Τελικά στο πεκίνο συνάντησα το οικογενιακό γκρούπ το οποίο συνόδευε ενας Έλληνας τουριστικός οδηγός και μια κινέζα η οποία ήταν ειδικά εκεί για το μέρος του ταξιδιού στο πεκίνο. Απο τις αχνές πλέον μνήμες και με την βοήθεια των φωτογραφιών που δεν λένε ψέματα σας ανακατασκευάζω την πορεία μας το πρώτο βράδυ φάγαμε πάπια πεκίνου ανάμεσα σε άλλα. Ήταν απο τις ελάχιστες ευκαιρίες που φροντίσαμε να αξιοποιήσουμε και να φάμε κινέζικο! Αν δεν κάνω λάθος δεν ξεπέρασαν τις 3 φορές στο σύνολο. Στο ταξίδι βρεθήκαμε να τρώμε πίτσες με Ελληνικό ελαιόλαδο, Ιαπωνικά νούντλς, Κορεάτικο και Βραζιλιάνικο μπάρμπεκϊου και Μονγκολικά κρέατα. Μπριζόλες, μακαρονάδες Μακντόνλαντς και Πίτσα Χάτ, ήταν το βασικό κομμάτι του γευστικού ταξιδιού!
Την επόμενη μέρα για δεύτερη φορά βρέθηκα στο Σινικό τοίχος κάτι το οποίο αυτή την φορά είχε διαφορετική γεύση: Κρύο, κρύο, κρύο. Το πεκίνο την περίοδο αυτή που βρεθήκαμε δεν ήταν καθόλου φιλικό. Με τα όποια δέντρα του να έχουν παρατήσει όλα τα φύλλα τους και το χιόνι να παραφυλά μας πάγωσε τα κόκκαλα.
Αυτή την φορά βρεθήκαμε στο Μπανταλίνγκ που είναι το πιο εύκολοπροσαβάσιμο τμήμα του τοίχους απο δυο όψεις: Είναι πλήρως ανακατασκευασμένο οπότε είναι όσο πιο φιλικό γίνεται και είναι όσο πιο κοντά στο πεκίνο γίνεται. Απ' την άλλη συνήθως είναι γεμάτο με χιλιάδες τουρίστες οπότε δεν αποτελεί και τόσο όμορφο θέαμα, αν και αυτή την φορά δεν υπήρχε ψυχή παρά μόνο κάτι τελειωμένοι Έλληνες και και μερικοί μικροπωλητές που είχαν βάλει στόχο της ζωής του να μην γυρίσουν σπίτι αν δεν πουλήσουν κάτι. Τελικά πουλήσαν λίγα μενίρ.
Στην συνέχεια βρεθήκαμε στους Τάφους των Μίνγκ, ενα απο τα πράγματα που δεν το νιώσαμε: Οι τάφοι όπως και η απαγοητευμένη πόλη δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο μια ευθεία διαδρομή μέσα απο μια μια πόρτα και έξοδος απο μια άλλη. Αν δεν μας λέγαν οτι είναι ταφικό μνημείο ή ανάκτορο δεν θα παίρναμε είδηση την διαφορά απο την πλατεία ομόνοιας...
Τελικά η μέρα έκλεισε με μια απίστευτη παράσταση Κουνγκφού -την οποία σας εχω παρουσιάσει αναλυτικά ήδη -με ωραία ακροβάτικα και απίστευτε χορογραφίες!