Ε ναι λοιπόν, υπάρχω ακόμα. Τελικά έπρεπε να συναχωθώ για να μην πάω για διάβασμα, ώστε να βρω λίγο χρόνο να σας γράψω. Δεν χάσατε και τίποτα βέβαια. Συνοπτικά το πράγμα έχει ως εξής: Κάθε μέρα μετά το μάθημα, σύμφωνα με την παράδοση, πηγαίνω στο κέντρο και κατεβαίνω στα Στάρμπακς. Έκει, πιάνω ενα τραπεζάκι, ανακατευθύνω με το μακρύ μου χέρι ενα σποτ φωτάκι και αφήνω την τσάντα του φορητού μου, που απ'οταν την αγόρασα (και αυτό σημαίνει απο την ημέρα που πήγα με τον Τάσο να την αγοράσω στην Ρόδο) δεν την ξαναχρησιμοποιήσα με τον φορητό, αλλά αντί αυτού, κάθεται 24 ωρες το 24ωρό στην πλάτη μου με την κινητή βιβλιοθήκη μου μέσα και ενιώτε, τα ψώνια που κάνω στο σούπερ μάρκετ. Αφού λοιπόν αφήσω την τσάντα, πιάνω το πορτοφόλι και πηγαίνω στο ταμίο. Οι επιλογές μου είναι πολύ περιορισμένες μιας και δεν πίνω καφέ: Ζεστή σοκολάτα (Μεσαία ή μεγάλη- άλλωστε μικρή δεν υπάρχει, όπως και στις πιτσαρίες, που η ονοματοδώτηση ξεκινάει απο το "μεσαία") ή "Ερλ, γκρέϊ τίι". Ναι στην χώρα του τσαγιού, τα στάρμπακς δεν έχουν τίποτα το τοπικό, άλλα καταφέρνουν και στην ίδια την Κίνα και σου σερβίρουν δυτικό τσάϊ! Φυσικά δεν είναι προς τιμήν τους αυτό, μιας και δεν συγκρίνεται, άλλα έλα που είναι το πιο φτηνό πράγμα στο μαγαζί... Ευτυχώς όμως στο ίδιο πνεύμα είναι και η σοκολάτα που έχει αληθινή γεύση.
Αφού λοιπον παραγγείλω το κατιτίς μου, επιστρέφω στο θρανίο μου και διαβάζω. Το τυπικό πρόγραμμα ξεκινάει στις 2-2:30 και τελειώνει στις 8μμ. Στην συνέχεια ανάλογα με το, με ποιον εχω πάει και την διάθεση για φαγητό, είτε τρώω έξω Ιαπνωνικά νούντλς, είτε κορεάτικο, είτε γυρνάω σπίτι με ενα KFC στο χέρι για να το φάω στο δωμάτιο μου. Διάβασμα...
