Τελικά αφού φάγαμε και αναγκαστίκαμε να τραγουδίσουμε ή να πιούμε 6 ποτήρια απο το τοπικό ποτό τους, γυρίσαμε σπίτια μας κλαίγοντας τα λεφτά που δώσαμε τόσο άσκοπα...Φυσικά στο ενδιάμεσο, δεν ανέφερα οτι με εξανάγκασαν να τραγουδίσω ως ο ιδιαίτερος προσκεκλημένος... Τελικά με τα 1000ζόρια τους τραγούδισα το "ήταν ενα μικρό καράβι" το οποίο μάλιστα είχα εξαναγκαστεί άλλη μια φορά να τραγουδίσω οταν πήγαινα με το πούλμαν στο όρος Τάισαν. Φυσικά κάπου στην τρίτη στροφή κόλλησα αφού δεν ήξερα να το συνεχίσω οπότε αφού μου ζήτησα κινέζικα τραγούδια και τους έπεισα οτι δεν ξέρω τίποτα, με αφήσαν να καθήσω ξανά, πληρόνωντας το μισό τίμημα, δηλαδή 3 ποτήρια απο το ιδιαίτερο άλλα οχι τόσο ενδιαφέρον ποτό τους...
Η επαφή με τις μειωνότητες όμως δεν τελειώνει εδώ. Βρεθήκαμε σήμερα μάλιστα στον οικισμό μιας μειωνότητας η οποία καπως σχετιζόνταν με το θιβέτ. Απίστευτο σκηνικό, απίστευτα σπίτια απίστευτοι άνθρωποι, άλλα και αυτοί όπως όλοι στην κίνα, είναι εμπορεύσιμο προϊόν. Ή τουλάχιστον, αυτοεμπορευματοποιούνται. Αφού μας βάλαν στο ποιο ιερό μέρος του σπιτιού, μας ζητήσαν να μην βγάζουμε φωτογραφίες, να μην χαμογελάμε, να μην φοράμε καπέλο άλλα να στεκόμομαστε σε στάση προσευχής, αρχίσαν ενα κύριγμα για την βοήθεια που μπορεί να σου προσφέρει ο προστάτης μποντισάτβα τους. Νούμερο 1, προστασία στους γονείς. Αυτό είναι και το νούμερο ένα κοινό στοιχείο της κινεζικής κουλτούρας, αν εξαιρέσουμε την εισαγώμενη του βουδισμού, που όμως σε περιπτώσεις όπωςς και αυτήν, προσαρμόστικε στα δεδομένα της κοινωνίας που πήγε. Δεύτερη προστασία, τα παιδία σου του μέλλοντος γιατι αύτα είναι οι συνεχιστές της γραμμής σου. Τρίτο, συμπληρώνεις ελεύθερα τι θες. Τελικά στο τέλος προσέθεσε οτι αν θες να συμμετάσχεις στην απόδοση αυτών των ευχών πρέπει να πληρώσεις 10ευρώ. Το ιδιαίτερο είναι οτι στο ενδιάμεσο με είχε αγγίξει η όλη ατμόσφαιρα, και ήμουν έτοιμος να πληρώσω κιόλας άλλα δεν το έκανα αφού στο τέλος αφού όλοι συμφωνήσαμε, αποδείχθηκε οτι δεν είχαμε ιδέα σε τι συναινούσαμε.
Στην περιοχή αυτή είναι πολύ διάσημο ενα λευκό γιάκ, το οποίο και το χρησιμοποιούν σαν μεταφορικό μέσο, τουριστικό αξιοθέατο και φυσικά για το κρεάς του. Η γεύση θυμίζει απίστευτα μοσχαρίσιο, και δεν είναι παράλογο μιας και οι κινέζει το ονομάζουν άλογο-αγελάδα...
Το ως τώρα ταξίδι εκτός απο πρωινά ξυπνήματα, απαίσια γεύματα σε μια καθυστερημένη επαρχεία, δηλαδή χωρις την δυνατότητα που είχαμε στο γιουνάν να προτιμούμε μακντόναλτς, περιέλαβε τεράστιες διαδρομές με το λεωοφρείο μέσα απο εναλλασσώμενα τοπία, ποτάμια, ατελείωτες εκτάσεις, βοσκοτόπια με ελεύθερα άλογα, χιονισμένα βουνά στο ορίζοντα, φαράγγια, οικισμούς σε λόφους., Ο καιρός μας δημιουργεί πρόβλημα με σποραδικές σύντομες βροχοπτώσεις, οι οποίες σήμερα μας συνόδεψαν και στην ορειβασία μας...
Α ναι, ανέφερα οτι έχει τρομερές εναλλαγές κλιμάτος: Πώς σας φαίνονται 30 βαθμοί και στο βουνό απο πάνω σου να υπάρχουν χιόνια;
Σήμερα λοιπόν το πρόγραμμα έκλεισε με την κυρίως ατραξιόν της ημέρας: Ορειβασία. Φυσικά με την κινέζικη διάσταση του θέματος. Τελικά έχω απογοητευτεί πλήρως. Σήμερα το βουνό ήταν ενα όμορφο πράσινο δάσος και αιώνια δέντρα, χιόνια και χαμηλή περιεκτικότητα οξυγόνου στον αέρα κάτι που είχε άμεσες επιπτώσεις στους ανθρώπους μας. Τελικά ύστερα απο δυο ώρες ανάβαση φτάσαμε στην κορύφη και είδαμε αυτό για το οποίο εν τέλει ήρθαμε: Την λίμνη των 1000 χρωμάτων. Πρίν μπω σε λεπτομέριες για την απίστευτη αυτή λίμνη που όμως δεν νομίζω οτι άξιζε τόσος δρόμος (αν σκεφτείς κιόλας οτι κάνουμε σύνολο 600 χιλίομετρα μόνο για αυτήν και 2 ώρες ορειβασία) θα διορθώσω την εικόνα λέγοντας, οτι κανονικά όλη η πλαγία μέχρι την κορυφή είνει συνεχείς τέτοιες λιμνούλες, που τώρα λόγο της περιόδου απλά έχουν στερέψει. Τι είναι αυτές οι λίμνες λοιπόν; Ενα απίστευτο θέαμα, απο σκαλωπάτια ασβεστολιθικού πετρώματος, που έχουν γεμίσει νερό όχι περισσότερ απο 50εκ σε βάθος και το νερό χύνεται απο το ενα στο άλλο ενω τα χρώματα είναι απλά, ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Φαίνεται όμως οτι αυτό δεν είναι μοναδικό προϊόν της περιοχής και τα ιαματικά λουτρά σε κάποια περιοχή στην Τουρκιά είναι ακριβώς τα ίδια. Φυσικά πιστεύω οτι αν βλέπαμε το θέαμα την σωστή εποχή, ίσως να άξιζε την ταλαιπορία μιας και δεν νομίζω οτι η τουρκία έχει μια συνεχη σκάλα 3χιλιομέτρων απο λίμνες που καθεμία έχει αυτά τα τρομερά χρώματα...
Αν σκεφτείς κιόλας οτι χθες πήγαμε σε μια άλλη περιοχή για να δούμε τα ίδια παράξενα νερά -αν και οχι σε αυτή την κλιματική μορφή- καταλαβαίνεις οτι η περιοχή του Σιτσουάν πραγματικά έχει καμάρι της αυτά τα νερά!
Την στιγμή αυτή γυρνάμε με το λεοφορείο προς το Τσενγτού που ήταν και η πόλη στην οποία φτάσαμε με το αεροπλάνο. 450χιλιόμετρα την χθεσινή περιοχή και προφανώς 150 απο την τωρινή...
Το πρόγραμμα περιέχει και εναν τεράστιο βούδα κάτι που με μεγάλη ανυπομονησία περιμένω... Αυτά για τώρα, ώρα να σταματήσω να γράφω και να αρχίσω να χαλαρώνω...Είμαι απλά κομμάτια...
Φωτογραφίες εδώ!
Η μεγαλή ατραξιόν του ταξιδιού ήταν η κοιλάδα Τζιόζαϊκού, που στα δικά μου αυτία χτυπάει ακριβώς όπως η λέξη Νίουζάϊκού, που σημαίνει μπλουτζίν. Τελικά πήγαμε και εκεί. Οι πρώτες προειδοποιήσεις ήταν σχετικές με το υψόμετρο και την έλλειψη οξυγώνου. Δυο ώρες διαδρομής αργότερα είχαμε συνειδητοποιήσει οτι δεν είχε πολλά πράγματα να δεις εκτος απο ενα πράσινο δάσος. Κανονικά όλη η πλαγιά θα ήταν γεμάτη με κλιμακωτές λίμνες απίστευτων χρωμάτων, άλλα αυτή ηταν ξερή περίοδος οπότε υπήρχε μόνο μια μικρή περιοχή στης κορυφή. Τελικά ύστερα απο την κούραση φτάσαμε στο σημείο που πήγαμε τόσα χιλιόμετρα να δούμε, πραγματι εντυπωσιακό, όμως κατα την άποψη μου δεν άξιζε την ταλαιπωρία της ανάβαση, πόσο μάλλον το τάξιδι ως εκεί και απο κεί πίσω.
