Πρίν κάποιες μέρες δεν άντεξα άλλο και τελικά βρέθηκα να κάνω μια βόλτα στην παραλία αντι να διαβάζω (φυσικά μέσα απο λιγότερο απο μια ώρα είχε τελειώσει η βόλτα και είχα επιστρέψει στο διάβασμα) και ξαναθυμήθηκα τι σημαίνει να είσαι στο Τσινγκταο. Τόσο καιρό κλεισμένος στο σχολείο και στα Σταρμπακς, είχα ξεχάσει πως είναι να κυκλοφορείς ανάμεσα σε κινέζους.
Καθώς πλησίασα προς την παραλία υποψιάστηκα το σκηνικό, οπότε έβαλα ενα απο τα τυπικά στοιχήματα που βάζω. "πόσες φωτογραφίες λές να μας ζητήσουν σήμερα;" Η Ξένια είπε 0 ή 3, εγώ είπα 1 ή 2.
Πρώτα ήρθε μια κοπέλα να ζητήσει φωτογραφία.
50 μέτρα πιο κάτω ήρθε μια δεύτερη.
Τώρα που είναι πιο καλός ο καιρός ο κόσμος πηγαίνει στην παραλία για να θαυμάσει τον ωκεανό και προφανώς τα παράξενα ψάρια που ξεβγάζει στην ακτή. Μόλις βρεθήκαμε σε ενα λιγότερο ερημικό μέρος της παραλίας ξαφνικά ήρθε μια παρέα απο 3 αγόρια(θα λέγα γυρω στα 20) που έπαιζαν πιο κάτω για να με βγάλουν φωτογραφίες και να βγούν και μαζί μου! Μόλις το είδαν άλλες παρέες στο βάθος, άρχισαν να μαζεύονται σμήνη! Στο τέλος δεν ξέρω πόσες φωτογραφίες βγήκα άλλα ο αριθμός είναι πάνω απο 40, αφού το πλήθος γύρω μου ξεπερνούσε τους 100! Ούτε ξέρω και με πόσους πόζαρα, αφού κάποιοι μου ζητάγαν να ποζάρουν μαζί μου(φυσικά εγώ ήμουν καθηλωμένος στο ίδιο σημείο) ενω άλλοι απλά κολλούσαν πάνω μου και βγαίναν πόζα! Όλοι αυτοί πηγαίναν και ερχόντουσαν σαν μέλισσες. Τελικά κάποια στιγμή ήταν τόσο απίστευτο το σκηνικό και μάλλον πλήρωνα για το κακό κάρμα που εχω δημιουργήσει βγάζοντας τόνους φωτογραφίες, οπότε και γω αποφάσισα να βγάλω το κινητό απο την τσέπη και κακήν κακών να βγάλω μια ακεντράριστη πόζα του κομματιού που χωρούσε ο φακός μου, της κυρίας μάζας που στεκόνταν απέναντι μου, άλλα κυρίες μου και κύριοι δεν υπερβάλω, πέρα απο αυτούς υπήρχαν άλλοι τόσοι και διπλάσιοι αν ο πανικός τις στιγμής δεν αποτύπωσε φαντάσματα στην όραση μου! Εδώ είναι λοιπόν η μοναδική πόζα που πρόλαβα να τραβήψω πριν εξαφανιστώ!
