Μολις ξύπνησα ύστερα αφου αποκοιμήθηκα γα -μάλλον- κάνα 5λεπτο με το κεφάλι κρεμασμένο. Ετοιμαζόμουν να διαβάσω τίποτα οδηγείες για την SIM κάρτα και βρέθηκα να οειρεύομαι. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Μόνο τον πονοκέφαλο και τον λόγο για τον οποίο ξύπνησα. Ξύπνησα με το κεφάλι κρεμασμένο και απίστευτο πονοκέφαλο.
Είμαι στην Κίνα. Έχω ενα δωμάτιο στην εστιά. Είμαι μόνος μου. Ο Yin, το παιδί που με ξελάσπωσε χθες όταν έφτασα απο το αεροδρόμιο, σήμερα θα έβλεπε τους γονείς του μιας και φεύγει μεθαύριο. Απίστευτο. Θα τα κατάφερνα ποτέ αν ερχόμουν μόνος μου; Κανείς δεν μιλάει αγγλικά και ως τώρα οι όσες δουλειές έγιναν έγινα με εξαιρετική βραδύτητα... Φυσικά οταν αρχίσουν τα μαθήματα, θα αλλάξουν και οι ισορροπίες... Τώρα είναι Απόγευμα. Στην Ελλάδα θα ήταν καταμεσήμερο. Έχει απίστευτη υγρασία. Τρομερή. Φαντάζομαι νοτιότερα... Καμία σχέση ακόμα και με την Ρόδο. Η πόλη είναι πολύ όμρφη και η ζωή φαίνεται τουλάχιστο μισή τιμή σε σχέση με εδω. Αδιάφορο το πρώτο. Στο βάθος, απο την αντίθετη της θάλασσας, έχει κοντινά βουνά που τα γδέρνουν τα σύννεφα. Τα βουνά αυτά, πετάγοντε σαν δόντια στην επίπεδη σχεδόν περιοχή και όντως δεν είναι Ελλάδα. Το θέαμα, είναι απλά ενα όνειρο.Το δωμάτιο είναι συμπαθητικό. Το περίμενα -και προετοιμαζόμουν- για χειρότερα αλλά τελικά δεν είναι πολύ χάλι. Το μόνο πρόβλημα είναι οτι η πόρτα δεν δουλεύει και δεν κλειδώνει, οπότε δεν μπορώ να αφήνω τίποτα στο σπίτι... Τουλάχιστον έχει θέα. Καλή θέα. Έχει τον τελείως απαραίτητο κλιματισμό και ενα κρεβάτι άνετο χωρίς περιοριστικό στα πόδια. Η τουαλέτα που είναι και εσωτερική δεν έχει ντουσιέρα και πρέπει να συνηθίσω να κάνω ντούς στο πάτωμα. Για την ώρα δεν έχω σαπούνι και ούτε πετσέτες και έτσι κάνοντας ντούς, δεν νιώθω χειρότερα βρώμικος εξαιτίας του πατώματος.Σήμερα προσπάθησα να κάνω μια βόλτα για φαί, αλλά τελικά κατέληξα να πάρω noodles αποξηραμένα τα οποία όμως είχαν οδηγίες στα Κορεάτικα και τελικά έπρεπε να αυτοσχεδιάσω ελπίζοντας πως όλα είναι ίδια. Πήγα στην μικρή κουζινούλα και εκεί βρήκα μια δεξαμενή που είχε πάντα έτοιμο βρασμένο νερό. Το έχυσα μέσα στην συσκευασία των noodles και μετά απο λίγο, έχοντας στο χέρι τα ξυλάκια μιας χρήσεως που μου δώσαν εκεί απ' όπου το πήρα άρχισα να τα τρώω, καταλαβαίνοντας οτι τα chopsticks που φτάνουν σε μας, δεν είναι επαγγελματικά, γιατί με αυτά εδω κατάφερα και έφαγα χωρίς προσπάθεια. Ή ίσως απλά πεινούσα αρκετά.
Εκτός απο εναν τύπο σε μια στάση και εναν άλλο στο αεροπλάνο είμαι ο μόνος μη Ασιάτης. Η κατάσταση εδω είναι, μάθε Κινέζικα, ή πέθανε...Η πτήση ήταν απίστευτα ευχάριστη και αν εξαιρέσουμε οτι ήμουν απίστευτα κουρασμένος απο το ξενύχτι την προηγούμενης που ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω η μόννη μου σκέψη ήταν πώς θα αξιοποιήσω καλύτερα τον χρόνο που δυστυχώς δεν ήταν αρκετός για να κάνω οτι ήθελα! Ταξίδεψα έτσι μέχρι το Πεκίνο και εκεί τα πράγματα αντιστράφηκαν... Η μονόωρη πτηση για το qingdao ήταν αληθινός εφιάλτης ζέστης και έλειψης χώρου, ενω η κούραση μου βγήκε πέτρα. Όταν κατέβηκα τα γόνατα μου είχαν πονέσει απο το τρίψημο στο μπροστινό κάθισμα. Ένα ενδιαφέρον συμβάν στο Πεκίνο που τώρα θυμήθηκα πως και ήμουν υποψιασμένος, ήταν οταν μια γυναίκα καθώς πήγαινα στα counters για check-in με ρώτησε που πηγαίνω και μόλις άκουσε Qingdao με άρπαξε απο το χέρι και μου είπε να βιαστώ. Με πήγε στο counter και ζητώντας το διαβατήριο μου, μου έκανε την διαδικασία. Στο μυαλό είχα το ενδεχόμενο να το κάνει απο καλή διάθεση αλλά ήξερα οτι υπάρχουν τέτοια άτομα οπότε περίμενα να την ακούσω να μου ζητάει λεφτά. Και ετσι και έγινε. Καθώς περπατούσαμε προς την πύλη μου λέει οτι το έκανε για λεφτά και αν της δώσω 400 RMB είναι εντάξει. Ούτε μια στιγμή δεν το σκέφτηκα. Απλά γέλασα και της λέω 40ευρώ για μια δουλειά που θα έκανα μόνος μου και δεν θα δυσκολευόμουν και καθόλου μιας και ήδη εκεί ήμουν, δεν της δίνω. Συγχρόνως άρχισε να μου κατεβάζει τα νούμερα. 200, 100... Εγώ αγνοούσα οτι έλεγε και βγάζοντας απο το πορτοφόλι ένα δίευρω της το έδωσα λέγοντας της πάρε αυτό, είναι καλό για ότι έκανες.
Photos
Το βράδυ βγήκαμε σε ενα Bar απο τα λίγα καλά της περιοχής το οποίο ήταν το μπάρ ενος ξενοδοχείου και το οποίο μόλι μπήκα μέσα βρώμαγε "last civilized place at the edge of the world". Ευρωπαίοι, μαύροι, Κινέζοι που δεν μπορούν να δεχθούνε αυτο που είναι ίσως και Ιάπωνες όλοι σε ενα μικρό μπαράκι που θυμίζει το Callahan's crosstime bar-saloon! Μια νοσταλγική ατμόσφαιρα που μου έφερε πραγματικά στο μυαλό την ταινία ματωμένο πέπλο όπου ο Έντουαρντ Νόρτον πάει στην Κίνα σε ενα απομακρισμένο μέρος. Ο κάθε άνθρωπος θέλει να κουβαλάει λίγη πατρίδα μεσα του, όπου πάει. Έκει είδα και τον πρώτο κινέζο γκέι. Το απόγευμα, μετα το μπάνιο φάγαμε σε ενα κανονικό εστιατόρειο για 3ευρώ το άτομο και καθώς τελειώναμε μια γαβάθα με κοτόπουλο, βρήκαμε μέσα μαγειρεμένο και το ένα πόδι της κότας! Άλλη μια στιγμή αποκάλυψης. Κατα τ' άλλα χθες κατάφερα και ακύρωσα την αίτηση της ADSL μιας και δεν επιτρέπεται στην πανεπιστημιούπολη ξένη εταιρία.
