Η νύχτα πέρασε ανάμεσα στα βατράχια που νιαουρίζαν, ή οτι κάναν τελοςπάντων, ενω το πρωί ύστερα απο ενα γερό (ξέρετε τώρα, ρύζι, κρέας και δεν συμμαζεύεται) πρωινό γεύμα μπήκαμε πάλι στο κλιματιζόμενο μας όχημα και βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Να διασχίζεις το τοπίο στην Ταϋλάνδη είναι μια εμπειρία ζωής, όπως την φαντάζεσαι απο τις ταινίες και τα κάρτ ποστάλ. και ακόμα και όταν δεν πληρεί τις προϋποθέσεις για εκτύπωση, τουλάχιστον πληρεί αυτές μιας όμορφης ανάμνησης.
Στο ταξίδι αυτό έπιασα περισσότερο απο μια φορές τον εαυτό μου να τρίβει τα μάτια του. Η ερώτηση ήταν διαρκώς εκεί: Μα καλά, αυτό τώρα είναι πραγματικά έτσι! Δεν είναι μια πλάνη όπως την παρουσιάζει η τηλεόραση!
