Επόμενος σταθμός η γνωστή πλέον Σανγκάη(αλήθεια πριν έρθω Κίνα η Σανγκάη για μένα ήταν απλά το όνομα του παιχνιδιού που παίζαμε στο Art Cafe συνεργατικά με την ΜειΛι...) πόλη την οποία την περίοδο των διακοπών αυτών έφαγα με το κουτάλι. 3 φορές βρέθηκα να την γυρίζω μια εκ των οποίων οχι σε τόσο ευνοϊκές συνθήκες (βλ. επιστροφή απο Ταϋλάνδη).
Δεν υπάρχουν πολλά να πει κάνεις για την Σανγκάη, εκτός απο το ότι είναι άλλη μια κινεζική πολή -λίγακι πιο καθαρή απο την τυπική κινεζική μεγαλούπολη- άλλα φυσικά και αυτή έχει την δόση βρώμας της!
Δεν υπάρχουν πολλά να πει κάνεις για την Σανγκάη; Κάτσε ρε φίλε!
Στην πράξη νομίζω οτι κάτι άλλο τρέχει. Ίσως λίγο το ταξίδι που ήταν σε ταχύτητες αστραπής (όταν φτάσαμε στο Μπούντ που είναι το χάιλαϊτ της Σανγκάης, χωρίς υπερβολές, ο οδηγός μας είπε έχετε 5 λεπτά να κατεβείτε και να πάρετε φωτογραφίες-ετσι και έγινε) ίσως λίγο ο υπερκορεσμός απο χρώματα, εικόνες και πράγματα της περιόδου, ίσως και η κούραση εκείνου του διαστήματος -που ήδη είχα κλείσει 33μέρες στον δρόμο- μου έβγαλαν αυτή την απάθεια. Ξαφνικά βλέπω τι σημαίνει να είσαι ταξιδιώτης: Να κρατάς πάντα μια φρέσκια ματιά, ακόμα και οταν κάθε μέρα βλέπεις θαύματα. Φόβαμαι οτι σε αυτό απέτυχα. Ελπίζω να είναι μια παροδική φάση και στον επόμενο σταθμό να έχω λίγο παραπάνω ενθουσιασμό. Απ' την άλλη, ίσως είναι κιόλας οτι ολα αυτά τα βλέπω μετά την Μ-α-γ-ε-υ-τ-ι-κ-ή Ταϋλάνδη οπότε στην σύγκριση των φρέσκων αναμνήσεων, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί... Δεν ξέρω.
Όπως φαίνεται και το τάξιδι θέλει τέχνη, όχι λιγότερη απο οτιδήποτε άλλο. Όμως όπως θα δείτε στην συνέχεια, ακόμα για τα κάμμενα κύτταρα του εγκεφάλου μου σε μια Σαγκάη, υπαρχουν ακόμα λίγες αποχρώσεις που διεγείρουν ερεθίσματα!
