Ο Γιόσουκε έμαθα οτι επιστρέφει στις 22 για να τα μαζέψει και να φύγει για Ιαπωνία στις 26, όμως πλέον έφυγε και ο ΛιΤζενΓιόου. Ήρθε χθες να μας χαιρετήσει (όμως έλειπε ο Γιόσουκε και είμασταν μόνο εγω και ο Μασάκι εδώ) πήρε τις αποσκευές που του περίσεψαν απο την τελευταία φορά και έφυγε για Σανγκάη.
Με τον ΛιΤζενΓιόου τον περισσότερο καιρό απο τότε που γνωριζόμαστε ουσιαστικά τον περάσαμε αποκλειστικά και εντατικά μαζί-γιατί μέχρι να βρεθούμε στην ίδια παρέα, πέρασε όλο το εξάμηνο- : Η ιστορία ξεκινάει κατα τα μέσα Νοέμβρη. Κάθε μέρα στην τάξη μαζί, το μεσημέρι φαγητό μαζί, μετά στα Στάρμπακς για διάβασμα και μετά βραδυνό μαζί. Τέλος λεωφορείο για να γυρίσουμε στα δωμάτια μας. Το ίδιο πρόγραμμα μέχρι να πάμε Ταϋλάνδη, όπου η σχέση αναβαθμίστηκε: Όχι μόνο είμασταν όλη μέρα μαζί, άλλα και την νύχτα. Τελικά συνεχίστηκε κατα τον αποκλισμό μας στην Σανγκάη και τελικά όταν εγώ πήγα να βρώ την οικογένεια, πήγε και αυτός στην Σεούλ για να βρεί τους δικούς του. Εντομεταξύ όσο είμασταν στην Σανγκάη, πήρε την μεγάλη απόφαση να άλλαξει πανεπιστήμιο και ένα απο τα πρωινά που το αεροπλάνο δεν έλεγε να πετάξει παραδέχθηκε πως ο λόγος είναι οτι η Σανγκάη δεν θέλει να τον αφήσει να φύγει και έτσι πήγε και γράφτηκε σε ενα πανεπιστήμιο. Τελικά όταν γύρισα Τσίνγκταο, γύρισε και αυτός, μόνο και μόνο για να μας χαιρετήσει και να φύγει για Σανγάη.
Με τον Όσιο ΛίΤζενΓιού, έμαθα κατιτις κινέζικα. Κάθε μέρα απο το πρωί ως το βράδυ χωρίς να παραπονιέται, επαναλάμβανε τα ίδια και τα ίδια, μου συμπλήρωνε τις λέξεις που έψαχνα και του πέταγα στα αγγλικά και γενικά έκανε το προσωπικό δάσκαλο, χωρίς λόγο -που να καταλαβαίνω- και χωρίς όφελός. Στην Ταϋλάνδη, μιας και δεν είχαμε μαθήματα, το πράγμα πήρε την κάτω βόλτα. Η ικανότητα του στα Κινέζικα, δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο η δική μου..
ανικανότητα στα κινέζικα, οπότε τελικά τον παρέσυρα κάτω σαν πέτρα! Η καθημερινή μου ατάκα ήταν "Συγνώμη ΛιΤζενΓιόου" (για την ζημιά που σου έκανα)
Την στιγμή αυτή που μιλάμε, τα επίπεδα μας έχουν εξισωθεί στο μηδέν. Στατιστικά οι πιο πολυχρησιμοποιημένες φράσεις στο ταξίδι ήταν: "ΜπουΓιάο":δεν θέλω
"ΜπουΚεεεϊιιιιιι":Αυτό δεν γίνεται/μα τι λες τώρα/απαράδεκτο/μη αποδεκτό/οχι!(λέξη πασπαρτού δηλαδή). "Ντα Μπίαν": Είμαι/είναι στην τουαλέτα και κάνω/κάνει χοντρά
Στην πράξη το απίστευτο είναι οτι όλο αυτό το διάστημα, δεν είχα το επίπεδο για να μιλήσουμε πραγματικά και αυτό είναι κάτι το απίστευτο: Τόσες ώρες μαζί/οι δυο μας, συνειδητά και τις περισσότερες απο αυτές μόνο οι δυο μας, και δεν μπορέσαμε να μάθουμε πράγματα ο ένας για τον άλλο εκτός απο τις συνήθειες που παρατηρούσαμε...
Είδατε παράξενα πράγματα σε αυτή την ζωή;
ΥΓ. Τώρα με ποιόν θα διαβάζω; *κλαψ*
