τελικά τι κάναμε στο ταξίδι αυτό; Ταξιδεύαμε κάθε μέρα πάνω απο 10ώρες με τον πούλμαν, δεν τρώγαμε, δεν κοιμώμασταν, ανεβοκατεβαίναμε βουνοπλαγιές που δεν είχαν και τίποτα παραπάνω απο τα εγχώρια βουνά και αντε να βλέπαμε και μια λιμνούλα, ή μειωνότητα την ημέρα. Στην πράξη ξεκάθαρα χάσιμο χρόνου είδικα αν σκεφτείς οτι αυτές ήταν οι διακοπές μας, όποτε μόλις γυρίσαμε ξαναμπήκαμε στα μαθήματα χωρίς να εχουμε ξεκουραστεί, άλλα αντιθέτως όλοι μας κομμάτια.
Αρκετά όμως με την γκρίνα. Οι φωτογραφίες απο την κορυφή νομίζω θα σας ανταμείψουν για την υπομονή που κάνατε ως τώρα -και ελπίζω περισσότερο απ'οτι αντάμειψε εμας το πραγματικό θέαμα! Μερικές απο τις φωτογραφίες της ημέρας εδω.
Γενικά θα παρατηρήσετε οτι πλέον δεν βάζω πολλές φωτογραφίες στο ίντερνετ. Δεν είναι επειδή βγάζω λίγες, άλλα επειδή ο χώρος μου εξαντλείται που σημαίνει οτι πρέπει να κάνω οικονομία τώρα τελευταία....ήδη έχω λιγότερ απο 8% ελεύθερο χώρο...
