Shopping Therapy

Τώρα που οι εξετάσεις τελειώσαν, αρχίσαν οι προετοιμασίες για το μεθαυριανό ταξίδι! Οι πληροφορίες λένε οτι θα πάμε σε χιόνια και οτι η θερμοκρασία και αν δεν κάνουν πατάτα όπως την τελευταία φορά στο σινικό τοίχος, θα χρειαστούμε ζεστά πράγματα. Δυστυχώς, δεν έφερα μαζί μου τίποτα πραγματικά ζεστό (2 βαθμοί κελσίου στην Ελλάδα δεν είναι για να βγείς έξω) όποτε σήμερα ξαναπήγαμε στην Τζιμολού για να αγοράσουμε μαϊμούδες και άλλα ζωάκια.

Μετά απο λίγο συνειδητοποιείς όμως οτι ψωνίζοντας έτσι, χάνεις αυτό το περιεχόμενο που κουβαλά η λέξη, shopping therapy. Για κάθε 0,10ερώ που έβγαλες απο την τιμή, έβγαλες και καμιά βδομάδα απο τις ημέρες σύνταξης σου. Το ενδεχόμενο να μην έρθουν κάν, είναι σίγουρα ανησυχητικό. Επιπρόσθετα, βρέθηκα να πηγαίνω με γυναίκες και για πρώτη φορά κατάλαβα για πιο πράγμα μιλάει όλος ο κόσμος...

Gillette

Προχθές αγόρασα το πρώτο μου ξυραφάκι στην Κίνα. Δεν δοκίμασα καμία τοπική μάρκα, μιας και οι Κινέζοι, δεν έχουν τίποτα να ξυρίσουν, άλλα επέμεινα στα γνωστά και αξίπιστα προϊόντα της καλής μας Gilette. Για πρώτη φορά δεν αγόρασα "disposable" μιας και έκρινα το κόστος τρομερό: 0,5ευρώ το 1, ή αλλιώς, μια φορά σε ενα καλό εστιατόριο για φαγητό. Ε όχι κύριε, παραπάει. Με τα ίδια λεφτά αγοράσα πάλι Gilette ενα πολλαπλών χρήσεων και με 0,5ευρώ αγόρασα 4 ανταλλακτικά.
Ούπς, πάλι με έπιασε η τσιπιά;

Τέσπα, Κυριακή φεύγουμε για το ταξιδάκι μας , και θα λείψω για 5-6 μέρες... Έτσι να ξεκουραστούμε απο τις εξετάσεις της εβδομάδας για τις οποίες όπως παρατηρείτε δεν σας έχω αναφέρει τίποτα, όχι γιατι δεν είναι σημαντικές για τους υπόλοιπους, άλλα γιατί είναι "περιττές" για αυτούς που υπολοίπονται των υπολοίπων!

Περισσότερα στην συνέχεια.

Παρένθεση.

Μην ξεχνιόμαστε άλλωστε. Δεν είμαστε εδώ άλλωστε μόνο για να σας δείχνω την Κίνα. Εδώ ήρθατε για να βλέπετε και την φάτσα μου! Και τι φάτσα!
Απο κάπου ξετρύπωσα την εν λόγω φωτογραφία και την έστειλα στην Μόνα. Μέτα απο λίγο απο το δωμάτιο μου κιόλας άκουγα τα γέλια της. Η συνέχεια, στο βίντεο που ακολουθεί...

Χαράματα κυριακής φεύγουμε για Γιουνάν.

Πειραματισμοί μέρος ΙΙ

Αν και πειραματίζομαι με προϊόντα για τα μαλλιά, δεν πειραματιζομαστε πλέον τόσο με το φαγητό κάτι το οποίο έχει αρχίσει να μας κουράζει. Οι επιλογές γύρο απο το πανεπιστήμιο δεν είναι τελικά άπειρες και για ενα παράξενο(;) λόγο, έχουμε σταματήσει να παραγγέλνουμε στα τυφλά. Όμως χθες ένας τύπος στο διπλανό τραπέζι είχε ενα πολύ όμορφο πιάτο και μιας και οι πλανήτες ήταν στην κατάλληλη ευθυγράμμιση, αποφασίσαμε να σπάσπουμε την νεοδημιουργηθήσα παράδοση και παραγγείλουμε το πιάτο που βλέπαμε.
Νόστιμο, όμως παράξενο:


Κρεμμύδι, Χταπόδι, Συκότι και χοιρινό. Αυτά είναι τα υλικά...

Ήμουν και εγω εκεί...

Στο Τσίνγκταο βλέπεις τέντες να πουλάνε τα ίδια βιβλία που έχουν και τα βιβλιοπωλία. Η απάντηση είναι οτι υπάρχουν "πειρατικά βιβλία"! Τα ίδια, πολύ πιο φτηνά και το ίδιο πολύχρωμα! Λεξικά, Κόμιξ, λογοτεχνικά, ότι θες οι Κινέζοι για άλλη μια φορά το αντιγράφουν.

Όμως σήμερα δεν ξέρω που βρέθηκα. Ήμουν εξω απο το πανεπιστήμιο και ενας πλανόδιος πωλητής είχε μια στοίβα με μεταχειρισμένα βιβλία. Το μάτι μου έπιασε ενα βιβλίο με SIDS (ξέρετε αυτές τις είκονες που αν αλιθωρήσεις, τις βλέπεις τρισδιάστατες;) και καθώς απομακρυνόμουν ανακάλυψα στον πάτω τις στοίβας μια γραμματοσειρά που δεν είναι λατινικά. Δες, αν δεν είναι λατινικά, είναι Ρώσικα ή Ελληνικά.
Δεν ξέρω πως βρέθηκε το βιβλίο της φωτογραφίας εκεί, δεν έχω ιδέα...

Πριν μερικές μέρες γνώρισα μια Βραζιλιάνα που είναι στην Κίνα 3 χρόνια και έχει παρόμοιο τύπο μαλλιών. Δεν κρατήθηκα και την ρώτησα, πως τα περιποιείται στην Κίνα. Είναι αλήθεια πως έχω άλλα 2 μπουκάλια σαμπουάν και το πρώτο κράτησε 1,5 μήνα. Είχα αγοράσει ενα Κινέζικο και παρ'ότι δεν ήταν τόσο χάλια οσο φανταζόμουν, είναι αρκετά χάλια ώστε πλέον σε κάθε λούσιμο να λύνω γόρδιους δεσμούς. Μεγάλο ρόλο παίζει και ο Κινέζικος αφρός που δεν κάνει καμία μα καμία δουλειά.
Η Βραζιλιάνα ήξερε σε τι αναφέρομαι και αμέσως μου είπε οτι έχει φίλους που πηγαινοέρχονται απο βραζιλία και την φέρνουν.
Σήμερα αγόρασα ενα νέο conditioner. Δεν έλπιζω πολλά...

Παρεπιπτόντως την μεθεπόμενη βδομάδα πάμε σχολική πενταήμερη στην Επαρχία Γιουνάν, που θεωρείται πολύ γραφική και ωραία. Περισσότερα νεα, όταν υπάρχουν. Τώρα, αφού έπαιξα λίγη κιθάρα και μάζεψα τις απλωμένες πετσέτες θα κάτσω να δω ποιός είναι διαθέσιμος για φαγητό και μετά ελπίζω να διαβάσω.
Ελπίζω...
ΥΓ. Παράξενη ιστορία η μνήμη: Με ενα μικρο φρεσκάρισμα θυμάμαι τα πάντα στην κιθάρα, άλλα δεν ισχύει το ίδιο και για τα κινέζικα μου

Ο αντίλογος (μαθήματα ορθής θέασης Ι)

Ο αντίλογος όμως είναι πάντα εκεί. Φυσικό επακόλουθο του οτι ασχετά με το αν εσυ έχεις βουτήξει το κεφάλι στην λάσπη, δεν σημαίνει οτι το λιοντάρι δεν υπάρχει -ή μήπως ποτέ δεν υπήρξε λιοντάρι;-
Ωραία, είναι λογικό λοιπόν να σπαταλήσουμε κάποια λεφτά εδώ στην Κίνα τα οποία στην Ευρώπη δεν θα έκαναν καμία διαφορά για να ζήσουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος. Χλιδή, πολυτέλεια, εβδομαδιαίο μασάζ, ποτέ λεοφορείο κοκ, χωρίς να μας κοστίσει πραγματικά στην τσέπη όμως και φυσικά εδώ εσείς που διαθέτετε έντονο το δυιστικό αίσθημα, θα ρωτήσετε "μα καλά πως είναι δυνατόν στον κόσμο αυτό, να μην υπάρχει τίμημα;"
Αγαπητό κοινό, τέτοια είναι η αγάπη μας για σας -και είναι αλήθεια πώς τρώμε πολύ- που και αυτό το θέμα το σκεφτήκαμε και το αναλύσαμε για σας.
Την ημέρα που θα γυρίσομε στην Ευρώπη θα είμαστε αντιμέτωποι με δυο προβλήματα: Ακριβές συνήθειες, που μέχρι να τις αποτινάξουμε θα πάρει καιρό (και συνεπώς λεφτά) και νοσταλγία για ακριβές συνήθειες που μέχρι να την ξεπεράσουμε -άν την ξεπεράσουμε ποτέ- θα μας έχει μονίμως με ενα συναισθηματικό κενό απο αυτά που νιώθει κάθε γυναίκα χωρίς το διαμάντι της.
Έτσι είναι. Αν τώρα πάρουμε το δάνιο της πολυτέλειας, μέτα θα πρέπει να το πληρώσουμε σε δάκρυα και κάποια χρήματα.
Φυσικά πάντα υπάρχει η λύση και εδω φαίνεται η οδός:
Ο άνθρωπος δίχως προσκόλληση, αυτός δηλαδή που δεν έχει έδαφος στο μυαλό του για συνήθειες και προσκολλήσεις αν ήθελε να ζήσει την χλιδή -λέμε τώρα, γιατι δεν θα ήθελε- θα την ζούσε και τον επόμενο χρόνο θα ήταν μεσ' τα Ευρω-κουρέλια του, χωρίς να του λείπει, χωρίς να του κακοφαίνεται που πλέον δεν έχει οτι είχε, ή χώρις να χρειάζεται προσπάθεια για να ελέγξει το πόσο σπάταλος έγινε. Όριστε κυρίες και κύριοι ποιούς δεν αγγίζει ο νόμος του Κάρμα.
Ο.Ε

To be or not to be?

Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις ποτέ δεν τελειώνουν. Τουλάχιστον όσο υπάρχει ο θρόνος της σκέψης στην τουαλέτα. Φυσικά τα προβλήματα που πραγματεύεται η ενεργή διάνοια μετασχηματίζονται, όμως μην παραπλανάσθε: Τα ερωτήματα, τα ελατήρια της σκέψεις και τα λοιπά (Κ.Τ.Λ) όλα, παραμένουν τα ίδια.
Στο σημερινό θέμα, θα συζητήσουμε αυτό που όμορφα έθεσε ο Σέξπηρ:
"To live luxuriously or not to live luxuriously?"
Μην τρομάζετε. Δεν έχει σκέψη σήμερα. Την σκέψη την έκανα εγώ και την επαλήθευσε το επιτελείο.
Τι έχουμε λοιπόν. Έχουμε ενα ευρωπαϊκό κεφάλαιο το οποίο χρησιμοποιήσαμε για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο όταν ήρθαμε στην Κίνα. Έχουμε ενα μάτσο πλούσιους Ευρωπαίους οι οποίοι όμως σπαταλούνε την ψυχική του υγεία και σωματική για να κάνουν την πιο τρελή οικονομία στην Κίνα. "Άντε, να βρούμε το πιο φτηνό χαρτί υγείας. Αμάν, αυτό είναι πανάκριβω. Θα πάρω το άλλο, είναι 0,20ευρώ πιο φτηνή η δωδεκάδα!"
"Πόσο που δίνεις το μπουφάν; Τι; 5ευρώ; Πολύ ακριβό. 4,8ευρώ"


Παρεπιπτώντος τώρα συνειδητοποιώ οτι στο Πεκίνο, στην αγορά μαϊμούδων, αυτό το "αυτονόητο παζάρεμα" που ζήσαμε, δεν ήταν πραγματικότητα, άλλα μια τουριστική ατραξιόν. Ήταν όλο ενα καλοστημένο σκετσάκι για να μας κάνει να νιώσουμε πως κάτι κάναμε. Κανονικά στον δρόμο ή στα καταστήματα, το παζάρεμα δεν δουλεύει έτσι...

Πίσω στο θέμα. Σπαταλάμε τον χρόνο μας, κουραζόμαστε και συμβιβαζόμαστε με την χαμηλή ποιότητα στην Κίνα για να εξοικονομίσουμε 0,2ευρώ, ενω στην πράξη οτι εξοικονομούμε εδώ είναι ψίχουλα την ημέρα που θα γυρίσουμε στην Ευρώπη. Τι και αν όλο αυτό το διάστημα έζησες σαν Κινέζος και εξοικονόμησες 200ευρώ; Κάνουν τόσο μεγάλη διαφορά στις ευρωπαϊκές σου υποχρεώσεις; Δεν νομίζω. Απ' την άλλη, εδω που είμαστε έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να επιδωθούμε σε άκρατες σπατάλες και επιδιώξη αυτού που ονομάζεται "Boga": Αν η yoga ακολουθεί την όδο της εξάλειψης των επιθυμιών και ως εκ τούτου της προσπόλλησης σε αυτές, η Μπόγκα ακολουθεί το αντίθετο μονοπάτι: Την πλήρη ικανοποίηση τους, όλων εξ'αυτών. Οι γραφές λένε οτι και τα δυο μονοπάτια είναι ταυτόσημα, αν εξαιρέσουμε το γεγονός οτι είναι σχεδόν αδύνατον να είσαι πετυχημένος μπογκί, μιας και δεν μπορείς να αγοράζεις διαρκώς και τα πάντα, όμως νομίζω οτι έχουμε το χρέος να δοκιμάσουμε. Δεν είναι έτσι;
Άλλωστε μπορεί να "πετύχουμε" την "επίτευξη" που δεν είναι όμως "επίτευξη" και συνάμα δεν "είναι" πριν χρειαστεί να αγοράσουμε τίποτα "δύσκολο"

Mama miaaaaaaaaa

Ο Τζουλιάν συγκατοικεί με δυο Γερμανίδες. Δεν είναι ο μόνος όμως. Όπου να ναι η Μόνα, ο Κρίστιαν και ο Ντάνι μετακομίζουν σε ενα τεράστιο διαμέρισμα. Ο Τέρρυ ο σαουδάραβας το έκανε σχεδόν απο την αρχή που ήρθε. Χθες βράδυ πήγαμε σπίτι του και αράξαμε.

Είχα ακούσει οτι η διαμονή είναι πιο φτηνή εδω απ' την Ελλάδα και αυτές τις μέρες κατάλαβα κάτι ακόμα:
Τα σπίτια είναι απίστευτα και πάντα είναι επιπλωμένα!
Ο Τέρρυ λοιπόν για 300ευρώ τον μήνα, έχει ενα επιπλωμένο σπίτι γύρω στα 110τμ με πίνακες, δερμάτινα καθίσματα, ξύλινες επενδύσεις στους διαδρόμους και βιτρώ οροφές! Το σπίτι που βρήκε η Μόνα και οι άλλοι για 450ευρώ αν και δεν το έχω δεί ακόμα, είναι δυόροφη μεζονέτα, με σοφίτα φωτιζόμενο δάπεδο κα τέτοια πράγματα.
Στην πράξη το να μένεις στην εστία είναι ασύμφορο και ανόητο. Η πόρτα κλείνει στις 11, δεν μπορείς να μαγειρέψεις, δεν μπορείς να φιλοξενήσεις κανέναν, ούτε να κοιμηθεί η γκομένα σου το βράδυ στο δωμάτιο, ούτε να βάλεις σίδερο, ούτε ψηγείο, άσε που κάθε πρωί όπως λόγου χάρη σήμερα, ακούς απο τις 6 στο γήπεδο να παίζουν μπάσκετ τουρνουά και στο διπλανό στάδιο παρέλαση...
Και προπάντων, με 160ευρώ για ενα δωματιάκι, μπορείς να μοιραστείς μια σπιταρώνα, ηήμια μεζονέτα!
Όμως οταν έχεις υποτροφία και πληρώνεις μόνο 70ευρώ τον μήνα, τότε είναι λίγο ξινό να αρχίσεις να δίνεις 150ευρώ τον μήνα και αυτός είναι ενας λόγος που βολεύομαι ακόμα εδω. Απ' την άλλη τα πράγματα δυσκολεύουν τώρα, μιας και οι γερμανικές στρατιές αποχωρούν απο το κτήριο, οπότε η εύρεση τροφής αναμένεται να γίνει πάλι μείζον ζήτημα.

All work and no play, makes a bad verse

Ένας Κινέζος υποσχέθηκε στον Τζουλιάν και τις συγκάτοικους του να τους μαγειρέψει οπότε ο Τζουλιάν ανέλαβε να ψωνίσει τα υλικά. Ναι, ο Τζουλιάν μένει σε διαμέρισμα, άλλα αυτό θα το μελετήσουμε στην συνέχεια...
Ο Τζουλιάν λοιπόν μπήκε στο σούπερ μάρκετ με την λίστα-απο-ιδεογράμματα, κάποια απο τα οποία ήξερε ενώ κάποια άλλα όχι και κατευθύνθηκε να αγοράσει αυτά που χρειάζεται. Τα πρώτα τα ξεπέταξε μόνος του, όμως ύστερα απο λίγο αναγκάστικε να επικαλεστεί την βοήθεια μιας φούγιουεεεεεεεεεεν. Η κοπέλα ήρθε και έπιασε την λίστα. Να, χρειάζεσαι αυτό. Εκείνο και εκείνο. Ο Τζουλιάν έκανε διαρκώς ερωτήσεις, έπερνε απαντήσεις, άλλα αυτά είναι πολλά για μένα. Σιγά σιγά, έβλεπε το καλαθάκι να γεμίζει με πράγματα που δεν πολυκατανοούσε την αξία τους.
Σύντομα τα πράγματα στραβώσαν άγρια οταν η γυναίκα τον πήγε στο ράφι με τα κινέζικα λουκάνικα (είπαμε, τίποτα στο ψηγείο στην Κίνα. Τον χειμώνα, στο περβάζι).
Η γυναίκα του έδειξε 200 διαφορετικά και λέει, όλα ίδια είναι.
Εκεί στράβωσε και ο Τζουλιάν.
Μα δεν θέλω λουκάνικα.
Τα λουκάνικα είναι ενας εφιάλτης εδω. Μια φορά έφαγα και απο τότε όποτε το μυρίζω -και είναι πολύ συχνά- με πιάνει ανακατοσούρα...
Ο Τζουλιάν όπως και κάθε άνθρωπος, αηδιάζει και μόνο στην ιδέα. "Μα καλά, τι θα μαγειρέψει με αυτά τα λουκάνικα;"
Στην αρχή λέει στην γυναίκα "οκ, δώσε τα πιο φτηνά". Σε 2 δευτερόλεπτα, ύστερα απο μια άγρια ματιά μου, το άλλαζει. "Όχι, να μην είναι τα πιο φτηνά.". Η γυναίκα του δείχνει δυο. Στο ένα σχολιάζει, "αυτό όμως είναι παρα πολύ ακριβό". Ο Τζουλιάν απλά απλώνει το χέρι και παίρνει το ακριβό.
Ο Τζουλιάν όμως έχει χάσει πάσα ιδέα για τον μάγειρα και την επιτυχία του γεύματος.
Ο Τζουλιά έχει ζήσει 3 εξάμηνα εδω και ξέρει πως να τα βγάζει πέρα. Στο επόμενο καρέ, γεμίζει το καλάθι με νούντλς.
"Αν αποτύχει τουλάχιστον να φάμε"
Όμως είναι Γάλλος και ξέρει οτι ούτε αυτό αρκεί.
Γεμίζει το καλάθι με με μπισκότα.
"Αν και τα νούντλς αποτύχουν, να φάμε μπισκότα"
Τα κινέζικα μπισκότα όμως, δεν είναι ούτε και αυτά εξαίρεση του κανόνα.
"Οι μπύρες αυτές, είναι για να μεθύσουμε και να ξεχάσουμε, αν αποτύχουν όλα τ'άλλα"...

Captain Slog.

Stardate 9823490102,
Σήμερα το σκάφος πέρασε μέσα απο ενα νεφέλωμα 3 έτη φωτός δυτικά απο την 7η αποικία των Κοτρόμιουλανς. Τα τελευταία χρόνια λίγα ακούγονται απο την φυλή αυτή και η ομοσπονδία φοβάται οτι κάτι ετοιμάζουν. Για την ώρα όμως όλα είναι ειρηνικά και δεν φαίνεται να τολμούν να βγούν ανοιχτά σε κάποιας μορφής πρόκληση. Όπως πληροφορήθηκα απο τον δεύτερο αξιοματικό μου (τον κ.Σποκ) η Ελλάδα έπαιζε ποδόσφαιρο με την Τουρκία και νικήσε(αμε). Στην πράξη αυτό το έμαθα οταν ήρθαν δυο παιδιά απο τον Λίβανο και ενας απο την Αρμενία για να με ευχαριστήσουν. Ενοούσα, συγχαρούν για την επιτυχία. Χμμ, για την αποτυχία των Τούρκων θα έλεγα.
Απ' την άλλη, η επόμμενη εβδομάδα προβλέπεται θλιβερή. Είναι οι mid-term exams που σημαίνει οτι θα εξεταστώ σε όλα αυτά τα οποία δεν κατάφερα να μάθω. Είναι αλήθεια όμως οτι τις τελευταίες 2-3 μέρες αρχίζω και επιτέλους ύστερα απο 2 μήνες και έχω κάποια πρόοδο. Δεν είναι ότι μαθαίνω πράγματα, άλλα μόλις κατάφερα και ξεκόλλησα απο την ψυχρολουσία του φόρτου που σου φέρνει αυτή η επαφή με μια γλώσσα που δεν έχεις ακούσει ποτέ -και δεν έχεις απο που να πιαστείς- και επιτέλους νομίζω μπορώ να ξεκινήσω να μαθαίνω. Αυτό φυσικά αν αρχίσω να απομνημονεύω τους τόνους ιδεογράμματα που μας δίνουν. Δυστυχώς εδω η μνήμη είναι κάτι το οποίο χρειάζεται και οχι στο εμβριακό επίπεδο που την καλλιεργούμε. Δεν νοήται να έχεις έρθει μέχρι εδω -εξαίρεση εγω- και να μην έχεις την δική σου τεχνική απομνημόνευσης.

Έτσι λοιπόν, τις μέρες αυτές αν δείτε την οθόνη μου, έχω ανοιχτά 6 προγράμματα τα οποία σου υπόσχονται να σε βοηθήσουν να αποστηθίσεις τα πράγματα που έχει αν φυσικά τα χρησιμοποιείς κάθε μέρα... Για την ώρα δοκιμάζω.
Φυσικά δεν περιμένω στο τεστ να έχω κανένα αποτέλεσμα, άλλα όπως λέν', 'έστικε η φοράδ' στ'αλόν'

Dattebayo

Προς όλους τους πιστούς, σήμερα μάθαμε πως το dattebayo του Naruto δεν είναι πραγματική λέξη, άλλα νεολογισμός που δημιούργησαν οι παραγωγοί του. Πολύ κρίμα, και ήλπιζα οτι ξέρω 2 λέξεις στα Ιαπωνικά εκτός απο Ιταντακιμάσου!
Σήμερα, αξιότιμο κοινό η μέρα ήταν ιδιαίτερη. Το μεσημέρι πήγα με 2 Ιάπωνες, 1 Σουηδό και εναν κορέατη σε ενα κορεάτικο εστιατόριο για να φάμε. Το φαγητό ήταν πολύ ωραίο όπως μπορείτε να δείτε και στο Album της ημέρας. Στην συνέχεια όμως, πήρα τα ποδαράκια μου και περπάτησα το κέντρο μέχρι να βρω ενα μαγαζί που είχα εντοπίσει για να αγοράσω αυτό που τόσο καιρό προγραμμάτιζα αλλα δεν είχα την μονίμως ανέβαλα:
Σήμερα, αγόρασα την 4η κιθάρα μου!
Μουχαχαχαχαχ, -αχεμ- ντρέπομαι άλλα πριν αρχίσετε να ρωτάτε "μα καλά, τι τις θες τις 4;" να πάρω την ιστορία απ' την αρχή. Στην Κίνα δεν έφερα καμία απο τις κιθάρες μου γιατί δεν μπορούσα να την φέρω σαν αποσκευή. Όποτε είπα να αγοράσω μια εδώ. Ικανοποιηθήκατε; Σήμερα λοιπόν ξόδεψα 65ευρώ για μια ακουστική (η πρώτη ακουστική μου) κιθάρα και μια βάση για να την μοστράρω στο δωμάτιο μου, άλλα ακούγεται τόσο ωραία που νομίζω στην Ελλάδα θα την αγόραζα πάνω απο 150ευρώ. Φυσικά, έχω τόσο καιρό να ακούσω κιθάρα που ίσως δεν είναι τόσο καλή, αλλά αυτή την στιγμή με το τρέχον κριτήριο ακούγεται σαν επαγγελματική.
Φυσικά για την αγορά αυτή ξόδεψα 650γιουάν δηλαδή, κάτι παραπάνω απο το μισώ την υποτροφίας που μου δίνουν οι Κινέζοι. Τσουχτερό, αλλά προσπαθώ να κρατάω στο μυαλό μου την πραγματικότητα, οτι δεν ήταν τόσο ακριβή για αυτό που είναι. Φυσικά η φωτογραφία που σας έχω περιλάβει, απλά δείχνει τα κλειδιά της, άλλα πιστέψτε με, είναι όσο πιο τυπική γίνεται...

Μεγάλες αλλαγές

Ε λοιπόν, πάλι νιώθω περίφανος. Χθες καθώς διάβαζα το μυαλό μου έτρεχε σε ολα αυτά τα πράγματα που μπορεί κανείς να κάνει για να μην διαβάσει. Τελικά άνοιξα το συρτάρι και απο μέσα τράβηξα δυο αφίσες που είχα αγοράσει τις πρώτες μέρες για τον Μαρίνο (γκουχ) και τις ξετύλιξα. Ύστερα απο λίγη σκέψη συνειδητοποίησα οτι δεν έχει νόημα να τις κρατάω τόσο καιρό και οτι αν είναι να ξεβάψουν σε ενα συρτάρι (έχετε ακούσει για την Σινική μελάνη; Έ, τα υπόλοιπα μελάνια τους δεν φημίζονται εξίσου) καλύτερα να τις κρεμάσω. Πολύ μεγάλη ένταση η στιγμή και αφού στο μυαλό μου έπαιξα όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, ήμουν μεταξύ του να τις κολλήσω στο ταβάνι και στην πόρτα του μπάνιου. Τελικά κόλλησα την μια στο μπάνιο απ'εξω και την άλλη πίσω στο συρτάρι. Ίσως την κάνω δώρο σε κάνα Ιάπωνα. Συγγνώμη Μαρίνο, θα σου αγοράσω άλλες...

Ι χααααααααααααα

Στην εικόνα τα παιδιά απο το μάθημα ΤάιΤσι. Μάλλον δεν είναι όλα, άλλα κάποια. Έκτος απο τον δάσκαλο είμαι το μόνο αγόρι στην τάξη. Φυσικά αρκώ, αλλά λέμε τώρα.
Στα αριστερά της σελίδα θα παρατηρήσετε οτι έχω προσθέσει κάποιους συνδέσμους και αμέσως απο κάτω ακολουθούν οι λίστες με τις ενημερώσεις φωτογραφικού υλικού. Έλπιζω έτσι, κοιτάζοντας την ημερομηνία σε κάθε κατηγορία να μπορείτε να δείτε ποια είναι η τελευταία φορά που έχω ανεβάσει σε μια φωτογραφία σε μια συγκεκριμένη κατηγορία και να πάτε εκεί μόνο αν χρειαστεί... Ελπίζω να βοηθάει. Ίσως καταφέρω κάποια φορά να κάνω να εμφανίζει και την ίδια την εικόνα, άλλα για την ώρα δεν έχω χρόνο να το ψάξω και μιας και η επόμενη εβδομάδα είναι mid-term exams αμφιβάλω οτι θα βρώ τον χρόνο σύντομα!
Σε άλλα νεα,
χθες αγόρασα πιτζάμες μιας και το κρύο έχει έρθει και εδώ. Αναμείνατε να σας αποστείλω φωτογραφιά...

Ούπς δεν πάμε καλά!

Δεν ξέρω τι να πω. Δεν εντοπίζω ακριβώς τι φταίει, όμως είναι αλήθεια μου έχουν λήψει τα δυτικά γλυκά. Τα κινέζικα γλυκά είναι λίγο πολύ παράξενα για τα γούστα μου, άσε που ποτέ δεν περιέχουν σοκολάτα, γάλα, ή κάτι "γλυκό".Δεν με πιστεύετε; Ντομάτες (καραμελωμένες),Κολοκύθες στο χέρι, Σουσάμι παντού, και γκοφρέτες απο ρύζι. Να μην αναφέρω τα μπισκότα που οταν έχουν γέμιση, είναι αλμυρά απ'έξω, γλυκά απο μέσα.Παρεπιπτόντως, οι κινέζοι σπάνια βάζουν αλάτι στο φαγητό. Και δεν εννοώ στο τραπέζι, άλλα ούτε καν πρίν. Τα φαγητά είναι πάντα ανάλατα και θα επέμενα στο πάντα, αν χθες για πρώτη φορά δεν πηγαίναμε σε ενα εστιατόριο στο οποίο ο ερωτευμένος μάγειρα τα είχε κάνει ολα λύσσα.Που λέτε λοιπόν σήμερα, ύστερα απο εναν αποτυχημένο κινέζικο βραστό χυμό -και καλά γλυκό- απο σουσάμι, σταφίδες και κολλώδες νερό αναγκάστικα να καταφύγω σε λύσεις ανάγκης. Πήγα στο Καρφούρ, αγόρασα πυτζάμες(ο καιρός απότομα έχει αλλάξει σε χειμώνα και φαίνεται οτι εδω ο χειμώνας έρχεται βαρύς - μέση θερμοκρασία 4C, οπότε καταλαβαίνετε) και αγόρασα και m&m σε τιμή εξωτικού εισαγώμενου προϊόντος. Χμμ, 0,38ευρώ άλλα για ενα φακελάκι με ~30 κουφετάκια μικρά... Είχα προσπαθήσει να κρατηθώ μακριά απο McDonald's και σία, άλλα φαίνεται ότι οι Γερμανοί τα αγαπούν ιδιαίτερα και -σύμφωνα και με τις δικές τους ομολογείες- "έχουμε πάει πιο πολλές φορές, απ' οτι στη πατρίδα μας". Τι να κάνεις... Δύσκολη η ζωή...

Μπαμπούσκα

Χθες το βράδυ για φαγητό αποφασίσαμε να πάμε στο μοναδικό Ρώσικο εστιατόριο έτσι για να δουμε πως είναι το Ρώσικο φαγητό. Στην παρεά μας είχαμε μια Γερμανίδα που γεννήθηκε στο Καζακστάν και μιλάει ρώσικα και μια Λιθουανή που επίσης μιλάει ρώσικα. Τεχνικά μάλλον πήγαμε γιατι τις έπιασε μιας μορφής νοσταλγία για την πατρίδα -γκούχ-.Συνοπτικά, η εμπειρία ήταν παράξενη μιας και το εστιατόριο ήταν πολύ μακριά απο αυτά που είχαμε συνηθίσει τον τελευταίο καίρο, το ντρεκόρ δεν είχε τις κλασσικές λατέρνες τις οποίες έχουν όλα τα κινέζικα εστιατόρια - για την ακρίβεια τα εστιατόρια στην Ελλάδα είναι ακριβώς με το ίδιο ντεκόρ που έχουν στην Κίνα, δεν είναι όπως τα ελληνικά εστιατόρια στο εξωτερικό στα οποία απο τον τοίχο είναι κρεμασμένες προβιές, αετόματα, ιωνικού ρυθμού κολώνες και μπουζούκια, ενω στην Ελλάδα δεν βλέπεις τίποτα απ' αυτά. Υπο την άποψη άυτοι οι κινέζοι φαίνεται να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα Folkλόρικης εμμονής.
Το φαγήτο τίποτα το ιδιαίτερο, άλλα σίγουρα πολύ διαφορετικό απο το κινέζικο, ενω δεν κρύβω οτι όταν γύρισα σπίτι, ένιωθα το στομάχι μου βαρύ και καθόλου άνετα, ένδειξη οτι εχω ξεσυνηθίσει. Αυτό που με ενοχλησε ήταν το κόστος της εμπειρίας, το οποίο μπορεί να σας φανεί αστείο, άλλα ως τώρα 9 άτομα δεν έχουμε πληρώσει πότε 78,5 ευρώ ακόμα και τις φορές που έχουμε ανοιχτεί υπερβολικά για το λάϊφστάιλ μας! Για μια μικρή μεριδούλα πατατοκιμά και ένα πιατάκι μανιτάρια πλήρωσα 4,5ευρώ και ναι μεν το φαγητό ίήταν εξωτικό, δεν παύει όμως να ήταν τσουχτερό. Φυσικά το γεγονός οτι η τσέπη μας δεν είναι στο Τσινγκτάο είναι καθυσηχαστικό μιας και την πρώτη μέρα στην Ελλάδα που δεν θα φάω Γκούντις ενω το είχα σκοπό, θα έχω κάνει απόσβεση...

Step forward for Civilization!

Σας προκαλώ, να διαβάσε την επιγραφή στην πρώτη φώτογραφία.
Ας περάσουμε στην δεύτερη διαφάνεια. Ο Φώτης είναι στην Κίνα και αποφεύγει να πάει στον στρατό, όμως ξεκάθαρα αυτή την φορά του την φέρανε!
Paintball στο Τσίνγκταο. Σήμερα λοιπόν η Γερμανική μεραρχία μαζί με δυο Αμερικάνους και την Κλασσική Ελληνική ειρηνευτική δύναμη κατευθύνθηκαν προς τον χώρο όπου τελούνται γυμνάσια για βαρεμένους ξένους και κινέζους.
Τα ταξί μας αδειάσαν στους πρόποδες ενος μικρού πάρκου και αφού περάσαμε λίγες γεφυρούλες φτάσαμε σε ενα χώρο όπου γίνονται φωτογραφήσεις νυφών! Πάνω σε ενα κάρο, κάθοταν μια νύφη με το νύφικο έτοιμη για την φωτογραφία που θα δείχνει στο μέλλοθα[] γαμπρό τα επόμενα χρόνια για να του υπενθυμίζει την παγίδα. Στο φόντο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας, της ύψιστης στιγμή αυτής, μια ομάδα 6 ξένων διασχίζει τον χώρο και αφήνει αποτυπώματα στις αναμήσεις Κινέζων. Στην πράξη κατα πάσα πιθανότητα, όταν η γυναίκα βαρεθεί τον άντρα και ο άντρας την γυναίκα, θα χαίρονται τις φάτσες μας, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου αστείο, μιας και ως τώρα λίγες μέρες έχουν περάσει χωρίς κάποιος ασιάτης να μας ζητήσει να βγούμε μια φωτογραφία μαζι!
Ναι, είναι αλήθεια. Είμαστε διάσημοι.



Τέλος πάντων. Η ουσία είναι μια, ότι κατα πάσα πιθανότητα οι φάτσες μας θα είναι στολισμένες με στέφανα και κρεμασμένες σε κάποιο Κινέζικο τοίχο. Το απίστευτο όμως είναι οτι 15μοίρες εξω απο το κάδρο, υπάρχει μια τεράστια αφίσα του Πέντιμπόλ κέντρου στο οποίο κατευθυνόμαστε! Αφού μπήκαμε, ντυθήκαμε, πληρώσαμε τα 10ευρώ για 100 σφαίρες, όπλα και στολές αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουναλάκι στο οποίο το παιχνίδι θα πραγματοποιούταν. Στα πρώτα 3λεπτά ανέπνεα απο το στόμα, στα 7λεπτά τα πόδια μου είχα κουραστεί απο το σκαρφάλωμα. Τελικά για το παιχνίδι δεν θα μιλήσω μιας και λίγα είδα απο την κρυψώνα μου.
Την περισσότερη ώρα την πέρασα σε βαθύ κάθισμα ανάμεσα σε κάνα θάμνο και λίγα δεντράκια. Αν δεν φόραγα την μαύρη κάσκα όλοι θα νόμιζαν πως απλά έχω δυσκοιλιότητα. Πόσες φορές βρέθηκα να στοχεύω περαστικούς μέσα απο την θαμπή μου μάσκα, πόσες ιδέες πέρασαν απο το μυαλό μου γύρω απο το θέμα της φύσης και της καταστροφής του περιβάλλοντος, πόσα διαφορετικά είδη φυτών είδα, όλα αυτά δεν σας λέω ακριβώς πόσα ήταν, άλλα ήταν πολλά. Όμως πόλεμο δεν πολυείδα, ενώ στην πορεία μόνο νομιστεράκια σκότωσα. Και εναν Αμερικάνο.

Μέρα 9284829

Χθες ήταν μια μέρα ακόμα, απο αυτές που δεν έχουν ημερολόγιο δικό τους. Όμως στην προσπάθεια να σας κρατήσω το ενδιαφέρον αμείωτο, σας δίνω μια φωτογραφία Γερμανών, όταν ξαφνικά βρέθηκαν σε ενα γερμανικό φούρνο.

Τα σχόλια, δικά σας...

Allah

Ε λοιπόν αυτό δεν το περίμενα να μου συμβεί ποτέ: Χθες το βράδυ πήραμε τα μπογαλάκια μας και ξαναβγήκαμε στον δρόμο με τα φαγάδικα του πανεπιστημίου (η πασίγνωστη "Τσινγκνταϊλού") και ο Τζουλιάν μας οδήγησε σε αυτό στο οποίο είχε φάει το ίδιο μεσημέρι. Δεν έχουν μείνει πολλά που δεν έχουμε δοκιμάσει, αλλα το συγκεκριμένο ήταν ακριβώς στο τέλος του δρόμου και μιας και εδω τα μικρά εστιατόρια δεν έχουν ταμπέλες, θα μπορούσες εύκολα να το περάσεις και για παράγκα. Η όμαδα αποτελούταν απο τον Τζουλιάν, την Μόνα, τον Ντανιέλ και τον δεν-θύμαμαι-πως-μας-συστήθηκε φίλο του Τζουλιάν απο το Καμερούν. Ο Ντανιέλ είναι ο Κινεζόμορφος Γάλλος που ήρθε διακοπές να δεί τον Τζουλιάν (οι γονείς του είναι Κινέζοι, άλλα ο ίδιος δεν μιλάει ιδιαίτερα) ενώ ο πως-τον-λεν είναι καμερουνιανός, γαλλόφωνος που ήρθε στο Τσινγκταο να παίξει μπάλα (επαγγελματικό ποδόσφαιρο), άλλα του είπαν οτι πρώτα πρέπει να μάθει λίγα κινέζικα! Έτσι λοιπόν μπήκαμε στο μαγαζάκι το οποίο πουλούσε Νούντλς.

Οι ιδιοκτήτες ήταν μουσουλμάνοι, κινέζοι (τους βλέπετε και στην φώτο που στα κλεφτά τους πήρα) και πέρα απο αυτό, ο άντρας έχει γενιάδα! Κανονικότατη, κάτι το οποίο δεν συναντάς σε κινέζους γιατί η τριχοφυΐα τους περιορίζεται σε φρύδια, άντε και μαλλιά!
Ο λόγος είναι οτι το κυρίαρχο φύλο Κινέζων (οι Χαν) δεν έχουν, άλλα αυτοί όντας μέλη μειωνότητας έχουν άλλα πιο χνουδωτά γονίδια!

Φυσικά και καθημερινά ανεβάζω 2-3 φώτογραφίες στις ήδη υπάρχουσες γενικές κατηγορίες, οπότε περιοδικά μπορείτε να τις κοιτάτε!

Χριστούγεννα επι του τελους

Εδω γελάτε.

Η δασκάλα φόρτωσε ενα DVD στο τιβο σετ και 45' αργότερα, είχαμε πιάσει το νόημα. Θα γίνουμε ρεζίλια.
Κάλαντα σε όλες τις γλώσσες, καραόκε χριστουγεννιάτικων, επιδείξεις ΤαιΤσι (απο του ξένους μαθητές φυσικα) χορευτικά, χορωδίες, σκετσάκια με τον μικρό Χριστούλη και γενικά όλα αυτά τα οποία εχουν κρύψει στα φωτο/άλμπουμς απο το παιδικό σταθμό.

Και όχι τίποτα, οι κορεάτες, φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά σε αυτά, αλλά εμείς οι δυτική μειωνότητα που κοκκινίζουμε χάρη στην λευκή μας επιδερμίδα, τι θα κάνουμε;

Ήδη τους βλέπω απο πάνω μου: Με γυροφέρνουν για τον ρόλο του Γκάνταλφ του Κόκκινου!

Κρίσιμη στιγμή για το Πανεπιστήμιο

Ή τουλάχιστον για να διορίσουν εμένα αρχηγό της όμαδας μου, σίγουρα αν δεν ήταν κρίση που τους οδήγησε σε αυτό, κρίση θα είναι η κατάληξη.
Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή όμως. Πριν σας τρόμαξω άδικα, δεν είμαι εγώ που θα οδηγήσω τα Κινεζικά στρατεύματα εναντίον της Ελλάδας. Τεχνικά, είμαι αρχηγός δυο πραγμάτων: Των Ελλήνων της τάξης μου -άληθεια- και μιας 5μελούς υποομάδας. Τώρα που έφυγε το άγχος σας, μπορώ να συνεχίσω.
Οι Κινέζοι έχουν αυτό το μικρό πρόβλημα του υπερπληθισμού. Η κυβένηση πέρα απο την one-child-policy υιοθετεί και άλλα μέτρα για την καταπολέμηση των συνεπειών αυτού του υπερπληθισμού: Πάρτε για παράδειγμα ενα λεοφορείο. Δεν έχει ποτέ αυτόματο μηχάνημα για να χτυπάει εισητήρια. Άδικα έβγαλα λοιπόνι την μαγνητική κάρτα και την γέμισα με 10ευρώ. Όμως έχει πάντα εισπράκτορα. Μερικές φορές έχει και δεύτερο για να επιτηρεί τον πρώτο. Στο μετρό, το ίδιο πράγμα. Όταν πας σε ενα μικρό εστιατόρειο πάντα υπάρχουν περισσότερα γκαρσόνια απ'οτι πελάτες. Δουλεία τους; Να κάθονται παρατεταγμένοι σε ευθεία και να σχολιάζουν, εσένα.
Αυτή η οργάνωση φαίνεται να επεκτείνεται μέχρι και τον πυρήνα της κοινωνίας τους: Το σχολείο. Θα έλεγα η οικογένεια, αλλά δεν έχω ιδέα τι τρέχει με τις κινέζικες οικογένειες. Ρωτήστε τον Φιλίπ που ζεί με μια οικογένεια.
Στο σχολείο λοιπόν, γιατί περι σχολείου πρόκειται -κάθε μέρα μάθημα στις 8, ασκήσεις, μικρές τάξεις, η δασκάλα σε σηκώνει στον πίνακα, μόνο η προσευχή λείπει-, Η τάξη Β, έχει 3 τμήματα. Κάθε τμήμα, έχει ενα αρχηγό (στην περίπτωση μας δύο) και κάθε 5άδα έχει εναν υπαρχηγό, ένω κάθε εθνικότητα έχει και το δικό της αρχηγό που μπορεί να μην συμπίπτει με καποιο απο τους προηγούμενους...
Τουλάχιστον το παραπάνω, το έμαθα σήμερα. Πώς βρέθηκα εγω αρχηγός, είναι φρέσκο ψάρι. Μου το ανακοινώσαν. Όταν ρώτησα γιατί δεν πάει κάποιος άλλος αφού εγώ είμαι ο πλέον ακατάλληλος (όντας ο τελευταίος τροχός της άμαξας, όπως κάποιος πολύ έξυπνα διατύπωσε "είσαι στην τάξη Β, ή είσαι η Μασκότ τους;") μου απαντήσαν οτι το πρόβλημα είναι πως οι Κινέζοι δεν θέλουν να μονοπωλούν την αρχηγεία οι Κορεάτες και αυτό είναι δύσκολο σε μια τάξη απο κορεάτες.

Έτσι λοιπόν στις 3 πήγα στην συνάντηση με τους καθηγητές για να συζητήσουμε τα επίγοντα θέματα τα οποία απασχολούν τα μεγάλα κεφάλια και σύντομα βρέθηκα σε μια αίθουσα με όλο το επιτελείο. 5 απο κάθε τμήμα και μαζί μας η Μέλισσα Ανν (Ann Bee). Οι κινέζοι έχουν μια πολύ παράξενη διάθεση να ονοματίζουν τους εαυτούς τους με δυτικά ονόματα, ακόμα και αν δεν ξέρουν αγγλικά. Επιπρόσθετα ή είναι πολύ ιδιαίτεροι, ή αυτοσαρκάζονται εξαιρετικά. Η Μέλισσα Ανν λοιπόν είναι μια εκ των 3ων καθηγητών που μιλάει αγγλικά κάτι το οποίο την τοποθετεί στο πρώτο τμήμα (Α και οχι στο δικό μας Β). Η μέλισσα Ανν είναι μάλλον η δασκάλα του Πιάνου που όλοι οι μαθητές θέλουν να έχουν οταν ξεκινάνε. Αφου μοίρασε φυστίκια και ηλιόσπορους η συνάντηση ξεκίνησε στα Κινέζικα -αλίμονο, δεν καταλάβαινα λέξη, αν και στο βάθος ήξερα πως καταλαβαίνω τι λεγόταν: Πάλι σχολιάζαν το πόσο ψηλά φοράω την ζώνη μου και το πόσο παράξενα κοιμάμαι.
Ανάμεσα σε αυτά τα οποία κανένας δεν παραδέχθηκε, ειπώθηκαν πράγματα για κατανομή απουσιολογίου (α ναι, τώρα είμαι απουσιολόγος της πεντάδας μου) και όταν ρώτησα μα γιατί χρειαζόμαστε, η τάξη έχει 20 άτομα και ο καθηγητής μπορεί να μετράει 20 κεφάλια -όπως κάνει μέχρι τώρα- η απάντηση ήταν "πολύ μπελάς". Πριν κάνετε υποθέσεις για το πως λέμε στα Κινέζικα πολυ μπελάς, επισημαίνω οτι με τους Ιάπωνες και Κορεάτες φίλους μου επικοινωνούμε μέσω των ηλεκτρονικών μεταφραστών μας. Γράφουν μια λέξη στα κορεάτικα, τους πετάει μια στα αγγλικά, μου δείχνουν την οθόνη και μετά εγώ κουνάω το κεφάλι καταφατικά. Άλλα θέματα συζήτησης ήταν οι εξετάσεις (μπρρρρρρρρρρρρρ), βραβεία πρωτευσάντων, εκδρομές, πικνικ, αξιολογήσεις καθηγητών και τέλος,
Η εορτή των Χριστουγέννων.

Ο καιρός στο Τσίνγκταο

Το Τσίνγκταο αυτή την περίοδο περνάει μια άνοιξη. Ο ήλιο ζεματάει, όμως ο αέρας είναι παγωμένος. Το πρωί πρέπει να βγείς εξω με μακρυμάνικο και ζακέτα, άλλα το μεσημέρι μπορείς να τα έχεις στην Τσάντα σου. Καθαρός ουρανός, οι βαρκούλες γυαλίζουν μέσα στο νερό, τα ψαράκια κελαϊδούν και τα παιδάκια σιγοβράζουν. Σβήστε τα δύο, κρατήστε το ενα. Το πρώτο.

Κλασσικά με συνέπεια, οι Κινέζοι ξεκινούνε με μπάσκετ την μέρα τους, απο τις 6, ενώ δεν ξεχνούν πριν ξαπλώσουν να πάνε για την προσευχή τους στην μπάλα.

Σήμερα στο μάθημα -και εδω απογοητεύω, το ξέρω, αλλά δεν εχω φωτογραφία- η δασκάλα της ανάγνωσης φορούσε μια μπλούζα που άναμεσα σε άλλα εικαστικά στοιχεία είχε γραμμένα πράγματα στα Ελληνικα!Εμ, μάλλον ήταν Ελληνικά τα γράμματα αλλα το κείμενο δεν έβγαζε νοήμα! Κάτι σαν και τα δικά μας ιδεογράμματα που φορές βρίσκουμε να διακοσμούν "Αρτιστίκ" ρούχα ή αντικείμενα, άλλα ανάθεμα και αν ο καλλιτέχνης είχε κάποια πρόθεση απο πίσω...

Ενδιαφέρον είναι οτι και η δασκάλα δεν γνώριζε καν πως ήταν Ελληνικά, ενω φυσικά δεν σας κρύβω οτι δεν είναι περισσότεροι απο τους μισούς κινέζους που γνωρίζουν την Ελλάδα -ή Σιλά- όπως την φωνάζουν. Χθες βράδυ αγόρασα κάτι πολύ ευχάριστα κουφέτα μπιζέλι με κάλυψη σοκολάτας... Α ρε που φτάσαμε!

Επιστροφή στα γνωστά και ακόμα παραπέρα!

Τερμα το πεκίνο για εμάς, πίσω στο Τσινγκταο. Σήμερα η μέρα άργησε να ξεκινήσει αλλα ξεκίνησε όμορφα όμορφα. Μεσημέρι φαγητό στο πολυαγαπημένο μας εστιατόρειο "1+1" στο οποίο φάγαμε τα υπέροχα κινέζικα φαγητούλια μας: Κλασσικά Γλυκόξυνο χοιρηνό, Κρέας(;) με ξηρούς καρπούς και τηγανιτό ρύζι. Φυσικά στο τραπέζι είχαμε και ενα πιάτο με αγγούρι. Οι κινέζοι λατρεύουν το αγγούρι και φτιάχνουν απίστευτα πιάτα με αυτό.Στην συνέχεια ο Ντένυ(Ντάνι) πήγε για κούρεμα σε ένα κορεάτικο κομμωτήριο. Ο Ντένυ δεν είναι τρελός, απλά έχει κινέζικο στυλ μαλλιών, σε ξανθό χρώμα βέβαια, άλλα δεν παύει να είναι κινέζικο υλικό!Την ίδια μέρα και εγώ έκανα το δικό μου μεγάλο βήμα: Μιας και το πρώτο μπουκάλι σαμπουάν μου τελείωσε και ο αφρός μου είναι έτοιμος να τελειώσει, χθές αγόρασα απο την Κίνα σαμπουάν για "Μεταξένια απαλά μαλλιά!" και καθώς στεκόμουν πάνω απο την στοίβα με τα ζέλε κα, μια πωλήτρια μου έδωσε εναν αφρό για "kinky hair!". Δεν μπορούσα να μην το αγοράσω, οπότε σήμερα ήταν ημέρα δοκιμής...Το σαμπουάν δεν ήταν τόσο χάλια όσο το περίμενα. Κάποτε είχα πάρει ενα σαμπουάν απο τον ΑΒ που ήταν σαν στόκος. Δεν μπορούσα να περάσω τα χέρια μου ούτε ενα εκατοστό ανάμεσα απο τις τρίχες. Αυτή την φορά δεν ήταν τόσο χάλια. Για την ακρίβεια, πιστεύω οτι μπορώ να το χρησιμοποιήσω αν όλες οι άλλες επιλογές αποτύχουν, κάτι το οποίο είναι αρκετά παρήγορο. Όμως είχε μια παράξενη υφή: Ήταν σαν αφρός, τσίχλα!Για τον αφρό δεν μπορώ να σχολιάσω με βεβαιότητα...Η υπόλοιπη μέρα όμως εξελίχθηκε απίστευτα!


Για πρώτη φορά στην Κίνα -βεβαίος βεβαίος- η παρέα μας, πήγε για Μασάζ!Μπήκαμε σε ενα πολυόροφο πολυτελές κτήριο πήγαμε στον τρίτο και επιλέξαμε απο τον κατάλογο το "2ωρο πρόγραμμα ποδομασάζ και μασάζ πλάτης και σώματος" Μόλις 13,8ευρώ.Μας πήγαν σε ενα δωμάτιο με πολυθρόνες που είχα τηλεχειριστήρια για να καθορίζουν την κλίση και μας "στρώσαν". Αφού καθήσαμε, ήρθε σε κάθε αγόρι μια όμορφη(υπερβάλω) κοπέλα και σε κάθε κοπέλα ενας όμορφος(εδω κι αν υπερβάλω) Κινέζος.Μας πίασαν, μας βγάλαν τα παπούτσια, τις κάλτσες και μας τυλίξαν τα παντελόνια μέχρι το γόνατο. Ξαφνικά μπροστά μας βρέθηκε ενας ποδονυπτήρας! Μας ετοιμάσαν νερό, μας βάλαν τα πόδια μεσα και άρχισαν να τα πλένουν. Κάπου εκεί φέραν και κάτι φακελάκια με μια σκόνη που αν ήταν σε συσκευασία νούντλς θα έλεγα οτι είναι η σάλτσα σόγια, άλλα δεν νομίζω οτι μαγειρεύαν τίποτα εκεί. Το χρώμα του νερού ύστερα απο την πρόσμιξη της σκόνης, παρέμπεμε έντονα προς τα εκεί. Τελικά μας ξεπλύναν, μας σκούπισαν -μια ιστορία που κράτησε πολύ- και μας ξαναβγάλαν απο το νερό βάζοντας τα πόδια σε μια επιφάνεια. Και τώρα αρχίζει το μασάζ.
Με μια πετσέτα καλύπτουν το ενα πόδι και δώσ' του να μας πασπατεύουν το άλλο!Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, το ποδομασάζ, πονάει στα αλήθεια. Πολλές φορές ήθελα να ουρλιάξω, άλλα ο ψευτο-ανδρισμός μου δεν μου επέτρεπε να φωνάξω εκεί που κανένας δεν το έκανε. Εκ των υστέρων έμαθα οτι κάποιοι δεν φώναζαν για τον ίδιο λόγο και άλλοι απλά ήξεραν αρκετά Κινέζικα για να πούνε "πιο μαλακά".
Αρκετή, μα αρκετή ώρα αργότερα, μας δώσαν ενα ζευγάρι παντόφλες και μας στείλαν στα κρεβάτια του μασάζ.
Τα πράγματα εκεί όμως ήταν λίγοτερο εντυπωσιακά είδικα εξαιτίας του γεγονότος οτι το κρεβατάκι δεν ήταν στο μέγεθος μου οπότε αυτο σήμαινε προβλήματα:
Η τρύπα του προσώπου ήταν σε λαθος σημείο, με αποτέλεσμα να πρέπει να τσακίσω το λαιμό για να μην πονάει η καροτίδα μου, κάτι το οποίο όμως μακροπρόθεσμα δημιούργησε πόνο στην μύτη η οποία πιεζόταν. Αυτό ήταν το λιγότερο γιατί τσακισμένος λαιμός ίσον τσακισμένο σβέρκο όποτε ούτε απο εκείνη την μεριά ήμουν άνετα. Τελικά ύστερα απο 500 είδη μασάζ στην πλάτη, στα χέρια στα πόδια, μέχρι και στην κοιλιά είμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Τελικός απολογισμός:
Κατα 13,8ευρώ πιο φτωχός, πιασμένο σβέρκο, ένα ωραίο ποδόλουτρο που το χάρηκα και θα φανώ αχάριστος άλλα πραγματικά με απογοήτευσε: Που είναι όλες αυτές οι μοναδικές απολαύσεις που υποτίθεται οτι το επαγγελματικό μασάζ σου χαρίζει; Δεν ξέρω.


Το μόνο που ξέρω, είναι οτι το μασάζ στο θέατρο, τις λίγες φορές που το κάναμε, ήταν πιο γερό ενω η χαλάρωση που έκανα στην γιόγκα μου, είχε πιο θεαματικά αποτελέσματα για το γέρικο κορμί μου -γκουχ-.

Εκεί τελειώνει η ημέρα με ενα τελευταίο σχόλιο: Καθώς γυρίζαμε είδαμε σε μια φωτεινή πινακίδα: "Professional Bling Massage". Την επόμενη φορά αποφασίσαμε οτι θα πρέπει να δοκιμάσουμε αυτό. Αν κάποιος ξέρει να χρησιμοποιεί την αφή, αυτός είναι ενας τυφλός ετσι δεν είναι;

Επιστροφή στο Qingdao

Τέλος διακοπών! Την επόμενη μέρα απλά πήγαμε για τελευταία ψώνια στην αγορά μαϊμούδων και γρήγορα γρήγορα πήραμε το ιντερσίτι μας για Τσινγκταο. Το ταξίδι ήταν χαλαρό, με μπόλικα νούντλς και πολύ παιχνίδι χαρτιά. Το βράδυ είμασταν πίσω στο δωμάτιο μας, μακριά απο τον βρώμικο αέρα του πεκίνου, στο όμορφο, φθηνό και δικό μας Τσινγκτάο!


Με αυτά και αυτά τελειώνει το ταξίδι στο Πεκίνο, που όπως είδατε δεν ήταν μόνο αξιοθέατα! Για την ακρίβεια φύγαμε και πολλά δεν είδαμε, ανάμεσα τους η Απαγορευμένη πόλη και κάτι χιλιάδες διάσημοι ναοί και πάρκα, άλλα τι να κάνεις. Αυτά είναι για τους νέους :-)

Μπορείτε να κλείσετε το παράθυρο. Ιστορία τέλος.
Αλήθεια!